Nonkel (84) zat met ons op restaurant. Hij keek verveeld. Hij kon ons gesprek amper volgen, wegens te veel geruis in het hoorapparaat. Dat had hij dan maar afgezet. Hij richtte zijn onverdeelde aandacht op het eten: cannelloni, waarvan hij nog nooit gehoord had, en rode wijn, waarvan je aan zijn gezicht kon zien dat het geen beaujolais was.
Er viel een gat in het gesprek. Nonkel sprong erin. “Mr T”, zei hij, terwijl hij me doordringend aankeek met zijn vermoeide ogen. “Mr T, ziet ge dit?” Hij wees naar de knokkels van zijn handen. Schaafwonden. “Gevallen. Gevallen, ja. Op straat. Dat is me nog nooit gebeurd, dat is me in 84 jaar nog nooit gebeurd.” Hoe het dan wel zo ver kwam, vroeg ik. “Er lag een kabelke op straat. In een lus. Een belachelijk klein kabelke. Amper enkele millimeters dik. En toch erover gestruikeld. Nog nooit gebeurd.”
Nonkel bleef me doordringend aankijken, zodat hij het kon zién mocht ik iets zeggen. “Ik ben gevallen. Niet baf op de grond. Nee, héél erg traag. Ik voelde me m’n evenwicht verliezen, ik kantelde, ik wíst wat er gebeurde, ik viel, maar ik kon het niet stoppen. Ik zette m’n handen, m’n knokkels, waarna ik heel langzaam de grond raakte, op m’n heup, op m’n zij, op m’n schouder, plat, met m’n wandelstok naast me. Tot ik lag. Ik lág daar. Ik was gevállen. Nog nooit gebeurd. En niks, níks dat ik eraan kon doen. Midden op straat. Vlakbij een groep studenten. Ik lág daar.”
“Een student stapte naar me toe. ‘Alles goed, meneer?’ Hij pakte me vast en met z’n sterke, jonge armen trok hij me zacht maar kordaat recht. ‘Alles goed, meneer?’ Eén van de schoonste dingen ooit tegen mij gezegd. Hij reikte me m’n wandelstok aan, ik wond een zakdoek rond m’n bloedende knokkels en ging verder m’n boodschappen doen, met klein, kloppend hart.”
“Ik was gevállen, Mr T. Ík. Ik lág daar. Nog nooit gebeurd. In 84 jaar. Een absolute vernedering, dat was het. In mijn hele leven ben ik nog nooit zo vernederd. Ver-ne-derd. Door het leven zelf.”
