Wim Helsen, want die zijn show was ’t, kiest fijne woordjes (“de zon is een kleine dikzak”), heeft toffe mopkes (“ik ben de vlag, jullie de lading… en wat doet de vlag dan…?”) en is aardig origineel (“Godje heeft mijn tante zo’n grote neus gegeven dat je,
als je haar ook op de andere wang wil kussen, best langs de achterkant van haar hoofd gaat”). Maar vooral als verteller is hij meeslepend: hoe hij je onderdompelt in een wereld waarin Luxemburg een wereldmacht is en salamanders Rudi heten. Oké, halverwege had ge zijn kunstjes wel door: de grimassen, de verwardheid, de spasmen. Maar alles bleef ferm overeind. Boem-shakalaka-boem. Niet omvergeblazen, wel genoten.
(Wim Helsen – 26/10 – CC De Zandloper, Wemmel)
Volgende keer: In Memoriam (4/11)
0 reacties:
Een reactie posten