(HLN p13 – 30/07)
MUIS HEEFT KATER
Alle communautaire kemphanen en illegale kraanvogels ten spijt, ging gisteren hét artikel van de dag toch over een zatte muis in Maleisië. Goe gelachen. Maar vooral: respect! (Met zo’n klopke op de borst erbij.)
KLAK
Jaren geleden had Mr T een oude godsdienstleraar, en die schreef in rode koeien van letters op ons half blaadje testpapier: KLAK. Toch als we gebuisd waren. Teken dat ge er met uw klak had naar gesmeten. Toen zagen we daar de humor nog niet van in.
Mr T moest eraan denken aan zee. Hij heeft namelijk een klak gekocht. Tegen de zon. Omdat het voorgoed eb is op zijn hoofd. De haargroei is te dun, de verbrande plekken en de hoofdpijn te groot. Deze week pronkte Mr T voor de eerste keer met zijn deksel: geen knullig basketbalpetje, wel een zwart, hoekig, vestimentair statement. (En nee, het is géén lederen sm-potske.) In elk geval: niemand op de dijk keek ervan op. Goed teken, vonden we dat.
Allez, da was ’t. Moeten we dat hier nu nog schoon eindigen?… Pfff, te warm… KLAK.
BERTHA
Effe weer niet geblogd. Wegens onder meer een tweedaagse retraite aan zee. Genoten van één barbecue, twee vriendenkoppels, drie koddige kinders, vier gevangen garnalen en vijf bacardi’s (die laatste onkost palmt stilaan zo’n groot deel van het huishoudbudget in dat we het gerust een hobby mogen noemen).
En dat allemaal dankzij Bertha. Eddy De Mey schreef afgelopen week verdacht vaak en vurig over haar. Bertha is de voormalige tropische cycloon die vanuit IJsland een hogedrukgebied naar de Noordzee duwde. Goe geduwd, Bertha. Schol, Bertha. En hoed uw anticyclonale wig voor Eddy.
PLOO-OOF
Dan sta je ettelijke verdiepingen hoog, op je balkon, ver weg van de wereld benee, en denk je, dénk je, dat niemand je kan horen… Dus beslis je, na effe nadenken, dat het een veilige gok is, zelfs geen echte gok, want wie gaat je nu horen… Dus laat je, erg voorzichtig, maar toch overtuigd, je ballast schieten… Leven is loslaten… Plof, of eerder ploo-oof… Een scheet… Een lekkere, bevrijdende scheet… Met redelijk wat druk achter… Deugd dat het deed… Maar… Nondezjaar… Kijkt er ineens toch wel iemand zoekend naar omhoog, zeker… Recht in Mr T’s gezicht… Nondezjaar... Vlug gevlucht binnenwaarts... Betrapt.
TELEFON
- Da’s nu toch de decadentie ten top.
- Wat?
- Om middernacht gaan aanschuiven in hartje Brussel, gewoon om een telefoon te kopen.
- Ah ja, die nieuwe iepfon...
(Niet moeder T… Wel tante T… Zus van… Het is dus iets genetisch.)
OVERROEPEN GEDOE
Vorig weekend heeft de koelkast, die Mr T nog geërfd heeft van wijlen zijn broer, de geest gegeven. Trouw aan zijn vorige eigenaar, zeg maar. Alleen het lichtje brandde nog. Soort van coma. Mr T kon er niet mee lachen. Charcuterie sloeg uit, kaas begon te zweten en ijs te smelten. Global warming in de frigo.
Mr T stond al klaar om elektrowinkels te laten aanrukken. Om dan, na drie dagen, plots te ontdekken dat het spul weer leefde als nooit tevoren. O mirakel. Nu ja. Intussen valt het ding in en uit coma dat het een lieve lust is. Alsof iemand – een vorige eigenaar of zo – er ferm mee aan het rammelen is.
Kijk, van dat soort kosmische humor gaan Mr T’s tanden scheef staan. Als ze daarboven tijd hebben om zo met Mr T’s voeten te spelen, moeten ze zich daar wel érg dood vervelen. Lees een boek, ga pingpongen, pest een paar engelen, maar blijf van Mr T’s frigo af!
Overroepen gedoe, dat hiernamaals, heb het altijd al gedacht.
dixit DE TV-KANDIDAAT
h
Man vanmiddag in de stoel van ‘1000 zonnen’:
Man vanmiddag in de stoel van ‘1000 zonnen’:
"Oei, is er iets overeen voorwerp gezegd?"
Effe later, buiten beeld, aan de telefoon:
"Timothy, kunde gij'ns rap nen hond
brengen?"
MIJN WATERLOO
Mr T geeft het toe: zijn verjaardag vieren bij de Leeuw van Waterloo was misschien niet zijn briljantste plan ooit. Het regende nogal. Fel. En het trok er. Ook fel. Die paraplu was geen sinecure. De 226 trappen lagen er spekglad bij. Een school jonge Israëli’s bleef wijselijk beneden, en die zijn toch wat gewend. Het vergezicht was ronduit mistroostig. Het gras was grijs, het slagveld verzopen. (Waarom zie je Napoleon of Wellington nooit in een basj?) De brochure werd een washandje. Sokken leken sponzen. Het gezelschap morde. En dat alles voor 6 euro aan een trage kassa.
Gelukkig had je nog het adembenemende zicht op de leeuw zelf:
TOERT
- Net appelcake gebakken.
- En?
- Mja, hij lijkt op zo’n zitvlaai van Studio Brussel…
- Ach… Is hij niet lekker, dan zit ge toch gemakkelijk.
DAAGS VOOR HET SLAPENGAAN
Mr T heeft moeite om zijn vrienden te overtuigen van de degelijkheid van ‘Desperate Housewives’. Mr T is fan sinds Canvas de serie een maand geleden begon heruit te zenden, daags voor het slapengaan. Seizoen één is net gedaan, seizoen twee begint over vijf minuten.
Schampere blikken, dat oogst Mr T wanneer hij probeert te weerleggen dat ‘DH’ een wijvenprogram is. Nog meer spottende blikken duiken op wanneer Mr T de gedoseerde ironie aanhaalt waarin de serie baadt. Nog andere argumenten worden zonder verpinken weggeveegd, zoals het lage ‘Lost’-gehalte: de onthulling van het Grote Geheim wordt niét ettelijke jaargangen uitgerokken – nee, sinds gisteravond weet Mr T properkes hoe het allemaal in de haak zit met dat lijk in de speelgoedkist.
En dat is mooi allemaal. Mr T wordt niet graag aan het lijntje gehouden. Bovendien haat hij te slappe humor en krijgt hij vloekende zapneigingen van te zeemzoete soap. Mr T is zelf dan ook allesbehalve een wanhopig huiswijf. Je zou denken dat de vrienden dat toch al lang zouden beseffen...
De muziek is trouwens van Danny Elfman (‘Tim Burton’s Nightmare Before Christmas’, ‘Corpse Bride’,…). Maar dat zal dan ook wel geen indruk maken.
BIKINIBABES
Op tijd en stond een streepje bloot, houdt de moraal groot. Vandaar dit spotje. Mr T is vandaag trouwens ook naar de carwash geweest. Zonder deze hete babes evenwel:
