Meneer T: augustus 2010

PEKING EXPRESS

Mr T sipt jaloers van zijn Italiaanse wijn. Want op ditzelfde moment zijn anderen wijn aan het drinken in Italië zelf. Mr T zit grommelend in een Zweedse Ikea-zetel. Want op ditzelfde moment zitten anderen gewoon in Zweden zelf. Mr T zapt zuchtend langs Amerikaanse tv-series. Want anderen reizen op ditzelfde moment langs Amerika zelf.
Maar: binnen een dikke maand neemt Mr T wraak. Dan draaien de rollen om. Terwijl u dan brommend de scherven opruimt van uw stukgevallen Made In China-postuurke, zal Mr T triomfantelijk over échte posturen dartelen, zoals de Chinese Muur en de Himalaya. Drie weken lang, nondezjaar. Him! Him! Alaya!

MR T GAAT OP BEZOEK

RIP ROBBIE

Dames en heren, het is officieel: we zijn Robbie Williams kwijt. Pink traan weg. Snif. He has gone to the other side again. Terug naar de klefheid van Take That. Weg met de branie. Ten bewijze: de nieuwe single. Waarin hij de zeemzoetigheid omhelst van Gary Barlow (mét baard, brrr). Bij deze zijn de posters verwijderd van Mr T’s denkbeeldige tienermuur. En rest ons nog alleen stilte. (En Colin Farrell natuurlijk.)

T-KEN 22

T-ken 22
Dinsdag 24 augustus 2010, 20.58 uur
Mega Toby

Meest luie verlofdag. Had slechts één activiteit gepland. De anderhalve meter hoge stapel oud papier bundelen. En Mega Tobygewijs buitenzwieren. Hoog tijd, want het onderste papier dateerde al van oktober. Eén taak, maar er toch pas op het einde van de dag aan begonnen. Op de valreep. Tegen de deadline. Zoals altijd. Met alles. Ook op verlof.
(Bemerk trouwens hoe Mr T consequent het woord ‘verlof’ gebruikt. Iets wat volgens zijn chef nooit verward mag worden met ‘vakantie’. Kijk, de vrijheid om ‘verlof’ te gebruiken, dát is nu vakantie, zie. Pardon, verlof.)

UIT ENTHOUSIASME

Het Gigantische Voorhoofd is verbrand en begint af te vellen. Het is nu een Gigantische Tijgerpistolet. Desondanks blijft Mr T zo enthousiast over de kusttweedaagse dat hij er een tweede post aan besteedt — het kan niet op. Al was het maar om het gevoel te hebben dat het overdadige geprul met de gsm-camera nog voor iéts goed was.

VLIEGENDE VROLIJKHEID (aan een draadje, of ’t is weer weg)

BEDOTTE BEJAARDEN

SUNSET BOULEVARD (mét joggende smurfen)

KLOTS KLOTS... RUIS RUIS... BOEM! (De avond valt, à la Van Ostaijen)

T-KEN 21

T-ken 21.
Vrijdag 20 augustus, 21.30 uur.
Strand Oostende.

Tweedaagse aan de kust achter de rug. Alwaar Mr T heeft geschupt, gepalet, getandemd en gelekt (aan ijs). En geterrast bij de Venezia én de Venetiaanse Gaanderijen. Samen met de zon ging ook de werkstress ten onder. Restte alleen een wazige schaduw van de dijkreling in het zand. En de zeeruis. En rechts een zwart koppel, waardoor de setting iets exotisch kreeg. En links lichtjes en beatjes van Lasgo (of toch Milk Inc.?), waardoor de setting wat verbrod werd. Maar het deerde ons niet. Want we waren... nondezjaar... contént.

VOILÀ...

...we zijn onze batterijen aan het opladen.

(Gsm is kwaad, omdat hij weggepakt werd om de foto te maken.)

GEMAKSHALVE

Nee, veel wordt hier de laatste weken niet meer geblogd. Of ge-t-kend. Laat staan getwiet. (Van die kar gaan we sowieso weer afspringen, vermoed ik — als we dat de facto al niet gedaan hebben.) En nu gaan we hier nog gemakshalve een YouTube-filmke afspelen, in plaats van zelf iets te verzinnen... Mja... Maar misschien brengt een werkpauze — ‘vakantie’ houden we toch voor grotere brokken — een beetje beterschap. Duimen maar. Of niet.

En ach, nu we toch bezig zijn... Klassieker, zelfde thema:

MR T KRIJGT SCHRIK

MR T REPAREERT HET

CENTRAAL

- Hebt ge hier al ’ns gekeken voor een appartement?
- Nee... Ze laten niet iedereen toe, weet ik.
- Klinkt exclusief. En centraal gelegen.
- Kamers zijn wel klein. En donker. En slecht uitzicht.
- Da’s minder.
- Basisvoorzieningen wel aanwezig. En er is bediening.
- Ah, soort van serviceflat dus.
- Zoiets... Kom, rij maar door.

T-KEN 20

T-ken 20
Zaterdag 31 juli 2010, 17.16 uur
Suikerrock, Tienen

Het lag op voorhand vast: Shaggy zou onze eetpauze worden. Kreeg die Mister Bompastick toch wel ferm de vlam in de pan, zeker. Hij deed van heey en yoow. Mr T heeft zowaar gedanst. Al kon dat ook aan de pintjes en de cocktail liggen. Nadien nog in een deuk gelegen met Grace Jones. Dat moet uw moeder van 62 eens doen: in een knoertstrakke spandex, met een ontploft kieken op de kop, minutenlang hoelahoepen en intussen zingen van Sleejf Toe De Widdem. Konden wij wel appreciëren. Al waren we eigenlijk gekomen voor Customs. Traden helemaal in het begin op. Strakke set, mak plein. Te vroeg geprogrammeerd, hè.

Pages