Dus: marathongewijs de laatste zes afleveringen bekeken van het tweede seizoen van ‘The Wire’ — goed voor ineens 14% erbij. Eindelijk konden we die drugdealers wat uit elkaar houden. Want Jezus, al die black brothers from the hood met hun rasta’s, klakskes en trainingspakskes aan, die trekken nondezjaar hard op mekaar. (No offense, mannen — voor jullie lijkt Mr T wellicht als twee druppels white spirit op, euh, Showbizz Bart of zo... brrr.)
Iets helemaal anders, maar wel goed voor 4% winst op onze tv-parking: ‘Domino Day’. Mja. Mr T hééft iets met die steentjes. Als kleine pagadder zette hij op de slaapkamervloer eigen parcoursen uit, mét minivelden. De rest van het gezin werd er dan bij gesleurd om te laten zien hoe de zielige projectjes in enkele luttele seconden omver vielen. Of niet. In elk geval: ‘Domino Day’ vinden wij hier therapeutisch interessant. Enige deskundige tv-commentaar was dan ook tof geweest. Iets méér dan “er blijven enkele stenen staan, zou dat de bedoeling zijn”. Ferm aan geërgerd. Op het kwaaie af.
“Die commentator is the fucking master of stating the fucking obvious”, hoorde Mr T zichzelf plots zeggen. En hij hoorde zich erbij denken: “That miserable piece of shit makes me motherfucking mad. No shit, yo.”... Toch effe van verschoten. Maar dat soort taalgebruik krijgt ge nu eenmaal, als ge te veel naar ‘The Wire’ kijkt.
Goddank past vuilbekkerij perfect bij het bad boy thing dat Mr T hier al jaren going on heeft... Op de zetel, onder het dekenske, met de koekskesdoos: pure white trash, I’m telling ya.
0 reacties:
Een reactie posten