Zaterdag ben ik onverwacht bij u binnengevallen, na het bezoek aan Nonkel en Tante Smeuiig. Ik bezocht u in het ziekenhuis. Want u had me schrik aangejaagd. U had uw zoon naar de familie laten bellen, omdat u op neurochirurgie lag, en omdat de dokter gezegd had “dat de familie verwittigd moest worden”. Nu, we weten allemaal dat u soms een drama queen bent, maar kan u in het vervolg toch oppassen met dat soort uitspraken? Voor u het weet, slaat de familie weer massaal in rouwmodus en is de zaal voor de koffietafel al geboekt, mét voorschot.
Want oefening baart kunst. Om de drie jaar is het binnen de familie afvalkoers, om de drie jaar eist God zijn offer. 1996, 1999, 2002, 2005… U kan dus begrijpen dat ik 2008 toch wat wantrouwig begonnen ben. Nieuwstijdingen als de uwe, waaruit u laat doorschemeren dat we de urne en de pistoletes met filet de saxe toch niet al te ver weg moeten zetten, liggen dus gevoelig.
Ik was opgelucht te merken dat het met u minder slecht gaat dan gevreesd. Niet dat ik uw toestand onderschat – een mens ligt niet twee weken op neurochirurgie om met de kaarten te spelen – maar het klonk allemaal niet levensbedreigend. Goede zaak.
U mag trouwens weten: ik heb het met God op een akkoord gegooid. Ik heb afgesproken dat Zijn Bizar Drieslagstelsel slechts een beperkt gebied mag treffen. Zo heb ik Hem gezegd: ‘Deze keer neemt U niet iemand jong’ – daar zal wel een stukje zelfbehoud voor tussen zitten. En: ‘Hou het binnen de familie, raak niet aan mijn vrienden’ – daar weiger ik er één van af te geven. En ja, ik geef toe, ik heb Hem zelfs een kleine suggestie gedaan. Ik weet het, dat mag je niet doen. Maar toch. Nee, ik ga niet zeggen wie ik heb voorgesteld. Internet is weliswaar een groot, onbekend terrein voor de persoon in kwestie – aangetrouwd, by the way – maar je kan het risico niet pakken. In elk geval: u bent het (nog) niet.
Genezende Groeten,
Uw Mr T
0 reacties:
Een reactie posten