BOELTJE

Ik stond op de zesde verdieping te wachten op de lift. Die stopte op elke etage. Op de eerste, op de tweede… tot de vijfde toe. Toen hij eindelijk voor mijn neus stopte, ging de deur open en daar stond u. U keek betrapt, meneer. “Ca va?”, vroeg ik. “Ja ja… Euh… Moet u naar beneden?” “Jawel.” “Oké.” En we gingen samen naar beneden.

Ik ken u, meneer. U bent de ouwe neuzelaar van het tweede. U houdt de boel in de gaten, ook al heeft niemand u dat gevraagd. En nu was u weer op queeste.

Voor de inkom was namelijk een smerig boeltje achtergelaten: een gescheurde plastieken bloempot met veel aarde en veel dennennaalden, trieste overblijfselen van een terminale kerstboom die was opgehaald door een vuilkar. En u, meneer, wou achterhalen van welke onverlaat die gedeporteerde boom en vooral dat smerige boeltje op de stoep was. Want een vuile stoep, dat pikt u niet. Dus had u het spoor van de naalden gevolgd, vanop de straat via de inkomhal tot in de lift. En dan was u op elke verdieping gestopt om te kijken of daar nog ergens naalden lagen. “Ik zal ze wel krijgen!”, zei u. “’t Is ook elk jaar hetzelfde, verdomme.”

Iedereen geeft zijn leven op een andere manier zin. Dus fronste ik alleen maar de wenkbrauwen en liet u maar doen. Op het gelijkvloers wenste ik u nog vlug succes, stapte uit de lift en ging naar buiten. Alwaar inderdaad een boeltje lag van aarde en naalden.

U hebt de schuldige nooit gepakt, meneer. Want ’s nachts, in alle duisternis, heb ik het boeltje bijeengeveegd. De aarde, de naalden, de pot. Alle bewijzen vernietigd. Niets wijst nog naar de vergane kerstboom van Mr T...

Meer geluk bij uw volgende queeste, meneer.

Tweet