Mannen, als jullie straks thuiskomen, pak dan jullie vrouw of vriendin eens goed vast
Meer was het niet. Veertien woorden, en de pastoor wandelde weer weg van de microfoon. Kortste preek ooit. En een pak efficiënter dan het gebruikelijke gewauwel van tien minuten. Toonbeeld van time management.
De pastoor van Emblem stond vroeger dan ook bekend voor zijn superkorte missen. Vijftien minuten, maximaal, en het was gepiept. De man begon eraan boenk op de eerste klokslag van zeven uur. Het openingsgebed prevelde hij terwijl hij naar voren schreed. En wanneer hij aan het altaar kwam, was het al tijd voor de voorbeden. Hij onderbrak het sneltempo van de dienst alleen maar als er laatkomers binnenkwamen: zo gênant dat die gelovigen hem dat geen twee keer flikten. Voor verspilling van Gods tijd was je in Emblem aan het verkeerde adres. De preek hield meneer pastoor, zoals gezegd, verbazend kort. Waarna hij gezwind de hostie en de wijn de lucht instak, uitdeelde en wegbergde. Vlugge zegening, laatste dienstmededeling (“er is hier vorige week een portefeuille gevonden”) en voilà, tot volgende week.
De kerk zat bij meneer pastoor dan ook stampvol. Mensen kwamen van vér om hun wekelijkse lithurgische marteling te halveren. Dat je ook ruim dubbel zo vroeg in de kerk moest zitten of je had geen plaats, daar werd niet bij stilgestaan. De kunst van het time management was iets van de pastoor, niet van zijn kudde.
0 reacties:
Een reactie posten