Eerst de ingeslapen vader. Die heeft een dochter die Mr T een vriendin mag noemen. Mr T herinnert hem van vroeger. Denk aan Randy Newman. De man leek altijd te lachen. Iets wat hij wellicht veel minder deed dan iedereen dacht, maar kom. Warme man. Dochter ook. Droevige affaire. Dat hij al 82 was, zeg. Tijd is een Borlée — dat rent maar en dat rent maar.
Frans dan. Hij was de helft van een eenzaam bejaard koppel. En de buurman van Mr T’s collega — oldskool, met korte, dagelijkse bezoekjes vol koetjes en kalfjes. De collega ging waken bij het ziekbed, zodat Frans’ vrouw wat kon rusten. De collega was erbij, de nacht van de laatste adem. En de collega troostte de weduwe. Respect. Wie dezer dagen iets fout zegt over allochtonen, krijgt een kopstoot van het Gigantisch Voorhoofd.
Die voormiddag moest Mr T vertrekken naar Moeder T. Zij verjaarde. 76 jaar. Boeket bloemen, knuffel. De zon scheen. Een eerste terras. Genoten. En geklonken met de rum-cola tegen de koffie verkeerd. Die Borlée te snel af.
0 reacties:
Een reactie posten