Meneer T: mei 2011

DE SCHULD VAN DE HOER

Technologie is een hoer en we zuigen allemaal aan haar ranke boezem. Maar o wee als ze haar maandstonden heeft. Zoals nu. Want blijkbaar kunnen lezers in Internet Explorer niet altijd reacties achterlaten op deze blog. (Niet dat Mr T verwacht dat er een tsunami aan commentaren aan zijn neus is voorbijgegaan, maar kom, het is leuker als alles marcheert, zeker bij hoeren.) Het euvel blijkt zichzelf op te lossen door gewoon als nen onnozelaar te blijven proberen. Dus: als uw reactie niet verschijnt, drukt ge opnieuw op de knop ‘reactie plaatsen’. En nadien nog eens. Na drie pogingen zou het dan lukken. Als het Explorer-probleem zich toch blijft voordoen, meld het dan gerust. In een reactie, haha.

HANNAH MAES IS EEN DOM KALF

Hannah Maes (‘Code 37’) is een dom kalf. Dat kruipt in haar eentje in een kelder als ze weet dat daar een moordenaar zit. Dat breekt haar hoofd over achterstevoren gespelde clues (‘Gnivri?’) met de traagheid van een tuinslak (‘Irving!’). Dat broedt wekenlang op het vraagstuk ‘één woord, tien letters, geen klinkers’ terwijl wij hier de oplossing in drie seconden hadden gegoogeld (‘aardewegen’). Zulke raadseltjes moeten trouwens doorgaan voor moderne codetaal van een Mossad-agent, maar lijken zo weggeplukt uit Jommekes Groot Moppenboek van 1983. Hoe dan ook, veel te hooggegrepen voor madam Maes. Zij beseft ook nooit dat het personage van iemand als Veerle Eyckermans wellicht de dader is als die na driekwart aflevering nog amper aan bod is gekomen — zo’n actrice huren ze echt niet in voor een bijrolleke. Tel daarbij een macho-air waarvoor mannen al lang waren bijeengeslagen en ge kunt maar één ding besluiten: dom, dat is mevrouw Maes. En marginaal. Alsof Witse ooit op een donkere parking verwilderd met een kalasjnikov zou staan zwaaien.

EEN DAG NIET GELEEFD

Hij zou beter zijn rug rechten. En afspraken maken. Bellen naar dates en mates. Taken afhandelen. Fiscus regelen. Vuilzak zetten. Vlokken poetsen. Lakens verversen. Afwas doen. Immo zoeken. Amor zoeken. Zon opdoen. Drankje drinken. Mopje maken. Haha doen. Maar: hij blijft hangen in zijn zetel. Het is schoon weer buiten, maar hij blijft binnen. Hij jogt niet, hij fietst niet. Zijn pot Nutella is leeg. De microgolf doet ping. Krant en boek gaan opzij. Thuis en Komen Eten gaan op. Hij zou zich schuldig moeten voelen. Omdat hij bedánkt voor een gekregen dag. Omdat hij de gevangen uren teruggooit in de vijver. Maar niks daarvan. Hij blijft hangen, de vrijgezel. En hij vertelt het hier. Omdat hij weet dat sommigen er geld voor zouden geven. Voor zo’n dag van schijnbare rust. Een dag niet geleefd. Wel, hij heeft zo’n dag. Op z’n zetel. In z’n eentje. Tussen up en down. Niks om jaloers op te zijn. Of misschien. Een beetje.

MR T ZIET STERREKES

T-KEN 51

T-ken 51
Martigny-Courpierre (F)
Zondag 15 mei 2011, 11.34 uur

Op zijn terugweg van een blitsbezoek aan vrienden in Frankrijk, passeerde Mr T Martigny-Courpierre. Slapend gehucht, 112 inwoners, geen mens op straat. Centraal: een art-decokerktoren van gewapend beton, met gebeeldhouwde engelen. Errond: glooiende natuur. Mr T parkeerde prompt de T-mobiel. Pour se promener dans un décor très chouette. Alleen jammer van die dreigende lucht. Ze doemde op vanuit het noorden, het Brusselse. Het waren De Duistere Wolken Des Arbeids. Vergezeld door De Woeste Wind Der Zeven Stressen (voor elke dag één). Een voorbode. Want vierentwintig uur later was het weer van dattum.

T-KEN 50

T-ken 50
Affiche op Leuvense Ring
Zondag 24 april 2011, 10.40 uur

Het 50ste T-ken! Dat verdient een feestje. Of een festival. Het STUK in Leuven is zo vriendelijk zijn Taste Festival te decoreren met een enorme, bijtgare T. Bijtgaar: dat is Mr T ook. Al neemt Moeder Natuur stilaan wel heel ferme beten. En altijd aan die haarlijn.

DAT GEHEUGEN, HE

Nonkel (89): “Allez, Mr T, welk ijsje moet ge hebben? Kies maar. Ik ga ze halen. In onze cafetaria hier. De cafetaria van (spuwt het uit) Het Instituut. Ja, ik weet het, ze noemen dit een ‘woon- en zorgcentrum’, of zelfs ‘serviceflats’, maar wij zeggen (spuw) Het Instituut. Enfin, in de cafetaria hebben ze pottekes ijs. Dus: wat moet ge hebben? Tante pakt altijd... allez... hoe heet het nu weer... och, Mr T, dat geheugen hè... euh... tante pakt altijd een potteke... brazilienne!... En gij? Wacht, ik weet het, gij pakt altijd... euh... verdoeme toch... met chocoladesaus... hoe héét dat nu weer... Wablief?... Ja! Een madame blanche. Awel, dat pak ik ook... Het kan wel efkes duren hè. De cafetaria van (spuw) Het Instituut is helemaal aan het einde van de gang... Bon... Tante! Een zakske! Voor de ijsjes. Hebt ge er één?... Oei, zo’n groot zakske, vrouw. Daar gaan ze mij mee uitlachen. Hebt ge niks kleiner?... Ah, merci... Och ja, Mr T... dat geheugen hè... Ze zeggen soms dat het een ziekte is... Pa... Pa... Parkinson!... Of nee... Allez, hoe heet het nu weer.... Wat?... Alzheimer, ja... Pff, zo ver is ’t bij mij nog niet... Het zit er allemaal nog wel in, hè. Maar ik kan het soms zo traag grijpen. Verdoeme toch... Weet ge, soms kijk ik naar de televisie en hoor ik mensen praten over mensen van 80. Mensen van 80! Dan denk ik: dat zijn verdoeme ouwe mensen. En ineens besef ik: dat ben ik, potverdikke!... En straks zelfs 90... En... En... Wat zegt ge?... Verdikke, dat hoorapparaat weer... Fwiiiiit... Knap spul, hoor, ge hoort ineens alles, maar verstaan doet ge niks meer. Te veel achtergrondlawaai. Probeer dan maar eens een gesprek te volgen, hier in (spuw) Het Instituut. Dus zwijgt ge. En knikt eens schaapachtig. En dan denken de mensen: wat een onnozelaar is dat. Maar ’t is die appareil... Och, Mr T... En dat geheugen hè... Dat werkt zo slecht...”

Tante (83): “...maar uwen babbel werkt nog goed hè. Kom, ga nu maar een madame blanche halen. Voor ge het vergeten zijt.”

MR T PROEFT DE LENTE

T-KEN 49

T-ken 49
Abdijkerk van Vlierbeek
Zondag 13 februari 2011, 16.23 uur

Oeps, nog een vergeten T-ken gevonden in de blogkast. Al drie maanden oud. En nog religieus ook. Zomaar bij de rommel gegooid. Als daar maar geen plagen van komen. Dus maken we het nu goed. Het zal er nog wel staan, zeker. Het godvergeten altaar.

DOM-DOM-DOM

Mr T zat in de zetel.
De muziek deed van la-la-la.
Mr T deed mee van pom-pom-pom.
Zijn voet deed van tap-tap-tap.
Zelfs zijn lijf deed van tjak-tjak-tjak.
En zijn kont van sjek-sjek-sjek.
Waarop de zetel deed van kra-kra-krak.

"PAPA, WACHT!"

ZANDVROUWKE

Kan u eurosong wat schelen. Dat België zal afgaan en dat Vaselini zal winnen voor Frankrijk. Maar: let toch effe op de Oekraïeners. Die sleuren naast hun zangeres ook een zandvrouwke op het podium. Kseniya Simonova. Gene krot. Bekend geworden door wat hieronder staat. Iets over oorlog. Enfin. Het is hier halfvier ’s nachts, de maat is vol, de kop is toe, en het doet Mr T iets.

MR T POST ER OOK MAAR IETS OVER

OP VERGANE GLORIE

In tijden van onzekerheid plooit een mens terug op wat hij kent. Maar geen monument blijkt veilig voor de tornado des tijds. Recent gevallen: ’t Sterk Water in Lier. Het legendarische jenevercafé blijkt overgenomen. Discospots op de muur, kniebroek achter de toog, ziel bij het vuilnis. Sterk water droogt op tot zwak beekske. Mr T werd er prompt triest van. En plopte thuis zijn fles ‘Bruin Stoopke’ open. Op vergane glorie. Schol.

Pages