(Op de dag van de heksen: niet drinken en rijden)
SPLUT
Vanavond Halloween. En Mr T gaat bowlen met de collega-griezels. Toch maar oppassen. Zeker op de nachtelijke terugweg. Voor ge het weet, hangt er een zatte heks tussen de ruitenwissers. Splut.
OP HET HOMOFEESTJE
- Tiens, dit nummer ken ik niet.
- Ik wel. Vrees ik...
- Wat is het?
- Niet lachen, hè.
- Nee nee.
- Echt niet, hè?
- Néé, echt niet.
- Awel… het is de Zweedse inzending voor het Eurovisiesongfestival van 2006.
- Hahaha.
NAAR K3
Hallo. Ik ben het drieënhalfjarige dochtertje van Don. (Papa en mama denken dat ik slaap, maar ik zit stiekem nog wat op het internet.) Ik ben vandaag met papa en mama naar K3 geweest. Ook Mr T was erbij. Die wou dat wel eens afzien, zei hij, maar volgens mij is hij gewoon fan. ’t Was heel tof in de Grenslandhallen (chique hè, amper drie jaar oud en ik kan al zo’n lang woord schrijven). Er hingen mensen in een bakske in de nok van het dak – voor het licht, zei mama. En K3 zong allemaal bekende liedjes – laaivonteejp, zei papa.
Er waren heel erg veel andere kindjes. En die hebben heel erg veel meegeroepen en gesprongen, vooral op dat liedje van ‘wij gaan springeeuuh’. Maar ik ben rustig blijven zitten. Heb ook wel geroepen, maar dan stilletjes. En op het einde, tijdens ‘heyah mama’, voerden bijna alle kindjes een raid uit op het podium. Om een tekening of een bloemetje aan K3 te geven. Zoveel tekeningen, da's een afvalcontainer vol, zei mama praktisch. Ikke heb niks gegeven, hoor. Die van K3 zijn super, maar ze zijn Sinterklaas niet hè.
Achteraf hebben we thuis het concert een heel klein beetje teruggezien op de heel korte filmpjes die mama clandestien had opgenomen – foei, mama, als Gertje dat te weten komt, krijgt ge petsen op de poep. En daarna hebben we in de living allemaal nog de Kabouterpolonaise gedaan. En Mr T deed ook mee. Hij keek wat onwennig.
Ik vond het een kei toffe dag. Daa-aag.
SPAGAAT
Zeg nooit dat Mr T enggeestig is. Hij beslaat een wijd spectrum. Hij maakt zelfs spagaten waar nodig. Vrijdagavond nog als oervrijgezel naar een feestje en op café tot zeven uur ’s ochtends, zaterdagnamiddag als perfecte zoon aan de thee met moeder, zaterdagavond aan de wijn bij vrienden, tussendoor nog een bowlingavond geregeld voor de collega’s, en zondagnamiddag naar K3 met een jong gezin. Allround entertainer, dat is Mr T. Voor al uw noden. Acteur en publiek tegelijk. Engel en duivel in één. Dokter en patiënt.
Om maar te zeggen: dat extra uur slaap dit weekend kwam best van pas.
KRIJGER
Top Gear, gisteren. Dan ziet ge die Jeremy Claxon in en rond Tokio scheuren in een beest dat Nissan GT-R heet, teneinde zijn treinreizende collega’s af te troeven in een soort kwajongensrace tussen autobeest en trein, iets wat altijd goed pakt op tv. Claxon scheurt langs bochten, zet de versnelling in racestand, regelt zijn tractie “to have some slip”, dit alles mét Japans hoofdbandje op, kwestie van te benadrukken dat er een heuse krijg aan de gang is. Nog wat strijdkreten in de camera, afgewisseld met shots van piepende banden en van velgen die zo snel gaan dat ze achteruit lijken te blinken, en Claxon komt ter bestemming aan. Alwaar hij iets te vroeg victorie kraait en nog moet beginnen aan de slotfase van de race: het te voet bestijgen van ettelijke tientallen trappen. En dan gebeurt het. De transformatie. De ‘onttuning’ van krijger Claxon. Blijkt de mens op benen een pak minder straf dan op wielen. En maar hijgen, en maar kreunen. Het zorgvuldig opgebouwde race-imago van blitse bompa stuikt ineen. BMW wordt deux-chevauxke. En maar strompelen. En maar dat Japanse bandje blijven dragen. Als een krijger. Een krijger van een attakske, ja.
NAAR DE OPERA CARMEN
Man, die Carmen is een bitch. Dat flirt maar en dat draait maar met haar gat en dat trekt dan achteraf zó’n ogen dat het allemaal grondig foutloopt. En die San José is een sul. (Zou de figuur van Xavier Waterslaghers daarop gebaseerd zijn?) Die vraagt niet één keer, niet twee keer, maar twíntig keer aan Carmen of ze écht niet met hem mee wil gaan. Jong, dan hebt ge zin om het podium op te kruipen en voor hem te gaan staan en te roepen: “Ze heeft nee, gezegd, ja?!”
Voor de rest een onwennig mannenkoor en een prima vrouwenkoor. En een bevallige Micaëla met een keelgat als een klok – al had het ook Sneeuwwitje kunnen zijn, met haar zwart haar, witte haarband en blauwe jurk. Doorspekt met hits ook (Mr T begon de Radetzskymars mee te neuriën, maar het was Toreador). Enfin, voor de enkeling die kickt op namen van solisten: die vindt ge hier.
Ge kent toch ‘L’amour est un oiseau rebelle’ uit Carmen hè? Nee? Jawel! Allez, speciaal voor u: een introductie door een appelsien uit Sesamstraat.
HYPE
Versta me niet verkeerd: Mr T gunt de gehandicapten hun succes. Absoluut. Alleen… hij voelt zich een beetje uitgesloten. Als valide hoort hij er zo niet echt bij. Wijlen vader T, die mankte, ja, die hoorde erbij. Maar erfelijk is polio helaas niet. ‘Loop dan eens te dicht tegen een pikdorser of steek eens te voet het viaduct van Vilvoorde over’, hoor ik u dan zeggen. Maar opnieuw helaas, daarvoor moet je toch wat mentaal gehandicapt zijn en dat is Mr T ook al niet.
Nee, Mr T zal moeten blijven wachten op betere tijden. Tot de hype plaatsruimt voor een andere. Die van de terugschrijdende haarlijn of zo.
NAAR STAF STEEGMANS
Begin maar al te zuchten: ook dit seizoen geregeld weer een paar strepen cultuur bij Mr T. Geen kat leest het, maar het blijft goed voor de geloofwaardigheid.
In Lier kwam ene Staf Steegmans en de Ideale Omstandigheden het seizoen openen. Muziek en show rond een parodie op charmezangers. Altijd oppassen daarmee. Voor ge het weet, zit ge opnieuw opgescheept met een pratende pruk à la Jacky Lebot (kent ge die nog: Walter Baele in die talentenjacht op tv – grappig voor effe, maar niet voor eeuwig, laat staan voor elke vrijdagavond).
Nu, timing is alles en Mathias Sercu (Staf Steegmans) had een stipt klokske. En sidekick Maaike Cafmeyer had precies een ressorke met ADHD ingeslikt. Ook nooit gedacht dat er in regisseur (slash bejaardenhelper) Lieven Debrauwere een gedrogeerde Peter Maffay met uitgeföhnt Guido Belcantokapsel schuilde. Lachen!
Al het vertaalde smartlappenwerk had een randje. Absoluut hoogtepunt: de gedempte meezinger ‘Buiten Is Het Lente Maar In Mijn Hart Valt De Sneeuw Met Bakken Uit De Hemel’. Hoeft geen betoog, me dunkt.
(Als ge zowaar meer wilt weten, dan moet ge maar naar hier gaan.)
