“EUH, JUFFROUW, EXCUSEER...”

Het had iets filmisch. We zaten dan ook in de cinema. Met z’n drieën klaar voor ‘Groenten uit Balen’. En voorzien van proviand: zakske Maltezers, dozeke ijspralines (met condoomachtig opschrift “15x pleasure”) én... Rolo’s. Twintig jaar geleden een favoriet snoepke van Mr T. Zie daar de setting. Het rolletje jeugdsentiment ging van hand tot hand. Waarna het naast de Fanta in de bekerhouder werd gestoken.
Vijf minuten later: de volte. De bekerhouder bleek onderaan vol gaten te zitten. Rolo erdoor gevallen. Dju. En weggerold. Shit. Tot onder de stoel van het meiske voor ons, tussen haar schoenen. Hoho! Gegniffel. Hilariteit. En een beetje spanning. Wat nu? Wat núú? Halve minuut cliffhanger.
Dan toch de antiheld gespeeld en voorovergebogen: “Euh, juffrouw, excuseer. Ons rolletje Rolo is weggerold. Tot onder u.” Lacherig stond het kind recht. Waarop ons leidmotief nog een rij verder wegrolde. Op de achtergrond: ‘Mission Impossible’ als ironische soundtrack.
Wanhopige reddingsscène volgde. Mr T nog met zijn hoofd onder de zetels gedoken. Zijn kameraad mee speurend op de knieën. De vriendin in een katharsiskramp. Maar Rolo foetsie. Melodramatisch einde.
Epiloog: na de film blijven zitten tot iedereen weg was. En tussen de rijen verder gezocht naar Mr T’s jeugdsentiment. Vergeefs. Weggeslipt tot in een vuil hoekje. Of gepikt door een onbekende nemesis. Hoe dan ook: weg. Geen deus ex machina. Maar wel op de grond gerolo’d van ’t lachen. Fin.

Tweet