SSST... HIER LEEST MR T

Lang geleden dat we nog eens de culturele toer zijn opgegaan, dus smijten we er eens een boekje tegenaan.

Van iets stil worden, is het schoonste dat er is. En Mr T is stil geworden van ‘De cello van mevrouw Rozas’, een nieuw jeugdboek. In haar laatste levensjaar leert een bejaarde lerares aan scholier Orfeo hoe hij haar oude muziek kan spelen op haar oude, bekraste cello.

‘Vind je ze niet mooi, Orfeo?’ Mevrouw Rozas klonk plots op haar hoede.
‘Jawel… het is mooi, maar… ik vroeg me gewoon af wie die liedjes heeft geschreven.’
‘Vrienden van mij’, zei ze kortaf. ‘Muzikanten met wie ik vaak samenspeelde. Maar ze zijn al jaren geleden gestorven.’
‘Het spijt me’, zei ik.
‘Waarom? Daar kan jij niets aan doen. Integendeel, jij speelt hun muziek, en dat houdt ze nog een beetje levend’, zei mevrouw Rozas met een flauw lachje. ‘Net zoals je mijn instrument levend houdt.’

Kortom, een dromerig, eenvoudig (altijd moeilijk, om het eenvoudig te houden) en fijn weemoedig verhaal waarbij de liefde voor muziek hand in hand gaat met de liefde voor het verlorene.

Slimme rode draad doorheen het boek: de honderd mooiste geluiden ter wereld volgens Orfeo. (Iets waar Mr T's bovenburen nog nooit van gehoord zullen hebben, want halverwege de lectuur begonnen zij plots luidruchtige Franse rap te spelen. Nu is Franse rap nóóit een goed idee, maar bij dit boek zéker niet.)

‘De cello van mevrouw Rozas’, Piet De Loof, Abimo Uitg., vanaf 12 jaar.

Tweet