Na zes jaargangen heeft deze fan het toch een béétje gehad. Eerst altijd een intro waarin een niet al te lelijke gastrol flauwvalt door iets raadselachtigs — pakweg hersenzweren die anafylactische schokken veroorzaken, alsmede bloedende oren en hardnekkige huiduitslag, want zoiets staat goed in beeld. Dan 1/3de aflevering vol gekrab in het haar, House in zijn bureau ‘want niet graag bij patiënten’, en foute diagnoses van Foreman, Cameron en/of Chase — die we hier nog altijd Billy noemen. Vervolgens 1/3de aflevering vol onverwachte extra symptomen, de Gregory nog steeds in zijn bureau of bij het symptomenbord, en misschien passeert er nog een huiszoekingske om schimmels te zoeken die de hersenzweren verklaren. En ten slotte nog 1/3de aflevering vol medisch gespeculeer, waarvan één term altijd
Wilson’s disease, de Gregory die Jessica Fletchergewijs plots het licht ziet tijdens een randgesprek, en dan toch naar zijn patiënt gaat om na een infografische reis langs de darmen, het hart en/of de hersens uiteindelijk Het Mysterie Van De Hersenzweer, hoera hoera, op te lossen — jaja, het lag aan de schimmels, maar nooit op de manier die u denkt. En intussen loopt die Cuddy maar wulps te wezen — wij noemen ze altijd Kuttie —, rent Wilson achter zijn, tussen aanhalingstekens, flatgenoot aan (ge kunt daar contracten voor afsluiten, hè mannen) en hebt ge een hééél ziekenhuis dat wemelt van de nevenpersonages, relaties, drama’s en verhaallijnen waaraan núl aandacht wordt besteed, want dan past het niet meer binnen de vijftig minuten van het format... Heerlijk onvoorspelbare televisie... Geef ons meer Billy, Kuttie en Gregory, en minder patiënten. Want van die laatste krijgen wij hier stilaan zelf hersenzweren.
