Iedereen heeft één excentrieke tante. En zij is die van mij. Zuiderser dan haar zussen, verstrooider ook. Ooit de looks van een knalwijf, nu nog steeds de flair ervan. Toen ze zaterdag binnenkwam, noemde ik haar Madame Septante. Ze lachte smakelijk. Ze zag er jonger uit dan een kersverse zeventiger.
Ik had speciaal voor haar gekookt. Zoals ik jaren geleden wel vaker deed. Altijd simpelen boef. Die zij dan ophemelde. Tot op het ongeloofwaardige af. Deze keer had ik tomatensoep gemaakt. Dikke met ballekes. En chateaubriand van den Delhaize. Ronde krokettekes van de GB. En bearnaisesaus uit een Knorrzakske. Maar zij prees alles alsof ik Peter Goossens hemzelve was. De rode wijn kwam recht uit de frigo, zoals zij hem het liefst heeft — kan het haar wat bommen dat het heiligschennis is. En deze keer had ik ook nog een fleske schuimwijn van 375 ml gekocht. Voor de jarige. Ze straalde.
Zij geniet van het leven. Al is het soms met ferme horten en stoten. ‘Gelukkig’ zou ik haar dan ook nooit durven noemen. Ik denk niet dat zij graag zeventig geworden is.
Ik heb een boon voor Madame Septante. Omdat ze een verweerd, extravagant, lief strekenwijf is. Of misschien gewoon omdat het culinair makkelijk scoren is bij haar. Of, wie weet, omdat singles zoals wij voor elkaar moeten zorgen. Ook al is de ene maar half zo oud als de andere.
3 reacties:
ik wou dat ik uw tante was
een verweerd, extravagant, lief strekenwijf? ge zijt goed op weg, gij
ja maar, ja maar, het was me om uw vlees en uw rondekes te doen
Een reactie posten