DAT HALEN WE NIET MEER
En Mr T ging iedereen nog zo verrassen, met een ouderwets onnozele, ja zelfs puberale nieuwjaarskaart. Bij gebrek aan kroost die Mr T trendy op de prent kan zwieren. Er was wel één voorwaarde: versturen vóór Nieuwjaar, of de boodschap kwam te laat. Awel voilà, het is halfzes oudejaarsavond en het besef is eindelijk daar: Mr T haalt het niet meer, en De Post dus al helemaal niet meer. Nondezjaar. Voor de zwijnen dan maar. (Wié riep daar “lui mossel”?)
KERSTDINER PASSÉ
- Wat doe ik met die laatste ronde krokettekes, moeder?
- Smijt ze maar in de tuin. Voor de vogels.
- Op dat voederplankske?
- Nee, daar ligt al een vetbol. Leg ze maar onder de boom. Bij de petit beurrekes...
- Amai. Petit beurre met kroketten… Is dat wel goed voor vogels?
- Och joeng, die merels vreten alles.
GETETTER FOR LIFE
Vannacht gedroomd. Over het Glazen Huis.
- Hola, wie staat daar nu buiten aan onze micro? Jullie zijn zo klein, jongens!
- Hallo, Tomas! Ik ben Pol. En dit zijn al mijn vriendjes.
- Dag Pol. Ik zie jullie amper staan, jong.
- Ik ben Pol de Trol. En wij komen uit Trollenburg.
- Aha. Zeg eens, wat hebben jullie zoal gedaan?
- Wij hebben een hele week actie gevoerd voor jullie goede doel.
- Mooi mooi. Wat voor actie?
- Elfenlijkjes For Life.
- Ah zo.
- Ja, we zijn bij iedereen in Trollenburg gaan aankloppen en hebben elfenlijkjes verkocht voor 5 euro.
- En hoeveel heeft dat opgebracht?
- 525 euro.
- Amaaaai!
3-6-9
Mr T weet niet wat het is, maar ‘De Bedenkers’ op Eén geeft hem een goed gevoel. Hij krijgt daarvan een glimlach op zijn smoeleke en dat is bij wijlen een hele prestatie. En gisteravond was er zelfs sprake van een hele bulderlach:
- “Wat is uw uitvinding, meneer?”
- “Het 3-6-9-huwelijkscontract… Stilzwijgend verlengbaar. Of opzegbaar met gepaste opzegtermijnen.”
TANTE FOR PRESIDENT (NOT)
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Meneer T
Missie: Help de genomineerde Tante Annie aan de Clickx-award voor beste persoonlijke blog
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Meneer T
Missie: Help de genomineerde Tante Annie aan de Clickx-award voor beste persoonlijke blog
Niks. Noppes. Nada. Brons, ja. McNugget faalt. Alweer. Als straf moet hij het hele internet bezemen.
MOET GE MIJ DAAR NU ZÓ RAAR VOOR BEKIJKEN?
Akkoord, de beroepsernst was misschien iets te ver weg. We zaten nochtans tussen de collega’s en de bazen. Maar het was personeelsfeest. Op de luchthaven van Zaventem. En wat doet een mens dan, om halfvier ’s nachts, op de dansvloer, in die grote Sky Hall, met zicht op de tarmac? Hij zuigt de omgeving in zich op, spreidt zijn armen languit en zet zijn denkbeeldig moteurke aan. Waarna hij, op de maat van de muziek, minutenlang rondholt op de bijna lege dansvloer, roepend: “Wiiiii, ik ben een vliegtuigske van Fisher-Price!”... Allez... moet ge mij daar nu zó raar voor bekijken?
BEPERKT
Het is beslist: de kerstsfeer ten huize T blijft voor het tweede opeenvolgende jaar uitermate beperkt. Moet toch weer werken de 25ste. Op de kast hebben we wel een hoopke slingers gesmeten, doorweven met een roedel kerstlichtjes. Daar middenin staat Jezuske, alias Suske de sleutelhanger. Daarrond staan de drie wijzen: Bacardi Superior, Bacardi Coconut en Don Q Añejo. Ook de pluchen kameel van vorig jaar is weer van de partij. Een ster komt er niet – de enige kerstster waardoor mensen zich tegenwoordig nog laten leiden, heet Christoff, en no way dat die op mijn kast komt zitten.
Allez, de lampkes branden, de kameel kijkt debiel en Suske is weeral omgevallen. Kerstsfeer mijne frak. Ik denk dat we extra wijzen gaan nodig hebben. (De dezen zijn trouwens al halfleeg.)
VRAAGSTUK
Als A denkt dat Mr T op B valt,
en als B denkt dat Mr T op A valt,
is er dan wel iemand die op Mr T valt?
dixit MARIO AERTS
H
"Ook in de valleien heb ik bergen werk verzet"
Dat ze nooit nog zeggen dat renners geen grote poëten zijn. Enfin, Aerts won gisteren terecht de - komt ie - Kristallen Zweetdruppel voor beste helper van het jaar. En Mr T zich maar afvragen wanneer híj eens iets mag winnen. Al was het maar een Kristallen Keutel of een Zilveren Zeverspat.
(In: HLN)
"Ook in de valleien heb ik bergen werk verzet"Dat ze nooit nog zeggen dat renners geen grote poëten zijn. Enfin, Aerts won gisteren terecht de - komt ie - Kristallen Zweetdruppel voor beste helper van het jaar. En Mr T zich maar afvragen wanneer híj eens iets mag winnen. Al was het maar een Kristallen Keutel of een Zilveren Zeverspat.
(In: HLN)
DE VAL
Nonkel (84) zat met ons op restaurant. Hij keek verveeld. Hij kon ons gesprek amper volgen, wegens te veel geruis in het hoorapparaat. Dat had hij dan maar afgezet. Hij richtte zijn onverdeelde aandacht op het eten: cannelloni, waarvan hij nog nooit gehoord had, en rode wijn, waarvan je aan zijn gezicht kon zien dat het geen beaujolais was.
Er viel een gat in het gesprek. Nonkel sprong erin. “Mr T”, zei hij, terwijl hij me doordringend aankeek met zijn vermoeide ogen. “Mr T, ziet ge dit?” Hij wees naar de knokkels van zijn handen. Schaafwonden. “Gevallen. Gevallen, ja. Op straat. Dat is me nog nooit gebeurd, dat is me in 84 jaar nog nooit gebeurd.” Hoe het dan wel zo ver kwam, vroeg ik. “Er lag een kabelke op straat. In een lus. Een belachelijk klein kabelke. Amper enkele millimeters dik. En toch erover gestruikeld. Nog nooit gebeurd.”
Nonkel bleef me doordringend aankijken, zodat hij het kon zién mocht ik iets zeggen. “Ik ben gevallen. Niet baf op de grond. Nee, héél erg traag. Ik voelde me m’n evenwicht verliezen, ik kantelde, ik wíst wat er gebeurde, ik viel, maar ik kon het niet stoppen. Ik zette m’n handen, m’n knokkels, waarna ik heel langzaam de grond raakte, op m’n heup, op m’n zij, op m’n schouder, plat, met m’n wandelstok naast me. Tot ik lag. Ik lág daar. Ik was gevállen. Nog nooit gebeurd. En niks, níks dat ik eraan kon doen. Midden op straat. Vlakbij een groep studenten. Ik lág daar.”
“Een student stapte naar me toe. ‘Alles goed, meneer?’ Hij pakte me vast en met z’n sterke, jonge armen trok hij me zacht maar kordaat recht. ‘Alles goed, meneer?’ Eén van de schoonste dingen ooit tegen mij gezegd. Hij reikte me m’n wandelstok aan, ik wond een zakdoek rond m’n bloedende knokkels en ging verder m’n boodschappen doen, met klein, kloppend hart.”
“Ik was gevállen, Mr T. Ík. Ik lág daar. Nog nooit gebeurd. In 84 jaar. Een absolute vernedering, dat was het. In mijn hele leven ben ik nog nooit zo vernederd. Ver-ne-derd. Door het leven zelf.”
TANTE FOR PRESIDENT (SLOT)
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Meneer T
Missie: Help de genomineerde Tante Annie aan de Clickx-award voor beste persoonlijke blog
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Meneer T
Missie: Help de genomineerde Tante Annie aan de Clickx-award voor beste persoonlijke blog
Tijd voor de grote middelen. McNugget pulled some strings en heeft een zwarte kennis aangesproken die nog wat campagnemateriaal had liggen. Hij fluisterde hem wat woorden in en voilà, de mensen hangen aan zijn lippen.
En nu houdt de hele wereld de adem in...
(Stemmen op Tante Annie en de dingen doe je nu en hier.)
TANTE FOR PRESIDENT (2)
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Meneer T
Missie: Help de genomineerde Tante Annie aan de Clickx-award voor beste persoonlijke blog
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Meneer T
Missie: Help de genomineerde Tante Annie aan de Clickx-award voor beste persoonlijke blog
McNugget is boos: waar blijft dat beruchte Limburggevoel? Rijen dik zouden de Limbo’s moeten staan om hun stem uit te brengen op hun gouwgenote. Maar nee. Wat hebben Oud-Rekem, Exquisa en die naakte brandweermannen van gisteravond wat Tante Annie niet heeft? Landschap, lesbische seks en een spuit, ja, maar verder? Enfin, als de Limburgers het zelf niet doen, dan verkondigt agent McNugget wel de blijde mare, waar hij ook kan.
(Stemmen op Tante Annie en de dingen doe je nu en hier.)
TANTE FOR PRESIDENT (1)
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Meneer T
Missie: Help de genomineerde Tante Annie aan de Clickx-award voor beste persoonlijke blog
McNugget is bezig met de grootste tour de force uit zijn carrière. In recordtijd reist hij de wereld rond en in elke uithoek van de aardbol sleurt hij jong en oud eigenhandig naar de computer om te stemmen op Tante Annie.
Kenia
China
India
Verenigde Staten
Al wie weigert te stemmen, wordt door McNugget verplicht om gedurende vijf minuten één van de andere genomineerde blogs te lezen. Ouch! The humanity! 
(Stemmen op Tante Annie en de dingen doe je nu en hier.)
DRIVING IN SAN JUAN AROUND 5PM
- Pff, so much traffic.
- Yes. Bottleneck, you see.
- How do you call a traffic jam in Spanish?
- Tapon.
- Tampon?
- No, don’t say tampon! That’s something else.
- I know. But I thought: bottleneck...
AY AY AY AY AY AY
Lap, dan trekt een mens naar zijn familie in (“ay ay ay ay ay ay”) Puerto Rico en dan googelt een mens vooraf al eens handenwrijvend naar gespecialiseerde sites om te kijken of het ginds warm en zonnig ofwel héél warm en zonnig is. En dan moet ge vaststellen dat het tropisch eilandje er toch maar wat somberkes bijligt. Warm, dat wel – de berichten lopen uiteen van 23 tot 29 graden. Maar ook: veel wolken. En sommigen spreken zelfs van regen. Nondezjaar. Mr T gaat vandaag nog wel een zwembroek kopen hè, en da’s niet om zijn ranke lijf tussen de hagelbollen te draperen.
Enfin, morgenvroeg is Mr T schuppes. Hij is moderngewijs wel op de Twitterkar gesprongen en hopelijk zullen hier dus spoedig sms-berichten verschijnen uit den vreemde. Als de technologie tenminste werkt. En als onze kop ginds naar bloggen en twitten staat. (Misschien nog best van niet. Zodat geen nieuws wel eens heel goed nieuws kan zijn.)
SPLUT
Vanavond Halloween. En Mr T gaat bowlen met de collega-griezels. Toch maar oppassen. Zeker op de nachtelijke terugweg. Voor ge het weet, hangt er een zatte heks tussen de ruitenwissers. Splut.
(Op de dag van de heksen: niet drinken en rijden)
OP HET HOMOFEESTJE
- Tiens, dit nummer ken ik niet.
- Ik wel. Vrees ik...
- Wat is het?
- Niet lachen, hè.
- Nee nee.
- Echt niet, hè?
- Néé, echt niet.
- Awel… het is de Zweedse inzending voor het Eurovisiesongfestival van 2006.
- Hahaha.
NAAR K3
Hallo. Ik ben het drieënhalfjarige dochtertje van Don. (Papa en mama denken dat ik slaap, maar ik zit stiekem nog wat op het internet.) Ik ben vandaag met papa en mama naar K3 geweest. Ook Mr T was erbij. Die wou dat wel eens afzien, zei hij, maar volgens mij is hij gewoon fan. ’t Was heel tof in de Grenslandhallen (chique hè, amper drie jaar oud en ik kan al zo’n lang woord schrijven). Er hingen mensen in een bakske in de nok van het dak – voor het licht, zei mama. En K3 zong allemaal bekende liedjes – laaivonteejp, zei papa.
Er waren heel erg veel andere kindjes. En die hebben heel erg veel meegeroepen en gesprongen, vooral op dat liedje van ‘wij gaan springeeuuh’. Maar ik ben rustig blijven zitten. Heb ook wel geroepen, maar dan stilletjes. En op het einde, tijdens ‘heyah mama’, voerden bijna alle kindjes een raid uit op het podium. Om een tekening of een bloemetje aan K3 te geven. Zoveel tekeningen, da's een afvalcontainer vol, zei mama praktisch. Ikke heb niks gegeven, hoor. Die van K3 zijn super, maar ze zijn Sinterklaas niet hè.
Achteraf hebben we thuis het concert een heel klein beetje teruggezien op de heel korte filmpjes die mama clandestien had opgenomen – foei, mama, als Gertje dat te weten komt, krijgt ge petsen op de poep. En daarna hebben we in de living allemaal nog de Kabouterpolonaise gedaan. En Mr T deed ook mee. Hij keek wat onwennig.
Ik vond het een kei toffe dag. Daa-aag.
SPAGAAT
Zeg nooit dat Mr T enggeestig is. Hij beslaat een wijd spectrum. Hij maakt zelfs spagaten waar nodig. Vrijdagavond nog als oervrijgezel naar een feestje en op café tot zeven uur ’s ochtends, zaterdagnamiddag als perfecte zoon aan de thee met moeder, zaterdagavond aan de wijn bij vrienden, tussendoor nog een bowlingavond geregeld voor de collega’s, en zondagnamiddag naar K3 met een jong gezin. Allround entertainer, dat is Mr T. Voor al uw noden. Acteur en publiek tegelijk. Engel en duivel in één. Dokter en patiënt.
Om maar te zeggen: dat extra uur slaap dit weekend kwam best van pas.
KRIJGER
Top Gear, gisteren. Dan ziet ge die Jeremy Claxon in en rond Tokio scheuren in een beest dat Nissan GT-R heet, teneinde zijn treinreizende collega’s af te troeven in een soort kwajongensrace tussen autobeest en trein, iets wat altijd goed pakt op tv. Claxon scheurt langs bochten, zet de versnelling in racestand, regelt zijn tractie “to have some slip”, dit alles mét Japans hoofdbandje op, kwestie van te benadrukken dat er een heuse krijg aan de gang is. Nog wat strijdkreten in de camera, afgewisseld met shots van piepende banden en van velgen die zo snel gaan dat ze achteruit lijken te blinken, en Claxon komt ter bestemming aan. Alwaar hij iets te vroeg victorie kraait en nog moet beginnen aan de slotfase van de race: het te voet bestijgen van ettelijke tientallen trappen. En dan gebeurt het. De transformatie. De ‘onttuning’ van krijger Claxon. Blijkt de mens op benen een pak minder straf dan op wielen. En maar hijgen, en maar kreunen. Het zorgvuldig opgebouwde race-imago van blitse bompa stuikt ineen. BMW wordt deux-chevauxke. En maar strompelen. En maar dat Japanse bandje blijven dragen. Als een krijger. Een krijger van een attakske, ja.
NAAR DE OPERA CARMEN
Man, die Carmen is een bitch. Dat flirt maar en dat draait maar met haar gat en dat trekt dan achteraf zó’n ogen dat het allemaal grondig foutloopt. En die San José is een sul. (Zou de figuur van Xavier Waterslaghers daarop gebaseerd zijn?) Die vraagt niet één keer, niet twee keer, maar twíntig keer aan Carmen of ze écht niet met hem mee wil gaan. Jong, dan hebt ge zin om het podium op te kruipen en voor hem te gaan staan en te roepen: “Ze heeft nee, gezegd, ja?!”
Voor de rest een onwennig mannenkoor en een prima vrouwenkoor. En een bevallige Micaëla met een keelgat als een klok – al had het ook Sneeuwwitje kunnen zijn, met haar zwart haar, witte haarband en blauwe jurk. Doorspekt met hits ook (Mr T begon de Radetzskymars mee te neuriën, maar het was Toreador). Enfin, voor de enkeling die kickt op namen van solisten: die vindt ge hier.
Ge kent toch ‘L’amour est un oiseau rebelle’ uit Carmen hè? Nee? Jawel! Allez, speciaal voor u: een introductie door een appelsien uit Sesamstraat.
HYPE
Versta me niet verkeerd: Mr T gunt de gehandicapten hun succes. Absoluut. Alleen… hij voelt zich een beetje uitgesloten. Als valide hoort hij er zo niet echt bij. Wijlen vader T, die mankte, ja, die hoorde erbij. Maar erfelijk is polio helaas niet. ‘Loop dan eens te dicht tegen een pikdorser of steek eens te voet het viaduct van Vilvoorde over’, hoor ik u dan zeggen. Maar opnieuw helaas, daarvoor moet je toch wat mentaal gehandicapt zijn en dat is Mr T ook al niet.
Nee, Mr T zal moeten blijven wachten op betere tijden. Tot de hype plaatsruimt voor een andere. Die van de terugschrijdende haarlijn of zo.
NAAR STAF STEEGMANS
Begin maar al te zuchten: ook dit seizoen geregeld weer een paar strepen cultuur bij Mr T. Geen kat leest het, maar het blijft goed voor de geloofwaardigheid.
In Lier kwam ene Staf Steegmans en de Ideale Omstandigheden het seizoen openen. Muziek en show rond een parodie op charmezangers. Altijd oppassen daarmee. Voor ge het weet, zit ge opnieuw opgescheept met een pratende pruk à la Jacky Lebot (kent ge die nog: Walter Baele in die talentenjacht op tv – grappig voor effe, maar niet voor eeuwig, laat staan voor elke vrijdagavond).
Nu, timing is alles en Mathias Sercu (Staf Steegmans) had een stipt klokske. En sidekick Maaike Cafmeyer had precies een ressorke met ADHD ingeslikt. Ook nooit gedacht dat er in regisseur (slash bejaardenhelper) Lieven Debrauwere een gedrogeerde Peter Maffay met uitgeföhnt Guido Belcantokapsel schuilde. Lachen!
Al het vertaalde smartlappenwerk had een randje. Absoluut hoogtepunt: de gedempte meezinger ‘Buiten Is Het Lente Maar In Mijn Hart Valt De Sneeuw Met Bakken Uit De Hemel’. Hoeft geen betoog, me dunkt.
(Als ge zowaar meer wilt weten, dan moet ge maar naar hier gaan.)
BRAAK
Nee, jongens, sorry. Het is een weloverwogen keuze. Mr T doet niet mee aan Facebook. Hij heeft ginds wel een account, hoor, of profiel, of hoe noem je zo’n ding. Maar meer dan een stuk braakliggend terrein is het niet. Een verwaarloosd hoekje, overwoekerd met onkruid. Er komt niemand langs, omdat Mr T dat niet toelaat. Van alle uitnodigingen heeft hij er ooit vier geaccepteerd. Per ongeluk. Vier vrienden: daar breek je geen potten mee op Facebook.
De druk is nochtans groot. Kameraden sturen Mr T berichten via dat online gemeenschapscentrum. Vrienden nodigen elkaar daar uit voor feestjes. En collega’s praten er honderduit over de sperziebonen in hunnen hof. Het is zoals rokers die samentroepen in een rookruimte: o zo sociaal, maar ge zijt er toch een beetje vies van.
Nee, het is óf Facebook óf bloggen, maar niet allebei. Voor je het weet, leef je alleen nog in een virtuele wereld. Waar het misschien toffer toeven is, ja. Maar dat soort zelfbedrog, dat werkt hier nog maar zelden.
ER STAAT EEN FLIK IN DE GANG
- Dus we gaan niks meer drinken?
- Nee, jong.
- Awel, dan giet ik me thuis een bacardi in en drink ik er ene in m’n eentje.
- Moet ge doen. Dat heeft z’n voordelen.
- Zoals?
- De kans dat ze staan te blazen tussen uw living en uw slaapkamer is redelijk klein.
- Mja...
- En als ze er toch staan, kunt ge nog rap de keuken inslaan.
- Of de wc…
- Voilà. En als ze toch uw rijbewijs afpakken, zijt ge rap te voet tot bij uw bed gesukkeld.
- Ha! Schol.
VISMENS
Hoe gaat dat: je hoort een lieke op de radio, je zet het wat harder, je hoort de titel maar half, thuis ga je googelen, je vindt de video, ook de tekst, en voor je het weet, draai je tien keer achter elkaar ‘Mon Ami Sans Voix’ van Tom Poisson. Nog nooit van die vismens gehoord. Maar ja, als ze middenin een drukke, propvolle week (propvol ja, zelfs de oren zaten weer dicht) een portie melancholie op je bord smijten van het genre ‘kom, we vluchten weg’, dan moet Mr T daar eens diep van zuchten. En als in de clip dan nog vliegende kangoeroes voorkomen, ja, dan gaan we helemaal voor de hakbijl.
Om maar te zeggen: Mr T wil weg. Weg van alle stress, weg van al het geëmmer. (Nog anderhalve maand, nog anderhalve maand, nog anderhalve maand…)
On part, on part, on part
Pour où tu veux,
On court, on court, on court
Tant que tu peux
De vismens heeft ook een bokaal.
VERS
**Het eenzame worstje**
Je lag daar heel alleen,
Schreiend in de pan.
Niemand wou jou nog.
Triest werd ik ervan.
Dus pakte ik jou op,
En met verbazend gemak
Zwiepte ik jou fluks
Recht in de vuilbak.
ZUS T HEEFT GESHOPT
- “Ik heb iets nieuws gekocht, ma.”
- “Iets schoons?”
- “Ja, zoiets met lange mouwen en een kap. Enfin, een sweaterke, hè.”
- “O, noemen ze zoiets een spetterke?”
- “Een sweaterke!”
KIEKENZOT
Stel : je bent een weekblad. En je wordt de grootste van allemaal, je klopt zelfs het parochieblad. Dan denk je: ‘Daar moeten we iets rond doen.’ En je beslist – wellicht dronken – om jouw titel 423.423 keer (evenveel als jouw oplage) te laten opzeggen door jobstudenten. Je zet er een webcam op en iedereen kan het hier zien. Het lijkt zo’n irritante proef uit ‘Big Brother’ of een alternatieve straf voor jeugddelinquenten, maar het is wel degelijk marketingstrategie. In elk geval: de nachtportier zit op slechts enkele meters van de marketingstrategie en hij wordt er kiekenzot van.
LUIZEN
- Ja, ik probeer geregeld te gaan joggen.
- Waar?
- In het bos.
- Niet te veel last van sportluis daar, zeker?
- Van wat?
- Van andere sportluis die aan het trainen zijn.
dixit MOEDER T
H
"Ik moet stoppen
met mokka eten,
of ik krijg gele kak"
Moeder T, plastischer dan ooit, lepelt een bak Fermette uit - een gewoonte die erfelijk blijkt.
Met deze uitspraak bewijst zij trouwens dat ze voor niemand moet onderdoen, zeker niet voor Tess Goossens, zelfs niet als het op scatologie aankomt.
Rest Mr T alleen nog zich te excuseren voor de laatste twee posts. Hij zit blijkbaar in een vies buitje.
"Ik moet stoppenmet mokka eten,
of ik krijg gele kak"
Moeder T, plastischer dan ooit, lepelt een bak Fermette uit - een gewoonte die erfelijk blijkt.
Met deze uitspraak bewijst zij trouwens dat ze voor niemand moet onderdoen, zeker niet voor Tess Goossens, zelfs niet als het op scatologie aankomt.
Rest Mr T alleen nog zich te excuseren voor de laatste twee posts. Hij zit blijkbaar in een vies buitje.
dixit TESS GOOSSENS
H
"Mijn poep was
één open wonde"
Over haar tocht door de Guyaanse savanne voor de Celebrity Shock-aflevering van vanavond. Het zal toch wel over paardrijden gaan, hè? Huhuhu. (Ik hoor u al: "Bah, Mr T, hoe oud zijt gij wel.")
(In: HLN)
"Mijn poep waséén open wonde"
Over haar tocht door de Guyaanse savanne voor de Celebrity Shock-aflevering van vanavond. Het zal toch wel over paardrijden gaan, hè? Huhuhu. (Ik hoor u al: "Bah, Mr T, hoe oud zijt gij wel.")
(In: HLN)
BAMBI meets GODZILLA
Op zoek naar beelden van Godzilla voor de vorige post, stootte Mr T op iets wat blijkbaar een klassieker is uit 1969. Veertig jaar na datum nog goe gegniffeld. Toe, kijk rap effe, het duurt nog geen twee minuten. Als ge het nog niet kent tenminste.
BLIJVEN PLAKKEN
Het is weer gebeurd. Ben vorige week al zappend voorbij de chick flick ‘Chocolat’ gekomen en ben wéér blijven plakken. Op zich geen wonder, als je weet dat Juliette Binoche nog een oude poster girl van Mr T is. Én dat ze een tong draait met Johnny Depp (lady en de vagebond revisited). Én dat de film chocolade verheerlijkt tot de nieuwe religie die redding brengt voor alles en iedereen. Kortom: alsof alle diepste dromen van Mr T recht op het filmdoek gesmeten worden. Ben dus blijven kijken. Net als de drie vorige keren.
Dit overkomt Mr T alleen nog bij één andere film. ‘Godzilla’, godbetert. Waarom, is een groot mysterie. Godzilla hing nooit boven Mr T’s bed, heeft nog nooit een tong gedraaid met Johnny Depp, en kent de ballen van chocolat. Allez, dat laatste weet ik niet helemaal zeker. Wat denkt ge, zou Godzilla graag praliné lusten?
KETTERS EN DIEVEN
Abdijen horen te baden in een sfeer van rust en bezinning, hoogstens verstoord door het gelui van een klok of het getsjirp van een vogel. Abdijen horen te draaien rond soberheid en vasten, rond geprevel tijdens gebeden en gemompel tijdens het eten. Abdijen horen maar één Zaak te aanbidden: Onze Heer de Messias.
Niet zo in Maredsous. Daar aanbidden ze de Heilige Boterham met Kaas. De kerk zat leeg, de selfservice propvol. Niemand zat stilletjes te prevelen, iedereen was luid aan het smikkelen. Spaghetti’s en lasagnes werden aangerukt, extra vaten werden aangestoken. De Heilige Drievuldigheid bestond uit Blond, Bruin en Tripel. En op de koop toe moffelde de jongste dame van Mr T’s gezelschap drie mokken in haar handtas, het opschrift “mag niet weggenomen worden” devoot negerend.
Dieven en ketters: het zit er vol van in de abdij van Maredsous. En daar zal dat ene kaarsje dat Moeder T brandde bij de Heilige Benoit – “die ken ik wel niet, maar allez” – ook niets aan veranderen.
dixit BREE
H
"Of course I know what
an orgasm is. It's that warm sensation, that tinkling feeling of relief when it's all over"
Bree (het personage, niet de kaas) in ‘Desperate Housewives’.
"Of course I know whatan orgasm is. It's that warm sensation, that tinkling feeling of relief when it's all over"
Bree (het personage, niet de kaas) in ‘Desperate Housewives’.
TANZEN MACHT FREI
- Da’s precies…
- …een oud concentratiekamp, hè?
- Ja.
- Ik wist niet dat er één was in Waals-Brabant.
- En het is precies nog in gebruik...
- Huh?
- Ik bedoel: ze hebben er precies een andere bestemming aan gegeven.
- Maar ge kunt een concentratiekamp toch niet ombouwen tot een fabriek of een discotheek! Dancing Birkenau, stel u voor. Tanzen macht frei.
- Rij wat dichter, er staat een plakkaat voor.
- Ziezo. En, wat staat er?
- Er staat ‘ferme du poulet.’
- Hmm...
- Eerlijk gezegd… ik denk niet dat dit een oud concentratiekamp was.
- Nee, hè.
KENNY
Niet in de y-lijst uit de vorige post, maar meer dan een vermelding waard: Kenny. Kenny zat afgelopen week in Peking. Hij trad aan, samen met kompaan Iljo, in de madison. (Altijd handig, die Spelen, voor een upgrade van uw lingo: de madison bleek een puntenkoers op de baan.) Op het moment dat coureur Kenny de ziel uit zijn lijf koerste, zat de halve natie naar de voetbalmatch België-Nigeria te kijken. En miste zo alle hoogspanning. Kenny reed hard, heel hard, en hij zat op slechts een halve ronde van goud. En Mr T heeft geroepen, hárd geroepen. “Allez, jong! Harder! Nog!” – de buren dachten wellicht dat Mr T intiem bezoek had. Mr T bleef roepen. Dat Kenny moest stoempen, verdoeme. En dat die Duitse medevluchters sneller moesten meerijden, dedju. En dat die Chinese beeldregie op geen kloten trok, miljaar! En dat die godverdenondezjare Hollanders niet zo hard op Kenny moesten jagen!
Het mocht niet baten. Kenny en Iljo werden vierde. Geen trofee. Maar ze verdiénden een trofee. De Gouden Schouderklop of zo. Voor Kenny en zijn kompaan. En voor alle andere Kenny’s. In Peking en daarbuiten. Voor u dus ook. En voor mij. Niets zo herkenbaar als net náást iets verdiends pakken. Daarom: Gouden Schouderkloppen voor iedereen!
POLLEKE GEVEN
Elke zichzelf respecterende blog heeft het al eens gedaan, en ook Mr T wou het al lang eens een keer proberen: een poll. Maar wat vraag je dan aan de mensen? Na een bacardi en een halve liter wijn leek dit wel iets:
DAY AFTER
Vanmorgen de crashdag uit het volgeschrokte lijf gejogd. Nog altijd ongewassen liep een vuile Mr T, overdadig zwetend uit zijn dichtgeslibde poriën, door het nietsvermoedende bos. Zijn stinkende zelve moet niet te harden zijn geweest. Elke boom die Mr T passeerde, stierf prompt af. Mussen vielen levenloos uit de lucht. Konijnen vluchtten met verschrompelde neusvleugels weg. Distels schoten in doodsangst terug de grond in. Muggen staken uit wanhoop zichzelf neer. Radeloze wespen pleegden harakiri. Boomwortels poogden Mr T het bos uit te tackelen. En door het hele woud galmde het ritmische alarmsignaal van de bevers, wiens witte geurmaskertjes ook geen soelaas konden brengen.
Allez, niet dat Mr T dit allemaal echt gemerkt heeft, daarvoor riep Evy net iets te luid in zijn oor dat hij zo enorm goed bezig was. Hoe dan ook: excuus. Duizendmaal excuus. Noem het overmacht. De Hugo Boss Dark Blue Deo was op. (Net als de gel trouwens, al lieten Mr T’s glimmende haren anders vermoeden.) En het leek zo stom om te douchen vóór het joggen.
Maar wees gerust: Mr T gaat alles weer goed maken. Morgenvroeg zal hij opnieuw gaan joggen op Ground Zero, maar deze keer in een welriekende short én tegelijkertijd in elke hand een bus Febrèze leegspuitend in het bos. Kan de natuur herademen. (Dat de bomen plots naar meiklokjes rieken, moet u er dan maar bijpakken.)
DAMAGE CONTROL
Anderhalve week ver in een vakantie die twee weken duurt, en Mr T heeft zich een hele dag teruggetrokken uit de maatschappij. De laatste tien dagen draaiden rond eten met vrienden, drinken met ex-collega’s en wrijven over kinderbollekes tijdens veel te late babybezoeken (“de kleine zit toch nog niet op de humaniora, hè, huhuhu”). Kortom, damage control op het sociale leven.
Maar niks van dat vandaag. Mr T kwam zijn kot niet uit. De gazet bleef in de brievenbus, de herstelde fiets bleef bij de velomaker, het verse brood bleef bij de bakker. Mr T heeft zich zelfs nooit echt aangekleed, laat staan gewassen. Vanuit de luie zetel heeft een stinkende Mr T gezien hoe onze twee olympische ploegen het goed deden, hoe Stefan Blommaert zwijgende Russen interviewde in Georgië en hoe inspecteur Rebus met behulp van de Digicorder vijf lijken opgroef. Verder was er cola, chips en koekerij, én liet het restje spinaziepuree zich vlotjes opwarmen. Even dreigde iemand op bezoek te komen, maar die hebben we vakkundig wandelen gestuurd. Vadsigheid behoeft geen publiek.
IK GA NAAR PEKING EN IK NEEM MEE... (2)
Tussen de Cock’s-spots door zendt Radio 1 ‘Sporza Olympia’ uit. Daarin vertelde zeilster en medaillehoop Evi Van Acker gisteren wat zíj had meegenomen naar Peking: een badeend. En die badeend brengt geluk, zei ze. “Want van de eerste twee regatta’s heb ik er toch al, euh, eendje gewonnen.” Naam van de eend, die eerst in pluche was maar nu toch in waterbestendig plastiek: Mister Lucky Ducky. “Ik zal ook nooit eend eten”, zegt ze op internet. Voilà. De frikandons en beenhammen waren meteen vergeten.
IK GA NAAR PEKING EN IK NEEM MEE... (1)
“Ruben, jij mag beginnen.” “Oké, mama… Ik ga naar Peking en ik neem mee: Cock’s beenham.” “Ik ga naar Peking en ik neem mee: Cock’s beenham en Cock’s kippenfrikandon…”
Aáárghl! Pisnijdig en kakwild wordt Mr T ervan. Tenenkrullend nep, die radiospot. Alsof één gezin zich in die reclame wil herkennen. Nog een geluk dat het vakantie is, of alle Rubens zouden nogal gepest worden op de speelplaats. En dan dat rijmpje op het eind: “Bikke bikke bik, ham ham ham, alleen maar Cock’s op onze boterham!” Ho ho ho, dichtwerk van de debielste plank. ’t Was maandag bij de marketing, zeker?
Trouwens, mág je wel beenham of kippenfrikandon meenemen naar Peking? Denk het niet, hè. Dus nog aanzetten tot burgerlijke ongehoorzaamheid ook. En straks een lang gezicht trekken als er klachten binnenwaaien – want wees maar zeker dat er áltijd mensen zijn die ook écht frikandon in hun valies stoppen.
Slechte reclame is ook reclame? Vergeet het. Cots komt hier nóóit meer binnen.
(Bespaar het u vooral, maar voor de masochisten onder u:
http://www.cocksfresh.eu/about/varia_nl)
BONDING
‘Into the wild’ gezien in good old Cartoon’s. Over het betere ontsnappingswerk. Afgestudeerde pippo verbrandt zijn geld, ontvlucht zijn familie en vertrekt op de goeien boef richting uitgestrekt, weids en eenzaam Alaska. What’s there not to love?
En wat deed Mr T deze week? Hij annuléérde zijn reis naar uitgestrekt, weids en eenzaam Patagonië. En met zijn geld – nee, niet verbrand, zot – vliegt hij recht naar zijn familie in Puerto Rico. Niks op de goeien boef, alles zal properkes geboekt worden, bij Kuoni.
Extra pis in dit mislukt escapisme: zuster – “ik wil een strandvakantie” – T gaat mee. Een experiment tussen uitersten dat kan tellen. Een sprong in het duister (of toch in de schemering). Een eigen soort ‘Into the wild’ (maar dan hélemaal anders). Want ook hier moet toch een goeie film inzitten: broer en zus, twee extremen, trekken naar een tropisch eiland om de broer van hun overleden vader te zoeken (nu ja, zoeken, we weten exact waar hij zit, met zijn hele gezin, adres bekend, we bellen met elkaar, maar kom, een vermíste nonkel zou zoveel beter zijn voor de plot). En intussen beleven de hoofdpersonages (denk spontaan aan Charlotte Gainsbourg en Gael García Bernal) onverwachte avonturen doorspekt met verrijkende ontmoetingen, sloten rum en familiale bonding. Jaja, daar komt nog iets schoons van. Wij laten per ongeluk wel een vlotjes verfilmbaar dagboek achter. Binnen een paar jaar in een bioscoop dicht bij u.
TEN STRIJDE
Nondezjaar toch… Mr T heeft vakantie, maar heeft zich in de late uren nog eens ouderwets laten verleiden tot een eindeloos spelleke op ’t internet. Galgje. Met landen dan nog. Omdat die gast die op 1 stond, me net iets te spottend aankeek, met z’n stoem sjaaleke. Mr T dus aan de slag. Per woord kon je maximaal 50 punten verdienen, Mr T moest er 6.006 halen. Ja, het heeft schandalig lang geduurd. Maar het stónd er wel nadien: 7.085. Keek er geweldig naar uit om die batskop met zijn nekvod opzij te drummen voor het frisse kopke van Mr T – geluk zit in kleine dingen. Zeggen ze pas helemaal op het eind van het spel: you must be signed in to save your score. Nondezjaar! Alles naar de zwijnen. En sjaalmans maar grijnzen.
dixit FRANK EVENBLIJ
H
“M’n vader zette me af bij de auditie. Stond ik daar. Tussen honderden andere kinderen in vol ornaat, van Cyndi Lauper tot de Havenzangers. Werd ik opgeroepen en vroegen ze: ‘Waar zijn je spullen?’ Ik zeg: ‘Hoe, waar zijn mijn spullen?! Waar is Hennie, zal je bedoelen! En waar is zijn winkel. Want ik heb m’n kleren nog niet bij.’ En toen zeiden ze: ‘Hennie is er helemaal niet. Hennie komt ook helemaal niet. Dit is een auditie en jij gaat effe laten zien wat je gaat doen, met je pak.’ Ik zeg: ‘Ik heb niet eens een gitaar bij, niet eens een microfoon…’ Met een koffiebekertje heb ik dan Roxanne staan zingen. En toen kreeg ik wat later de afwijzing: ‘Helaas, je zit niet in de Miniplaybackshow.’ Nou, da’s treurig, hoor, voor een kind. Vond ik heel jammer. En m’n vader zei: ‘Zie je wel, die Hennie Huisman is zo onbetrouwbaar als de pest.’ Had-ie toch gelijk.”
De Nederlandse tv-presentator Frank Evenblij (o.m. ‘De Jakhalzen’) in ‘Wat Keek…’ op Nederland 3.
“M’n vader zette me af bij de auditie. Stond ik daar. Tussen honderden andere kinderen in vol ornaat, van Cyndi Lauper tot de Havenzangers. Werd ik opgeroepen en vroegen ze: ‘Waar zijn je spullen?’ Ik zeg: ‘Hoe, waar zijn mijn spullen?! Waar is Hennie, zal je bedoelen! En waar is zijn winkel. Want ik heb m’n kleren nog niet bij.’ En toen zeiden ze: ‘Hennie is er helemaal niet. Hennie komt ook helemaal niet. Dit is een auditie en jij gaat effe laten zien wat je gaat doen, met je pak.’ Ik zeg: ‘Ik heb niet eens een gitaar bij, niet eens een microfoon…’ Met een koffiebekertje heb ik dan Roxanne staan zingen. En toen kreeg ik wat later de afwijzing: ‘Helaas, je zit niet in de Miniplaybackshow.’ Nou, da’s treurig, hoor, voor een kind. Vond ik heel jammer. En m’n vader zei: ‘Zie je wel, die Hennie Huisman is zo onbetrouwbaar als de pest.’ Had-ie toch gelijk.”De Nederlandse tv-presentator Frank Evenblij (o.m. ‘De Jakhalzen’) in ‘Wat Keek…’ op Nederland 3.
CHILI CON CAOS
De nachtmerries van Toni Travolta
Wawast? Chileens straattheater van Gran Reyneta tijdens de Zomer van Antwerpen. Burleske, melodramatische familiekroniek over een Toni die zich Travolta waant. Of zo.
Oewast? Muy espectacular! Zonder gêne. Nooit zoveel verkleedpartijen in anderhalf uur gezien. Nooit verveeld ook. Dat heb je nu eenmaal met chaos. In het Spaans, maar toch goed kunnen volgen – althans tot iemand van wie we dachten dat die dood was, plots levend en wel een bruidskoppel kwam doodschieten… en tot we achteraf lazen dat er twéé verhalen zouden geweest zijn, waarvan één fictief. Soit, béétje verwarring troef, maar dat doet er niet toe. Naast komisch en hectisch, ook soms best cru – brekende nekken, bloedgutsende sterfscènes, strippende zwaffelaars – zodat sommige kindjes op de eerste rijen misschien een gratis trauma mee naar huis hebben gekregen. Staande ovatie op het einde, wat Mr T er dan weer óver vond, maar allez, het natgeregende publiek wou ook zuiders doen, zeker…
Over naar Yasmine, voor meer details:
(Op 2/8 – op het Arenaplein in Deurne)
MUIS HEEFT KATER
Alle communautaire kemphanen en illegale kraanvogels ten spijt, ging gisteren hét artikel van de dag toch over een zatte muis in Maleisië. Goe gelachen. Maar vooral: respect! (Met zo’n klopke op de borst erbij.)
(HLN p13 – 30/07)
KLAK
Jaren geleden had Mr T een oude godsdienstleraar, en die schreef in rode koeien van letters op ons half blaadje testpapier: KLAK. Toch als we gebuisd waren. Teken dat ge er met uw klak had naar gesmeten. Toen zagen we daar de humor nog niet van in.
Mr T moest eraan denken aan zee. Hij heeft namelijk een klak gekocht. Tegen de zon. Omdat het voorgoed eb is op zijn hoofd. De haargroei is te dun, de verbrande plekken en de hoofdpijn te groot. Deze week pronkte Mr T voor de eerste keer met zijn deksel: geen knullig basketbalpetje, wel een zwart, hoekig, vestimentair statement. (En nee, het is géén lederen sm-potske.) In elk geval: niemand op de dijk keek ervan op. Goed teken, vonden we dat.
Allez, da was ’t. Moeten we dat hier nu nog schoon eindigen?… Pfff, te warm… KLAK.
