METAFOORKE NA METAFOORKE

Mr T wordt gegijzeld. De mannen van de warmtemeterkes zouden langskomen tussen 8.45 uur en 12 uur. Het is nu 11.30 uur en nog geen manneke gezien. En dus zitten we vast in dé metafoor van ons vastgeroest leven: in het appartement. Tussendoor toch efkes ontsnapt om naar de bakker te gaan, want ge zult maar verhongeren terwijl ge wacht op de mannen van de meterkes — alle dood is triest, maar dát zou toch wel heel droevig zijn. Ah. Ze kloppen. (...)
Ze zijn geweest, de mannen van de meterkes. Een bezoek dat Mr T troost heeft gebracht. Niet omdat er een boeiend gesprek is ontstaan, nee nee, verder dan ‘die zetel staat in de weg, meneer’ kwamen we niet. Maar wel omdat die ene meterkesman alweer krek dezelfde was van alle voorgaande keren. Zoals Mr T al ja-ren-lang avond na avond gaat werken, zo gaat die kerel dus al ja-ren-lang meterke na meterke checken. En nu denkt Mr T graag dat hij niet als enige last heeft van vastgeroeste metaforen.

Tweet