Ze stonden in de GB te schooien voor de rusthuisclowns. Rust-huis-clowns! Met namen als Pipi en Puppy! Niet met Mr T, hè. Heb ze snel de pas afgesneden, zelfs zonder m’n gewoonlijke blik van ik-wil-wel-geven-maar-ik-geef-al-zovéél.
Je wilt het toch niet meemaken! Verblijf je in het rusthuis, heb je het best wel naar je zin, zit je tussen je nieuwe kaartvrienden, en dan komt zo’n opgedirkte lolbroek die zich van leeftijdscategorie heeft vergist even een lach op je gezicht toveren?! Ik denk van niet...
Of: verblijf je in het rusthuis, heb je het helemaal niét naar je zin, zit je tussen allemaal onbekende zieke knarren omdat je familie jou daar in de vergetelheid gedumpt heeft, en dan moet zo’n grollende fluostrik een lach tussen je rimpels toveren?! Ik denk dan zéker van niet!
Wat een belediging ook. Alsof ouderen van dagen alleen nog te sussen zijn met ‘koetchi koetchi koetchi’ en ander kinds vertier. Wees gerust, wat er soms uit mijn bomma haar mond kwam – de schat – daar zou zo’n clown zijn schmink spontaan van afvallen.
Onthou het dus: geen kinds gedoe voor Mr T als hij oud en versleten is. Ik moest clowns al niet toen ik nog jong en kwiek was, dus op mijn tachtigste zal ik ze wel helemáál ontgroeid zijn, zeker? Onnozelaars…
1 reacties:
Ik wist zelfs niet dat dit bestond, maar ge hebt 100% gelijk...
Een reactie posten