Vroeger was zaterdag fuifdag. Je kwam samen met vrienden op café en dronk pintjes. Rond halfelf werd beslist om naar de fuif in de parochiezaal te gaan en daar dronk je opnieuw pintjes. Tegen de ochtend sjeesde je dan naar huis. Op uw Caminobrommerke. Met een flink stuk in uw jarretel.
Tegenwoordig is zaterdag nooit meer fuifdag. Tenzij één keer, als de discobar van weleer zijn jaarlijkse reüniefuif geeft. Zoals gisteren. Je komt dan rond zeven uur samen met vrienden, bij iemand thuis, en drinkt een aperitief. Nadien eet je een voorgerecht, een hoofdgerecht en een dessert, rijkelijk overgoten met wijn en als afsluiter koffie en chocolade. Om dan tegen halfeen te beslissen dat je toch wat moe bent, dat je ’s anderendaags fris moet zijn voor een lange werkdag, dat er binnenkort misschien een andere fuif voor dertigers is waar we dan absoluut honderd procent zeker stellig wél naartoe zullen gaan... Kortom, rond één uur sjees je naar huis. In uw bedrijfswagen. Met de fles Spa Reine naast u.
Vroeger werd Mr T nooit tegengehouden door de politie. Het Caminobrommerke kon toch maar 40 terwijl je gerust 90 mocht, en blazen was voor ballonnen, want dronkenschap was een verdenking waarmee alleen autobestuurders lastiggevallen werden. Tegenwoordig rij je met je wagen ongegeneerd 92 waar je 70 mag, word je stiekem vanuit de bosjes geflitst door de politie, en vijftig meter verder tegengehouden door agenten met lichtgevende salami’s. En met blaastoestelletjes.
Vroeger was 200 frank veel geld voor een paar pintjes en een entreestempel. Tegenwoordig is 2.000 frank een meevaller voor een snelheidsboete.
Vroeger had Mr T nooit veel geluk. Hij moest altijd aanschuiven bij de bonnekes, en op lang niet elke fuif hadden ze Palm. Tegenwoordig heeft Mr T hoerenchance. Want hoe moet je anders die ‘safe’ op dat blaastoestel noemen.
0 reacties:
Een reactie posten