De seizoenen zijn nu wel heel zeker van slag, nondezjaar: in Lier hangt de kerstverlichting al op straat! Het is eind oktober, jongens, komaan. En de kerstman is ook al gesignaleerd in een tuincentrum – mét kind op de schoot! Zullen we dan maar ineens de kerstboom zetten op Allerheiligen? En de graven versieren met slingers, ballen en lichtjes? En een stalleke zetten op de strooiwei?
Tsss, er zijn geen seizoenen meer, meneer. Het Zeeuwse mosselseizoen begon dit jaar ook pas tegen moederdag (die van half augustus, hè, de echte). En het voetbalseizoen begon al in juli. En dan dat tsunamiseizoen: dat stelt toch echt niks voor, dit jaar.
Nee, alles is van slag. Wat is het volgende: Halloween op Lichtmis? De paashaas op Valentijn? Sinterklaas die op Wapenstilstand een krans legt aan het graf van de onbekende soldaat? Tsss…
GEPAKT DOOR DE STOPPENTREKKER
Dit is m’n stoppentrekker. Eigenlijk een kroonkurkwipper, zegt Van Dale, maar voor de herkenbaarheid – en de ondubbelzinnigheid – hou ik het op stoppentrekker. En die stoppentrekker is al meer dan tien jaar mijn trouwe metgezel. Maar nu is hij kapot, gebroken, in twee stukken gebarsten. Hij stierf zoals hij leefde: al trekkend. En hij ging ten onder met een bang: zestien vervallen pintjes ineens gescalpeerd, tot het laatste hem nekte… Toen hij ‘krak’ zei, riep ik ‘ooh’. Ik vond het oprecht jammer. Het einde van een tijdperk. M’n blauwe kameraad heeft gehangen of gelegen op elke plaats waar ik gewoond heb en heeft pintjes onthoofd voor al m’n vrienden. Hij dateert van de tijd waarin alles nog simpel was, waarin je grootste probleem een cursus was en waarin je de wereld nog bekeek zonder al te grote littekens.
Misschien ligt het aan de tijd van het jaar. Misschien ligt het aan de herfst die geen herfst is. Of aan Allerheiligen dat nadert. Maar ik ben soft tegenwoordig. Week. Gisteren nog, als een overgevoelig grootmoederke, een traan weggepinkt bij een ziekenhuissoap. Daarstraks voor het eerst een madammeke, dat al jarenlang elke dag met haar daklozenkrantje aan de GB staat, iets méér gegeven dan een hartverwarmende maar spaarzame glimlach. En nu, nu ben ik gepakt door een stoeme stoppentrekker.
Ondertussen ligt hij in de vuilbak. Want laten we wel wezen: hij was een simpele prul. Maar toch zonde.
BOEM-SHAKALAKA-BOEM
Wim Helsen, want die zijn show was ’t, kiest fijne woordjes (“de zon is een kleine dikzak”), heeft toffe mopkes (“ik ben de vlag, jullie de lading… en wat doet de vlag dan…?”) en is aardig origineel (“Godje heeft mijn tante zo’n grote neus gegeven dat je,
als je haar ook op de andere wang wil kussen, best langs de achterkant van haar hoofd gaat”). Maar vooral als verteller is hij meeslepend: hoe hij je onderdompelt in een wereld waarin Luxemburg een wereldmacht is en salamanders Rudi heten. Oké, halverwege had ge zijn kunstjes wel door: de grimassen, de verwardheid, de spasmen. Maar alles bleef ferm overeind. Boem-shakalaka-boem. Niet omvergeblazen, wel genoten.
(Wim Helsen – 26/10 – CC De Zandloper, Wemmel)
Volgende keer: In Memoriam (4/11)
WILDENTHOUSIAST (ALWEER)
Union Suspecte brengt met dit tweede deel van hun trilogie - helaas het eerste deel (De Leeuw van Vlaanderen) nooit gezien - intrigerende dans & theater, over moeders & zonen, moslims & christenen, Tunesiërs & Polen, Jezus & Mohammed... Op z’n Arabisch en op z’n Vlaams. Met tragiek & humor. Spetterend einde met moeders die de vloer boenen met hun zonen (letterlijk), terwijl Arabische gezangen gecombineerd worden met Bijbelse hymnes. Wervelend & beklijvend. Voltreffer. Zou het zo opnieuw zien. Ben je al jaloers? Terecht.
(Met: Mourade Zeguendi, Karim Kalonji, Chokri Ben Chikha, Katrien Declercq, Haider Al Timimi, Georgina del Carmen Teunissen en 'Marrakech Emballage' (zang) – 21/10 – CC De Mol, Lier)
Volgende keer: Wim Helsen (26/10)
MR TV TREURT OM GERTY
Een mens wordt alles beu, uiteindelijk. Zo ligt Expeditie Robinson al enkele jaren achter me, ben ik (meestal) uitgekeken op Man Bijt Hond en begint het bij The Block nu ook te dagen – zoveel flashbacks, nondezjaar. Maar Gerty Christoffels, die ze opzijschuiven bij VTM? Nee, die was ik nog niet beu.
Nu, we hebben haar de laatste tijd ook niet veel gezien, natuurlijk. Ze hebben die in een saai namiddagprogramma verstopt, tussen het groen, bedekt met nog wat bloemekes en een geut Substral. Ferm onder haar waarde, zeg ik u. Ooit Beste Vrienden met Gerty en Frieda gezien? Erg grappig – “a woman well prepeird is twee womans weird”.
Maar helaas, de druk van de advertentiemarkt is blijkbaar te groot. Dus wordt Gerty mee weggegooid met het badwater – zoals Rani & Jo met Vips. Nee, daarmee kan ik niet akkoord gaan. En ik behoor dus wel tot die lucratieve tv-doelgroep van 18 tot 44 jaar, hè.
Als ik van u was, Gerty, ik zou met uw vieze groene vingers eens woest door het gelkapsel van zo’n reclameboy wroeten. Lucht zeker op.
MIJN ONHANDIG DING
Zachtjes… zachtjes…
Ik probeer het erin te schuiven, hè.
Zachtjes…
Nondezjaar, het lukt ni.
Pfff.
Toen ik vroeger een harde had, werkte het beter.
Komáán…
Misschien alles wat natter maken?
Kan helpen, hè.
Dan schuift het er beter in.
Zachtjes…
Bijna!
Fuck, jong.
Misschien in één flukse beweging?
Dat gaat zeer doen, vrees ik.
Proberen...
Allez, erin, jong!
Pfff.
M’n middelvinger anders ’ns gebruiken?
Werkt altijd, heb ik ergens gelezen…
Proberen…
Nee, noppes.
Nondezjaar hè, voor de rest sta ik helemaal klaar.
Komáán!
Foert. Nu ben ik het beu.
Ik foemp het erin. Bruut geweld.
Eén… twee… drie.
Hé, gelukt!
Yes!
O, wat een genot…
Hèhè.
Oef.
Weeral voorbij, zie.
Nu eerst naar het wc.
En dan die ander stoem contactlens.
BETER EEN VERRE VRIEND
Welkom, nieuwe bovenburen. Nee, jullie hebben mij nog niet gezien, maar ik heb jullie al wel gehoord. Zéér duidelijk gehoord. Pittige personages zijn jullie, niet? Maar ja, twee meisjes – van wie één Hollandse – die een studio delen met één jongen: dat moét wel tot levendige discussies leiden, nietwaar? En dan wordt de stem al eens verheft. Tot gillens toe. Sommigen zouden het ‘gênante, hersenloze amok tussen asociale randdebielen’ noemen, maar ik niet, o nee, ik ben ruimdenkend. In de beste huishoudens is er al eens ruzie, nietwaar? Ook de manier waarop jullie, meiden, hysterisch jullie vriend achterna zaten in de trappenhal en dat luidkeelse tafereel deelden met het hele gebouw, vond ik helemáál niet irritant...
Erg geraakt ben ik trouwens door het onstuimige enthousiasme waarmee jullie je blijkbaar opwerpen als mijn persoonlijke wekdienst. Stel u voor dat ik op een zaterdagochtend was blijven maffen tot ná acht uur, het zou niet betamen… Stel u ook voor dat ik ’s nachts niét twee keer was wakker geschrokken door jullie gestamp en geschreeuw: wat zouden die donkere uurtjes vredig en rustgevend geweest zijn – véél te saai voor een hardwerkende, vermoeide mens als ik.
Tot mijn grote vreugde zie ik bovendien dat jullie de traditie van de dakstudio in ere houden: marginaliteit boven alles. Na de zatte bewoner met de labiele echtgenote en dito vieze hond, na de langdurige leegstand die leidde tot de huidige, verkrottende vintage look, en na de reggae-pakistani die plots bleek opgegaan in zijn eigen hasjrook, is de oprecht louche eigenaar van het flatje duidelijk op zoek gegaan naar karakterfiguren die een vervolg kunnen breien aan zijn succesverhaal als verhuurder. Resultaat: drie jonge, heerlijk onverantwoorde hormonenbommen die op hun eigen benen willen staan – oeps, nog wat wankel, niet erg – en die samen willen bouwen aan de doodlopende weg van hun ellendig leventje – “áááh, ik háát u, bol het áf, wég, ik wil u nóóit meer zien… zeg, waar gaat ge naartoe?!…”
TUT TUT, WEG ERMEE
- Gisteren een begrafenis gehouden in onze hof.
- De kat?
- Nee, de tut.
- Pardon?
- De tut van onze jongste dochter. ’t Werd tijd dat ze ermee stopte.
- Dus een begrafenis?
- Ja. Het hele gezin stond op een rijtje. De tut lag in een mandje. Broer stond plechtig paraat met de spade in de aanslag.
- En hielp het?
- Mja, ’s avonds vroeg ze wel opnieuw om haar tut. Maar dan kon ik tenminste zeggen: ‘Ah nee, we hebben hem daarstraks begraven, weet ge nog…’
- Ligt er ook een grafzerk?
- Nee, maar da’s wel een idee. Een kruiske of zo.
- Straks groeit daar een tuttenboom…
- Haha… Da’s niet de bedoeling.
- Zou zo’n uitvaartdienst ook helpen bij volwassenen? Een sigaret begraven of zo?
- Gij wilt een sigarettenboom, gij. Begraaf ze trouwens maar niet te dicht bij de tut, of er groeien tutten met sigarettensmaak.
STAANDE OVATIE
't Is gewoon allemaal waar wat ze zeggen: Alegría ís indrukwekkend, het ís een magische ervaring en het ís zijn peperdure prijs dus best waard. Veel ooh's en aah's en veel applaus voor de circusakrobatieën. Nog meer word je meegesleept door dat sfeertje:
melancholie troef, en da's altijd genieten. Dwepende muziek met fadoallures en carnavaleske figuren met originele grimassen. Clowns zijn m'n ding niet - ik had er vroeger altijd schrik van - maar die van eergisteren waren lollig (fijne scheet!). Het hele 
spektakel vloog voorbij (wat me de gasvorming na m'n durum deed vergeten). Staande ovatie.(Cirque du Soleil – 7/10 – Tour & Taxis, Brussel)
Volgende keer: Union Suspecte (21/10)
SPEL HET SPUL
- Is het in de nieuwe spelling nu extreemrechts of extreem-rechts?
- Extreemrechts. Zeker van. Staat in het Groen Boekje.
- Nee, staat er niet in.
- In dat boekje over de wijzigingen dan.
- Ook niet.
- Wacht, de regel is: als je de woorden kunt omdraaien, als ze dus evenwaardig zijn, dan komt er een streepke tussen.
- Awel, een partij is rechts én extreem. Dus mét streepke.
- Ah nee, de partij is extreem… in het rechts-zijn. Dus aan elkaar.
- Denkt ge?
- Och, ze proberen alles in regeltjes te vatten en dat lukt toch nooit. Zo schrijf je hij cruiset mét e, omdat het uit het Engels komt, maar zij doucht is zonder e omdat het uit het Frans komt. De logica!
- In elk geval: extreemrechts had wel in het Groen Boekje mogen staan, zo’n frekwent woord.
- ’t Is frequent.
- Whatever. Ze willen alleen maar shockeren, met hun stoem boekske.
- t Is choqueren.
- Nondezjaar. Dat onthou ik toch allemaal nooit, al lees ik dat spul duizendvijfhonderdtachtig keer?
- Het is duizend vijfhonderdtachtig keer.
- Nondezjaar, nondezjaar. Wat voor onnozele, ideeënloze pummels-met-een-Downsyndroom zijn die van de Taalunie wel!
- Het is downsyndroom. En ideeëloze.
- Grrrrrr! Klotenboekske!
- Dat is zonder n…
F***ING BRILLIANT
Ik ben ne redelijk geremde mens, toch als het op massa-ambiance aankomt. Maar Les Truttes hebben me zo loos gekregen dat de eigen zweetgeur amper te harden werd (m'n hemdje was wat te krap). Oude hits in een stevigere en 
coolere frak. Beste coverband die ik tot nu bezig zag.
Bij de foute 'Laatste Showband goes schlager' hoort een juist publiek. Helaas, velen vonden Junge, komm bald wieder en Sancta Maria écht goed. Leve Joe Dassin en Claude François, maar het werd te veel – ook al bracht Kurt Van Eeghem er à la Jan Theys schwung in. Hilarisch: Zeehondenbaby's van Johny Hoes. Moest je horen.
Effe nog het dweilorkest She's Showband vermelden: chic blaaswerk in de foyer.
(Feestelijk openingsweekend 10 jaar LCC – 30/9 – CC De Mol, Lier)
Volgende keer: Cirque du Soleil (7/10)
(Les Truttes)
