dear. It’s so
middle class”
In deze donkere uren van het jaar krijgt Mr T een schop onder de kont via de kijkbuis. Leve de Dowager Countess of Grantham in ‘Downton Abbey’.
dixit MAGGIE SMITH
dear. It’s so
middle class”
In deze donkere uren van het jaar krijgt Mr T een schop onder de kont via de kijkbuis. Leve de Dowager Countess of Grantham in ‘Downton Abbey’.
HET IS DE LAATSTE KEER GEWEEST
Zuster T — normaal de apathie zelve in het aanschijn van kerst — had op voorhand laten weten dat ze witloof ging koken. Witloof. Verder niks. En of bibi voor een tweede groente kon zorgen. Wortelen zouden wel fijn zijn. Over de rest van de kerstschrans werd met geen woord gerept. Bibi moest het maar regelen.
Nu heeft Mr T een drukke week. Dagdienst met lange werkuren, wat tijd noch ruimte liet voor supermarktbezoek. Enige uitweg: in alle pokkevroegte naar de Delhaize. Enige troost: dan zijn we het gepeupel voor. Dachten we toch. Want wat liep er overal? Gepeupel! Gepensioneerd gepeupel dan nog. Dat denkt twee keer, drie keer zo lang na voor het één tomaat uit de rekken kiest. En blokkeert intussen het gangpad met hun winkelkar. Maar o wee als ge die kar twee centimeter naar links durft te duwen. Kwaaie blik dan. Want dan zijt gij degene van slechte wil in deze tijden van goeie wil.
Hebt ge na heel wat getaffel eindelijk al uw groenten, zijt ge helemaal naar achteren tot bij de drank gesukkeld... Zijt ge toch wel die wortelen vergeten, zeker? Nondezjaar. Helemaal terug. Wat later: soepballekes nodig. Al uitverkocht. En die lekkere wijn? “Dat zal in de Carrefour geweest zijn, meneer.” Aarghl. Intussen tikt de klok verder en moest ge eigenlijk al naar het werk vertrokken zijn. Als dan ook nog eens het wiel van uw kar begint te sputteren en ‘It’s the most wonderful time of the year’ door de geluidsboxen schalt, beslist ge opgefokt dat iedereen uw rug op kan, downsizet ge uw dinerplan fors, pakt ge twee dozen soep van Campbells, grist ge de drie laatste Knorrzakskes rodewijnsaus uit de rekken en stuift ge met uw kar naar de kassa. Alwaar ge garanti de traagste rij kiest, waar een bruggepensioneerde van haren tak maakt over haar maaltijdcheques, de baby achter u het op een krijsen zet van jewelste en ge ineens beseft dat ge die fucking wortelen zijt vergeten te wegen!
Komt ge eindelijk blazend en puffend thuis. Trekken de stressvlekken eindelijk wat weg. Ziet ge ineens dat ge mail hebt gekregen. Van Zuster T. Of Mr T misschien... fazant kan klaarmaken? Fazánt?! Alsof we hier Sergio fucking Herman zijn, zeg. Alsof we op bestelling leveren, zeg. Niks van. Simpele boef zal het worden. En de eerste die klaagt, draaien we gevierendeeld in de Knorrsaus.
Het is de laatste keer geweest. Volgend jaar: traiteur.
DE BOL VAN BETHLEHEM
T-KEN 65 | DE SHIT VAN DE SINT
Zak Nic-Nac
Vrijdag 2 december 2011, 14.30 uur.
Het is zover: na twee maanden onsportief en vraatzuchtig gedrag spannen we de riem weer aan — ook al staat die al strak genoeg. De Sint mag dus oprotten met zijn marsepein, chocolade en andere cholesterolshit. De droge Nic Nacjes mag hij laten liggen.
TANTE EMMY
Over het stuk wisselden de meningen, maar die knarren, die konden er wat van. Tijdloze klasse hadden ze. Da’s dan ook het voordeel van ouder worden: ge wint sowieso. Aan serieux, aan geloofwaardigheid, aan diepte. In oppervlakkige en onzekere tijden zijn bejaarden dan ook een sterk merk. Ze leiden kerken. Ze leiden Europa. Ze winnen Emmy’s.
Dus is Mr T zelf een bejaarde gaan bezoeken. Een echte. Want tante lag in de kliniek. Ook al was ze niet ziek. “Ik lig hier op eigen verzoek. Dat ze alles maar eens goed controleren. Want ik heb schrik. Schrik dat ik iets heb waarvan ik nog niet weet dat ik het heb.” Tja. De dokters vonden juist niks, natuurlijk. Waarschijnlijk wou tante gewoon een paar dagen weg van nonkel. Want da’s een zaag eersteklas bij wie ge wou dat ge acuut dement werd, zodat ge het allemaal instant kon wissen. Maar tante heeft pech: aan hare kop mankeert nog niks. Dat draait daarboven nog perfect. (Ook al beweerde ze efkes — “gelezen in de boekskes!” — dat Betty van Big Brother aanpapt met Paul D’Hoore. Maar ach, namen waren nooit haar sterkste kant.)
De bron van het eeuwige leven zal tante wellicht niet bezitten, maar wel de bron van goeie humor: chagrijn. In zijn meest chronische vorm. Chagrijn over de veel te schriele stagiaires. Chagrijn over politiekers in sportsloefen. Chagrijn over de verwarde patiënt die plots aan haar bed stond en vroeg ‘waarom mama hem niet komt onderstoppen’... (“Wat ik toen gedaan heb? Op het knopke geduwd. En hard met mijn armen gebaard van kssh kssh.”)
Jaja. Bejaarden. We moeten er dringend eens iets mee doen. Misschien moet Mr T tante eens meenemen op een fictieve ontsnappingsreis naar de populieren in de verte. Hij voelt de Emmy al komen.
TEGEN DE TIJD
- Da’s niet waar, tante.
- Komaan, T, ik ben 83.
- En vrouwen worden gemiddeld 82.
Hóógbejaard zijt ge dus niet.
- Ach... Gij zijt nog jeugd, gij...
- Nee, tante. Ik ben 37. Da’s al láng
geen jeugd meer.
- Wat dan wel?
- Ik ben een degelijke, volwassen man.
- Als gij het zegt...
T-KEN 64 | DE KOFFER VAN MACGYVER
Koffer van de T-bolide
Zaterdag 19 november 2011, 14.03 uur
Aan zijn rommel herkent men een mens. Dus ziehier de koffer van de T-bolide. Hij weerspiegelt helemaal het avontuurlijke karakter van de chauffeur. De Hoorn van Afrika indachtig vertrekt Mr T nooit zonder water en een bidon. De Himalaya indachtig zweert hij bij een sneeuwscherm en een krabberke. En Lord Of The Rings indachtig sleurt hij altijd een set petanqueballen mee om Orks mee te verjagen. Voeg daarbij een ruitenreiniger, een aftrekker, een muts, een handschoen, een jekker en een Delhaizezak vol touw, en Mr T heeft een survivalkit waar Bartel Van Riet en alle andere MacGyvers een joekel van een punt aan kunnen zuigen. Ha! Allez, en route! We stappen in. Bring on the adventure! Ontbering en ontij! Onverschrokken! Wraaaagh!... Euh... Maar eerst nog pipi doen.
dixit DOCTOR MORBIUS
“Oh no, my evil self
is at the door!
And I have no power
to stop it!”
Ge komt wat tegen. Daarnet op ‘Forbidden Planet’ gestoten, op Canvas. Blijkt de oerfilm van het sf-genre. Al wat ge in ‘Star Trek’ zag, deden ze in 1956 al. Laserstralen, energievelden, captain on the bridge, Robbie The Robot, muziekskes van bliep-bliep en whuu-whuu... Dacht eerst dat het een parodie was — de aanwezigheid van een jonge Leslie Nielsen deed er geen goed aan — maar niet dus. Zelfs niet toen een bemanningslid omkwam omdat hij ‘zijn brein was gaan vergroten in het lab van de Krell’. Den arme mens. Ge komt wat tegen.
LAWÁÁI
ATTENTIE
- Dag, moeder, ik ben het.
- Ha, dag jongen. Ge komt sebiet toch?
- Jaja, ben al onderweg. Wou u gewoon zeggen dat ik bloemen bij heb.
- Oh.
- Maar die zijn voor een afspraak vanavond. Dus ik dacht: ik bel effe, anders ziet ge mij daar sebiet mee binnenkomen en zijt ge blij voor niks.
- Hoe attent...
T-KEN 63 | DE TAAL VAN TINTIN
Kinepolis Brussel
Zaterdag 5 november 2011, 23.35 uur
Allez, Mr T, hou u serieus... (hihihi)... Er lezen mensen... (pffrt)... Zo grappig is ’t onderstaande niet, eerder stom... (hihi)... Allez, gaat-ie... (ahum)
Kuifje gaan zien... (pffrt)... En nu is Mr T fan van... (hihi)... Kapitein Haddock. Rumlovers onder elkaar... (pffrt)... Al zou ik aan de drank die de kapitein verzet... (hihiii)... nog een heel... (proest)... Kluifje hebben! (woehaha)
T-KEN 62 | STERREN OP HET KERKHOF
Kerkhof.
Dinsdag 1 november 2011, 15.35 uur.
Mr T wees naar de pot bloemen die hij wou. “Sterrekes”, knikte de madam goedkeurend. Ze deed een plastiek rond de pot en duwde hem in mijn armen. Vader T ging dit jaar sterchrysanten krijgen.
Mr T keek rond en stelde vast dat hij de enige was die nog met flora kwam aandragen. Alle graven bleken al lang in de bloemen gezet. Niemand plantte of schupte nog, het volk slenterde maar wat rond, kijkend en keurend, bijna snuisterend. Het had veel weg van een vernissage. Waar Mr T als enige met een schilderij rondliep.
Enfin, de pot sterrekes belandde bij de botjes van Vader T. Ook de andere sterren op het kerkhof werden bediend. Broer T en Neefje T kregen iets met rozen. En Moemoe T kreeg... niets. Want haar graf is al weggehaald. Tja, zelfs op een kerkhof kan je nog sneuvelen. Als dát geen Allerheiligengedachte is.
GROLSTOELEN
LIJKEN OP UW BORD
TELJOORGANG
Gaan eten bij Art Kwizien in Dendermonde. Gezellig. Lekkere dingen op ons teljoor. Wel te duur. En ook: veel kleiner dan verwacht. Van de zaal tot de gastvrouw: op tv lijkt alles groter. (Hopelijk hebben ze dus het Gigantisch Voorhoofd niet gefilmd.) Best hoopgevend eigenlijk. Want als tv alles groter maakt dan het werkelijk is, valt het misschien nog goed mee met de teloorgang van de wereld.
dixit KATO
Echt?... Heeft nu echt niemand in het hele productieproces efkes gezegd: ‘Mannekes, toffe nieuwe single, maar... dat van die flamingo... in het refrein en in de titel dan nog... Komáán!’
ALLE PRET IS OP
OP DE HAATLIJST
NE SCHONE FOTO
gevonden, jongen.
- Ja, moeder?
- In een schuif. Onderin ergens.
- Allez.
- Nog ingekaderd en al. Effenaf schoon.
- (kijkt rond) En waar hebt ge hem nu
gezet?
- O, gewoon teruggelegd in de schuif.
TATIANA EN MARCELLEKE
T-KEN 61 | DE KONING VAN DE KUBB
Veldje in Asse
Dinsdag 2 augustus 2011, 14.43 uur
Mr T heeft deze zomer Kubb ontdekt. Een spel met blokskes en stokskes. En een koning in ’t midden. Bleek toffer dan verwacht. Al helpt het als ge wint. Ha!
(Voor de criticasters: nee, ge hoort de blokjes niet te stapelen in T-vorm. Maar dat wisten wij toen nog niet.)
DIKKE PLUIMEN
Bon. Naar Ne Vuilen Avond geweest. Van Radio Modern. Revue met acrobatie, burlesque dans en cabaret. Ja, er werd gestript. Tot flosjkes op de borstjes. Daar lustte het volk wel pap van. Een trapezenummer op melancholische muziek: ook sjiek. En de danseres verkleed als een bij: lachen. Jan De Smet leidde een combo — en meteen de hele avond, omdat onder meer de dwergpresentator-in-een-rolstoel Armando Dios afwezig bleek. Groot gemis, want nu waren de mopjes zo flauw dat Mr T er onterecht een parodie achter vermoedde. Dus: een gehandicapte versie van het spektakel gezien. Onderweg verloor een danseres nog één van haar dikke pluimen. Metafoor!
Maar die záál, jong.
T-KEN 60 | REIS VAN DE BEVESTIGING
Vlucht HV1801
Woensdag 14 september 2011, 17.53 uur
Met Transavia naar Kreta gevlogen. Voor de reis van de bevestiging. Bevestiging dat het warm is onder de Griekse zon. Dat het dorpje Sissi charmant maar klein is (ansichtkaarten moeten het stellen met één baai). Dat Mr T graag erop uittrekt met een gehuurd jeepke. Dat een all-invakantie misschien niet Mr T’s ideale recept is. Maar dat goed boefen en boemelen toch eens ferm deugd kunnen doen. Dat Mr T’s darmen een broos ecosysteem zijn dat nu grondig verstoord is. Dat Mr T wel nog verrassend goed uit de voeten kan na enkele korte nachten. Dat hij dus nog altijd, ondanks het jarenlange nachtwerk, eigenlijk een ochtendmens is. Bevestiging ook dat Mr T op het einde van elke reis altijd wat murw is (“oef, eindelijk alleen in mijne zetel”), maar dat daarop steevast een onweer van wrange melancholie volgt (“shit, weer alleen in mijne zetel”). Want, bovenal: dat Mr T zich omringd weet met goed volk. Heel goed volk. En dat hij daarvoor misschien wat meer zijn pollekes moet kussen.
BORSTEN. BÓRSTEN!
We zaten met z’n vieren in onze luxehotelkamer. Elk in een andere hoek in een chique zwarte zetel. Ging de deur open en kwamen daar zes à zeven wulpse vrouwen binnen, recht uit de Playboy Mansion. Ze kregen eerst een glaasje en begonnen dan langzaam hun topje uit te trekken. Ze namen elk een reisgenoot voor hun rekening. Twee paar borsten stapten richting Mr T. Twee paar: dat klopt eigenlijk niet, want eentje had slechts één borst. Pal midden op haar lijf. Wel schoon rond en ferm, maar toch bizar en verdacht freudiaans. Mr T werd uitgenodigd het volle vlees aan te raken — waarop hij even vreesde dat de droom een nachtmerrie ging worden.
Op fluistertoon — want dat paste bij de kinky sfeer — meldde Mr T aan de drie borsten dat het allemaal zijne genre niet echt was. Waarop hij naar buiten stapte met aan elke arm een dame. Bleken we plots op een cruiseschip te zitten, dus gingen we wat champagne lurken op het zonnedek. Het duurde niet lang of ook het andere vrouwvolk kwam ons vervoegen, allemaal nog even schaars gekleed, zodat de droom eindigde met Mr T die als een ware Hugh Hefner in badjas tussen een paar kronkelende dames zat en hen een gezellige avond bezorgde met menige geslaagde grap en grol — ja, ook op dat gebied was het een droom.
Om maar te zeggen: Mr T vertrekt morgen voor vijf dagjes op reis en dat is een goede zaak. Want zijn geest en ziel kunnen de ontspanning goed gebruiken.
’T IS BLIND, ’T KOMT UIT MALI EN ’T ZINGT
T-KEN 59 | DE LAATSTE STUIPTREKKING
Tuin Lier
Zaterdag 3 september 2011, 20.40 uur
Mr T heeft de zomer begraven. Laatste stuiptrekking: een bbq op de laatste warme dag. Waarna de zon onderging en een onweer losbarstte. In de auto huiswaarts kwam het besef. De zomer is als een merguezworstje. Te kort.
T-KEN 58 | DE VERDACHTE STREPEN
Groep T
Zaterdag 27 augustus 2011, 16.59 uur
Mr T liep voorbij hogeschool Groep T, omdat hij Moeder T had staan uitzwaaien in het naburige treinstation. Zij was komen helpen bij de Grote Poets. Het appartement is nu vlokvrij, zelfs de microgolf kreeg een beurt. Respect *klopke op de borst* voor Moeder T! Ook al gebruikte ze iets te vaak dezelfde uitgewrongen zeemvel. Waarmee eerst het toilet al grondig gepoetst was. Waardoor de ramen nu verdachte strepen vertonen. Maar kom, het is sowieso beter dan voorheen — om dat te zien moet je niet bij Groep T gestudeerd hebben.
REMMEN IS OVERROEPEN
Ik moest u al meteen niet. Met uw hoge hakken, uw gordelroze minirokje en uw ideale maten 90-60-90 — die in mijn ogen al snel wegsmolten tot 150-10-390 (enkels-brein-nek). U wendde uw blik van me af en stak onverstoorbaar verder de straat over, neus in de lucht.
Tot er plots iets vreemds gebeurde. Van onder uw gordelroze stofje kwam pijnlijk traag een afzichtelijk beest uit uw gat gekropen. Met een monsterlijke tronie, vuistdikke schubben, meterslange tentakels en een zonnebril van Armani. Het was uw ego, dat er ook eventjes genoeg van had en frisse lucht nodig had.
Mr T aarzelde geen seconde, gaf vol gas en reed een fikse deuk in het ego. Het kermde van de pijn, u reageerde furieus. De politie werd er zelfs bijgehaald. Maar: Mr T mocht doorrijden. “Want“, zeiden de agenten, “remmen is overroepen.” Toch sinds u voor ons aller wielen rijdt.
SOMS TOCH VÉR VAN DE BOOM
- Wie, moeder?
- Meneer Appel.
- Ken ik niet.
- Maar jawel.
- Nee, zegt me niks.
- Maar allez, hij heet Appel...
- Nooit van gehoord.
- Die van de computer.
- Ah!
T-KEN 57 | HET SLAPENDE LID
Elia-paaltje in Brugse velden
Woensdag 17 augustus, 16.06 uur
Lepelem. Houtave. Meetkerke. Moeren. Molenhoek. Nieuwmunster. Uitkerke. Harendijke. Mr T had er allemaal nog nooit van gehoord. Tot hij er in een zeldzame oprisping van beweeglijkheid — ja, zelfs sportiviteit — doorheen fietste tijdens een 45 km lange tocht per gehuurd vehikel. Van De Haan naar Brugge en terug. Mooie trip. Maar ook erg bevreemdend. Want de reis langs slapende dorpjes inspireerde Mr T’s lichaam tot een gênant kwaaltje, waarvoor hij hier en nu het taboe wil doorbreken. Het slapende lid. Vergelijk het met de slapende voet of de slapende hand. Blijkt niet helemaal onbekend bij menige zadelridder. Maar man, als ge het niet gewend zijt, is het danig verschieten.
