Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Mr T
Bestemming: Boekarest (Roe)
Missie: Help Thor! aan de zege op het Junior Eurovisiesongfestival
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Mr T
Bestemming: Boekarest (Roe)
Missie: Help Thor! aan de zege op het Junior Eurovisiesongfestival
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Mr T
Bestemming: Boekarest (Roe)
Missie: Help Thor! aan de zege op het Junior Eurovisiesongfestival
Sorry aan de fantastische cast (Gilda! Vic! Dirk! Stefan! Katelijne!). Sorry aan de bedenker van het originele decor (schoon projecties). Sorry zelfs aan de lichtman. Maar dit was zó mijn ding niét. Ge kunt een punt maken (moet cultuur wijken voor extreemrechtse druk), maar als dat punt na een uur overduidelijk is, dan resten er nog twee lange uren. Zó pseudo-intellectueel, zó hoogdravend, zó literair… Ik denk niet dat Tom Lanoye, van wie de tekst was, my cup of tea is. Knappe vertolkingen van fragmenten uit Hamlet, Faust en De kersentuin, dat wel, maar zó lang, zó veel, zó saai (vooral die kersentuin – nu weet ik waarom ik nog nooit aan Tsjechov ben begonnen). Technisch perfect allemaal, maar ráken deed het deze cultuurbarbaar hoegenaamd niet. Het Generaal Frisbiegevoel, zeg maar.
Met: Dirk Roofthooft, Stefan Perceval, Gilda De Bal, Vic De Wachter, Katelijne Verbeke, Ariane Van Vliet, Abke Haring, Sam Bogaerts – 27/11 – Stadsschouwburg, Leuven)
Volgende keer: De Gesluierde Monologen (6/12)
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Mr T
Missie: Geheim
Bestemming: Geheim
(Binnenkort meer.
Indien niet geheim)
- Heb je al een naam voor de baby?
- Nee. Het is moeilijk kiezen. Je moet met zoveel rekening houden.
- Ja, de achternaam, mogelijke bijnamen, bekende voorbeelden…
- En de geografie.
- Huh?
- De woonplaats. Zo kunnen ze in de streek van de vader namen regelrecht verkrachten.
- Hoe dat?
- Ze spreken elke ‘o’ uit als ‘eu’.
- Dus Jos wordt Jeus?
- Ja. Feuns, Teum, Euscar, Meu… Dus: geen ‘o’ in de naam.
- Jamaar, ergens anders spreken ze misschien de ‘a’ uit als ‘oe’? Boert, Toemoeroe, Oen… Dan moet je daar ook rekening mee houden?
- Waarom? In dat dialect zal de kleine toch niet opgroeien.
- En wat als hij later verhuist?
- Ja, hallo, dan is het zijn eigen schuld. Ik heb dan gedaan wat ik kon.
- Doe’s woer.
- Eunneuzeloer.
Goedele Liekens is met haar auto tegen een betonnen middenberm geknald. Erg, maar het kind is ongedeerd en stelt zich nu Grote Vragen over de gejaagdheid van haar leven. Terecht. Maar vergeefs. Want zoals je na twee weken gezond eten toch weer chips en chocolade binnensmikkelt, zo word je na twee weken onthaasten toch weer opgezogen door de straalstroom van rekeningen betalen, boodschappen halen, tanken, familie bezoeken, vrienden begroeten, tanken, liefde zoeken, vrijheid vinden, tanken, werkstress opdoen, stoom aflaten, tanken…
Misschien moet iedereen wat meer zijn zoals… Wendy’tje. Want bij Wendy’tje is er geen spoortje van stress te vinden. Dat meisje maakt tijd voor haar Fransje, laat met een vakkundig lachje haar oogjes blinken en loopt op haar lange beentjes elk jaartje wat eleganter te wezen. Geen slopende verkeersfiletjes voor Wendy’tje, nee, zij rijdt tegenwoordig over roze wolkjes.
Helaas heeft Mr T het effe te druk om – tussen het slapen en werken door – het Wendy’tje in hem los te laten. Maar de komende weekjes heeft hij vele vrije dagjes en dan gaat hij ervoor. Bij gebrek aan mooie elegante beentjes en een Fransje zal hij zich gooien op mooie boekjes, spannende dvd’tjes, leuke uitstapjes en toffe vriendjes. Het hartje van Mr T’tje (lees niét: Tietje – hoewel, da’s ook op z’n Wendy’tjes) zal juichen. Maar nu nog effe niet. Nu moet ik een vriendin begroeten, werkstress opdoen, boodschappen halen, morgen familie bezoeken, weer werkstress, tanken…
- Hebt gij schrik van terreuraanslagen?
- Ja. Ik durf niet meer naar Londen.
- Waarom? Daar zijn ze toch al geweest?
- Schrik dat ze die Eurostar te grazen nemen, jong.
- Reis dan ’s nachts. Ze slaan nooit toe als er te weinig volk is.
- Pff, dan ziet ge niks… Hebt gij geen schrik?
- Niet echt. Ik heb al wel eens gedacht dat, als ze ooit de media willen controleren, dat ze dan bij mij op de gazet komen binnenvallen.
- Euh, ik denk niet dat ze achter ú aan gaan komen, hoor.
- Nee, dat zal wel niet... Net zo min als achter u, in uw stadsbibliotheek.
- Wel, we krijgen daar tegenwoordig vaak asielzoekers over de vloer. En de Afghanen, Irakezen en Russen printen dan hele pagina’s van internet af met daarop foto’s van mannen die stoer poseren met allerhande wapens.
- Oei.
- Ook Afrikanen komen vanalles printen, maar dan vooral foto’s van verminkingen en zo. Niet mooi. Da’s wellicht om wantoestanden in hun thuisland aan te klagen, hè. Voor hun dossier of zo. Maar die andere, met hun wapens…
- Zegt ge daar dan iets van?
- Niet echt... Alleen dat ze hun kopietjes moeten betalen.
- Terreur kost geld, hè.
- Iedereen moet zijn kopietjes betalen, dus ook terroristen.
Als u één dezer op de snelweg een dolfijngrijze wagen ziet/hoort voorbijrazen met een mannetje achter het stuur dat veel te enthousiast meedeint op het veel te luide ritme van de veel te foute beat, dan is de kans groot dat ik het ben. Nee, u hoeft dan niet verontwaardigd of afkeurend te kijken: ik heb geen slechte bedoelingen, ik wil niet boenkeboenkgewijs mijn machoschap in de verf zetten, het is gewoon een klein beetje feest in de wagen.
Reden: Mr T heeft, voor het eerst sinds maanden, twee nieuwe cd’s gekocht. ‘The Player’ van Daan en (omdat Keane uitverkocht bleek) ‘Rudebox’ van Robbie Williams. En laat het nu verrassend genoeg die laatste zijn die de ‘peper in m’n kont steekt’. Oké, de plaat ís anders, is niet altijd geslaagd en erg onevenwichtig. Maar: de goeie nummers doen die andere helft compleet vergeten. En zo komt het dat ik over de E40 snoei en luidkeels meebrul met ‘Goodbye to the Normals’, met de Mano Chaocover ‘Bongo bong’ en vooral het lollige ‘The Actor’.
Excuus, excuus, excuus. Ik wéét dat het geen zicht moet zijn, zo’n kalende dertiger die denkt dat hij nog jong genoeg is om de volumeknop over de 38 te jagen en vrolijk puberaal mee te brullen. Maar negeer het gewoon, verdraag het effie, wuif misschien eventjes deemoedig. Want zoiets is altijd van tijdelijke aard.
(Hoewel, we hebben ook nog altijd Daan liggen…)
Ik ken hem niet zo goed, Generaal Frisbie. Maar awel, ’t is super meegevallen. Ge kunt daar niks op afdingen, wat die gasten doen. Die staan daar ‘in hunne pure’ – akoestisch dus hè – en da’s volgens mij allemaal technisch perfect in orde. Die Tom Van Laere kan een ferm potteke zingen, die zangeres des te meer. Dik onder de indruk dus… En toch… Voor een sentimenteel repertoire pákt het mij op een of andere manier niet – het ligt misschien aan dat depressief bluessfeertje rond Van Laere. En dan duren negentig minuten best lang. Al werd ik helemaal op het einde plots toch nog ferm geraakt door het mij even onbekende als geweldige ‘Perfect Town’. (Ik heb de titel moeten opzoeken, hoor). Kortom: uitstekende avond, heel mooie dingen gezien en vooral gehoord, maar niet ‘damn-als-ik-straks-naar-de-bakker-of -de- beenhouwer-of-voor-mijn-part-naar-den-delhaize-ga-mag-ik-die- nieuwe-cd-van-Generaal-Frisbie-niet-vergeten-kopen’.
(Admiral Freebee – ‘On The Road’ – 16/11 – CC De Mol, Lier)
Volgende keer: Mefisto forever (27/11)
Dit is het dan! Met een trillende muis in de hand en met iétsje te veel trots voor wat dit banaal moment waard is, heet ik u officieel van harte welkom op m’n gloednieuwe verblijfplaats. Ik hoop dat het u bevalt.
Zodoende heeft Mr T hard gewerkt de afgelopen dagen – hij heeft zich verdiept in templates, formatting, site feeds en zelfs (grmbl) HTML-codes. Resultaat: deze soberdere, maar mooiere omgeving (vindt hij zelf), met ietsje 
meer opties (voor de maker, niet zo voor u) en met dezelfde kostprijs (gratis, want het moet fun blijven). Voor de rest is er eigenlijk… niks veranderd. De indeling, de onderwerpen, de tekstjes: allemaal krék hetzelfde gebleven…
Allez, we zullen er ’ns op klinken. Ontspan u, pak u een glaasje (en speel het muziekje waar Mr T dezer dagen erg opgewekt van wordt). Schol!
Tegengekomen op zoek naar een origineler cadeau dan een wijnfles of een Fnacbon: dit “uniek Nederlands arrangement met z’n tweeën”... Die Hollanders toch.
Centraal staat “de Non-Verbale Communicatie met de Koe”, zo luidt het. “Wat deze workshop exact met je doet, is een verrassing. Wat vaststaat, is dat je geraakt wordt, en anders naar huis gaat dan je kwam.” Om deze belofte waar te maken staat er een “workshop koe knuffelen” op het programma. Vervolgens ga je “schilderen tussen de koeien om de creativiteit en de rust te stimuleren”. En dan komt de hoofdmoot: het daadwerkelijk knuffelen van het uierbeest! Omwille van hygiëne (voor de koe?) krijgen alle deelnemers “laarzen en een T-shirt van de boerderij tijdens de belevenis”.
Als afsluiter is er een diner met feesttaart voorzien in het “Rib House” (non-verbale communicatie met het varken dus).
Dat geen kalf het ooit waagt me dit cadeau te geven. Ik ben zelf ook op zoek gegaan naar iets anders.
Dinsdag in All Saints: zwangere vrouw weigert chemo om zo haar baby te redden en sterft kort na de bevalling.
Woensdag in House, M.D.: zwangere vrouw weigert chemo om zo haar baby te redden en sterft tijdens de bevalling.
Dan néémt ge eens de tijd om twee series degelijk te volgen, gaan ze allebei over een ziekenhuis – voer voor Freudianen, misschien, ja, ze doen maar – en dan krijgt ge nondezjaar twee keer eenzelfde verhaal. Als dit een trend wordt, kan ik nu al zeggen dat de volgende House M.D. zal draaien rond een nymfomane met een hersenletsel… (Hoezo, onrealistische tv?)
En nu zit ik me constant af te vragen wat er zou gebeurd zijn als die patiënte uit All Saints was onderzocht door dokter House…
(En ja, ik heb nog een leven)
Toch geen 'Mefisto for ever' gezien gisteren: uitgesteld wegens accident bij de opbouw. Herkansing op 27 november.
(HLN)
Volgende keer: Admiral Freebee (16/11).
Het is met een klein hart en héél stille stem dat ik het schoorvoetend toegeef, maar… ik ben verslaafd. En niet aan iets cool als partydrugs, of iets macho als Bastossigaretten. Nee, ik ben verhangen aan een program op Vitaya. Op Vitaya, nondezjaar! De wijvenzender! Het gaat om de Australische ziekenhuisreeks All Saints, elke werkdag tegen acht uur ’s avonds (of halftwee ’s middags, of één uur ’s nachts – ge moet al moeite doen om het niet tegen te komen). Wat kan ik zeggen… het is The Flying Doctors van de 21ste eeuw! Dan zit ik hier in m’n zetel, met m’n scheve kaarsen en m’n optioneel dekentje, en dan kijk ik naar ambulanciers die levens redden, naar verpleegsters die moeilijke relaties aangaan, en naar kankerpatiënten die kun kind vaarwel kussen.
Nee, het is geen House, M.D. – dat is onovertrefbaar. Maar op een of andere manier wérkt deze serie. En niet alleen voor mij: terwijl de absolute topprogramma’s op Vitaya amper 60 à 70.000 kijkers halen, bereikt All Saints probleemloos de 140.000… (Lach me dus maar niet te hard uit, we zijn met meer dan ge denkt.)
Allez, laat me nu kijken. We zitten ongeveer aan aflevering 130 – Rose staat op flippen, Sarah ligt op sterven, en Ben en Bron staan op kussen – wat betekent dat we er nog bijna 250 te goed hebben, ha!
(Voor de rest ben ik nog altijd de stoere, ruige rambo die ik altijd al was.)
Bewaar in de zomer uw winterkaarsen niet in een zonovergoten kamer.
Of de boel begint aan de buitenkant te smelten en je krijgt een Pisa-effect.
Speciaal, maar niet flatterend.
Kille novemberavond, 22u: toneel van Hanneke Paauwe & Art Buro Limburg op een kerkhof in vollemaanlicht. Vier monologen op vier plekken tussen de graven. Eerst de moeder, die doet alsof haar zoontje niet dood is. Dan het dode zoontje, dat samoerai wil worden - en met een Star Warszwaard zwaait tussen de doden. Dan de rouwende papa, baf, met de voeten op de grond ("laat het regenen of het blijft bewolkt in mijn hoofd"). Tot slot het tweelingzusje, heel even absurd verkleed als fee in een kleed van barbiepoppen en een omgekeerde 'my little pony' op haar hoofd ("waarom moest Arno gaan en niet één van zijn lelijke klasgenootjes? Of één van jullie?"). Geen Halloweentoestanden. Wel meeslepend, zonder dat het evenwel onder je huid kroop (behalve dat stuk van die vader). En da's misschien maar goed ook. Uniek.(Met: Hans Van Cauwenberghe, Joris Van den Brande, Inneke Nijssen en Sarah Bourgeois of Janne De Smet – 4/11 – Kerkhof Kloosterheide, Lier)
Volgende keer: Mefisto for ever (7/11)
- Moeder?
- Ja?
- Wat doet die bronzen engelenkop in de asbak?
- Goh, dat beeldje was gevallen en nu heb ik alleen de kop nog. Ik hou van dat kopke.
- Jaja, maar waarom in de asbak?
- Ik hou ook van die asbak.
- Ah...
- Is dat dan geen schoon plaatske?
- Nee, moeder. Het lijkt alsof de engel na zijn onthoofding - hij kijkt ook navenant - nog eens bij het vuil wordt gezet ook.
- Maar nee, die ligt toch schoon daar, in dat schoteltje?
- 't Blijft een asbak, moeder.
- Mij stoort het niet.
- Och ja, ge kunt altijd zeggen dat het kunst is.
