- M'n kanarie is dood.
- Ooh… Wat jammer, moeder.
- Ja, hè.
- We zullen Pieteke missen.
- Ja, zeker, want… Wacht eens, noemde gij die Pieteke?
- Tuurlijk.
- Maar euh… dat was een vrouwke hè.
- Ja?!
- Absoluut, dat hebben we vorig jaar ontdekt. Bij de dierenarts.
- Oh.
- En gij noemde die altijd Pieteke?
- Ja… Oei, die zal ook in de war geweest zijn.
- Amai niet…
- Geslachtsverwarring bij Pieteke... Misschien was die goed op weg om de eerste transseksuele kanarie te worden.
- Haha. Ja….
- Nu niet meer.
- Nee...
HIPPO
Mr T is een hippo. Dat is hem gezegd. Het woord viel vlak nadat Mr T vertelde dat hij binnen het bedrijf geselecteerd was voor een reeks workshops met hoge piefen. Een hippo dus. Wat in consultancymiddens blijkt te staan voor high potential. Smakelijk gelachen heeft Mr T. Want zo’n carrièrebeest is hij helemaal niet. Integendeel.
Nu, een échte hippo – zo’n dikzak in de dierentuin – is volgens Wikipedia een regelrecht kuddedier, dat toch bij voorkeur in zijn eentje graast. Kijk, dát klinkt al meer als Mr T.
dixit MENEER PASTOOR
Mannen, als jullie straks thuiskomen, pak dan jullie vrouw of vriendin eens goed vast
Meer was het niet. Veertien woorden, en de pastoor wandelde weer weg van de microfoon. Kortste preek ooit. En een pak efficiënter dan het gebruikelijke gewauwel van tien minuten. Toonbeeld van time management.
De pastoor van Emblem stond vroeger dan ook bekend voor zijn superkorte missen. Vijftien minuten, maximaal, en het was gepiept. De man begon eraan boenk op de eerste klokslag van zeven uur. Het openingsgebed prevelde hij terwijl hij naar voren schreed. En wanneer hij aan het altaar kwam, was het al tijd voor de voorbeden. Hij onderbrak het sneltempo van de dienst alleen maar als er laatkomers binnenkwamen: zo gênant dat die gelovigen hem dat geen twee keer flikten. Voor verspilling van Gods tijd was je in Emblem aan het verkeerde adres. De preek hield meneer pastoor, zoals gezegd, verbazend kort. Waarna hij gezwind de hostie en de wijn de lucht instak, uitdeelde en wegbergde. Vlugge zegening, laatste dienstmededeling (“er is hier vorige week een portefeuille gevonden”) en voilà, tot volgende week.
De kerk zat bij meneer pastoor dan ook stampvol. Mensen kwamen van vér om hun wekelijkse lithurgische marteling te halveren. Dat je ook ruim dubbel zo vroeg in de kerk moest zitten of je had geen plaats, daar werd niet bij stilgestaan. De kunst van het time management was iets van de pastoor, niet van zijn kudde.
NAAR DE ROOVERS
Een film, een restaurant, een collega: soms is iets zo slecht dat je er kwáád van wordt. Stikpissig was Mr T, na ‘Met vuur spelen’ van De Roovers. Beloofd werd “een meedogenloos beeld van een driehoeksrelatie”. Mijn gat, ja. Een driehoeksboterham komt meedogenlozer over. De teksten van auteur August Strindberg (bemerk hoe we beschaafd blijven en de woordspeling met ‘strontberg’ niet maken) waren eind 19de eeuw misschien scherp en origineel, in deze eeuw blijkt zelfs een Judith Herzberg geen vlam meer in de vertaling te kunnen steken. Nondezjaar. Zo’n tijdverspilling.
Trouwens, als ge als actrice moet neerzijgen temidden een berg kapotgesmeten borden omdat uw Grote Liefde het is afgebold, en ge moet van Strindberg/Herzberg pathetisch roepen: “Help, ik sterf!” – het idee alleen al – doe dan ook alsof ge echt terminaal zijt en niet zomaar een bronchitteke onder de leden hebt.
Eén positief ding: het stuk duurde maar een uur en een kwart. Al hebben we toch vol nijdige afgunst gekeken naar dat koppel aan de zijkant van rij C dat niet geprangd zat temidden het volk en wél eerder kon wegglippen.
Nondezjaar. Was Mr T maar gaan snookeren.
BUREN ONDER ELKAAR
(In de lift)
- Naar waar moet u?
- Naar het vierde.
- Drukt u dan maar eerst. Ik moet naar het zesde.
- Ah. Merci.
- Bent u misschien nieuw in het gebouw?
- Nee, hoor… U?
- Nee… Ik woon hier al zeven jaar.
- Oh. Ik al drie jaar…
- Goh…
- Allez, tot ziens.
- Ja, tot… ziens.
WEES LIEF VOOR JE BILLEN
Ge zoudt allemaal eigenlijk eens op Mr T’s wc moeten komen zitten. Want we zijn hier zwaar onder de indruk van het nieuwe toiletpapier. Omdat het goedkope spul uitverkocht was, is Mr T voor de duurdere marchandise gegaan. Twaalf rollen Scottex. Met aloë vera. En met de slogan ‘wees lief voor je billen’.
Man, man, zacht dat dat is! Daar zakt uw broek spontaan van af. En dat verspreidt van zijn eigen zo’n frisse geur dat ge geen Fébrèze meer nodig hebt. Dat ge gewoon altijd op de pot wilt zitten. Dat ge sméékt om diarree. Dat ge er ernstig over nadenkt om met al uw hebben en houden uw domicilie permanent te verhuizen naar het klein kamerke.
Wat een verschil met het vorige papier. Dat rook pas naar lavendel als ge tien blaadjes tegelijk in uw neus propte. En in plaats van goed voor uw billen was het naar eigen zeggen vooral ‘goed voor al uw septische putten’. Nee, gecharmeerd was Mr T niet.
Dus: Scottex. En om kwatongen en kniesoren te counteren: Mr T heeft geen aandelen in Scottex. Dit soort vrijwillige reclame is een eenmalig event. Voor wc-papier wil Mr T zijn broek nog laten zakken, maar voor andere dingen zal u eerst dikke sollen moeten neerleggen.
(Tenzij u gewoon lief wil zijn voor Mr T’s billen. Dan slaan wij een etentje nooit af.)
dixit ANDRE VAN DUIN
"Het zingt en het heeft heel zware ballen... Wat is het?... Nee?... Gerard Bowling"Nostalgie is een machtige drijfveer. En dus heeft Mr T eens naar André Van Duin gekeken, die terug op Nederland 1 zit. Met Corry Van Gorp en met de beste flauwe mopjes.
WE STAAN NOG NERGENS
Mr T heeft dit jaar één missie: een appartement kopen. Hij wou er eind december al naar beginnen zoeken, maar dat kwam niet goed uit, met de feesten en zo. Hij wou er dan in januari mee beginnen, maar de prijzen waren in Leuven toen nog niet zo gezakt. Dan wou Mr T er in februari aan beginnen, maar hij moet zoveel werken dat hij op een zeldzame rustdag wel iets ontspannenders wil doen dan immosites afspeuren. En nu is het al maart, en we staan nog steeds nergens. Nondezjaar.
Het is met appartementen dan ook zoals met de liefde: Mr T is gewoon te lui. Mozes en de berg, weet ge wel. Geen actie ondernemen, niet in de voorraad gaan rommelen, maar wachten, wachten tot de rommel op Mr T afkomt. Gekozen worden is dan ook toffer dan zelf te kiezen.
En áls er dan eens iets tofs tussen alle rommel zit, dan is iemand anders Mr T vast weer voor geweest.
DE SCHULD VAN VTM
Tijden veranderen: Mr T heeft bijna de hele avond naar vtm gekeken. Rare dingen gezien – en dan hebben we het niet over ‘De Schuld van vtm’, waar Bart Kaëll in het winkeltje van zijn ‘Soundmix Show’ plots Yasmine begon op te vrijen (o ironie). Wel over het kasteel in ‘Mijn Restaurant!’ dat vóór de reclame nog in de sneeuw lag maar nadien ineens niet meer. En over de complete overbodigheid van de meeste ondertitels. En over de rechterbovenhoek van het scherm waar vaker ‘Turhout’ verscheen dan ‘Turnhout’. En bovenal over de trailer van ‘World Trade Center’, een film over de aanslagen van – sic – “9 september”…
Weten we ineens waarvoor ‘De Schuld van vtm’ zich volgende week allemaal kan excuseren.
Of hangt Mr T nu de vakidioot uit?
HET MANDJE VAN MR T
Bij Mr T op het werk hebben ze iets met luchtvaart. Zo dist de chef bij iedereen wel ’ns het verhaaltje op van “de vlieger die stilaan moet opgaan”. Of klinkt de vermaning dat je niet moet beginnen “zweven”, of “de vlucht” zal van korte duur zijn. Bovendien is het er elke dag sowieso kunst- en vliegwerk. En dat het personeelsfeest plaatsvond op Zaventem, zal ook wel geen toeval zijn.
Verder hebben de bazen – compleet conform hun metaforen – een tijdje gedacht dat Mr T “een raket” was. Dat hij in korte tijd pijlsnel “een hoge vlucht” zou nemen. Nu is er niks mis met Mr T’s aandrijving, maar een raket? Nee, dat is hij niet. Hij is een rustige groeier, iemand die langzaam went en verbetert, en dan telkens weer een beetje verder opstijgt... Kortom: Mr T is een hete luchtballon... En wie braaf is, mag mee in zijn mandje.
