Welkom, nieuwe bovenburen. Nee, jullie hebben mij nog niet gezien, maar ik heb jullie al wel gehoord. Zéér duidelijk gehoord. Pittige personages zijn jullie, niet? Maar ja, twee meisjes – van wie één Hollandse – die een studio delen met één jongen: dat moét wel tot levendige discussies leiden, nietwaar? En dan wordt de stem al eens verheft. Tot gillens toe. Sommigen zouden het ‘gênante, hersenloze amok tussen asociale randdebielen’ noemen, maar ik niet, o nee, ik ben ruimdenkend. In de beste huishoudens is er al eens ruzie, nietwaar? Ook de manier waarop jullie, meiden, hysterisch jullie vriend achterna zaten in de trappenhal en dat luidkeelse tafereel deelden met het hele gebouw, vond ik helemáál niet irritant...
Erg geraakt ben ik trouwens door het onstuimige enthousiasme waarmee jullie je blijkbaar opwerpen als mijn persoonlijke wekdienst. Stel u voor dat ik op een zaterdagochtend was blijven maffen tot ná acht uur, het zou niet betamen… Stel u ook voor dat ik ’s nachts niét twee keer was wakker geschrokken door jullie gestamp en geschreeuw: wat zouden die donkere uurtjes vredig en rustgevend geweest zijn – véél te saai voor een hardwerkende, vermoeide mens als ik.
Tot mijn grote vreugde zie ik bovendien dat jullie de traditie van de dakstudio in ere houden: marginaliteit boven alles. Na de zatte bewoner met de labiele echtgenote en dito vieze hond, na de langdurige leegstand die leidde tot de huidige, verkrottende vintage look, en na de reggae-pakistani die plots bleek opgegaan in zijn eigen hasjrook, is de oprecht louche eigenaar van het flatje duidelijk op zoek gegaan naar karakterfiguren die een vervolg kunnen breien aan zijn succesverhaal als verhuurder. Resultaat: drie jonge, heerlijk onverantwoorde hormonenbommen die op hun eigen benen willen staan – oeps, nog wat wankel, niet erg – en die samen willen bouwen aan de doodlopende weg van hun ellendig leventje – “áááh, ik háát u, bol het áf, wég, ik wil u nóóit meer zien… zeg, waar gaat ge naartoe?!…”
0 reacties:
Een reactie posten