Ze was de afgelopen maanden nog al opgedoken, maar telkens weer mysterieus verdwenen in de massa. Nu is ze terug. Terug om te blijven, dacht ze. Dus heeft Mr T ze afgeknipt.
Grijs is een teken van maturiteit, zegt u? Van wijsheid? Wel, ze stond niet op Mr T’s hoofd, dus van het vele wijze denken zal het niet zijn. En nee, ze stond ook niet dáár waar u nu aan denkt...
Ze stond op de kloeke borstkas van Mr T. Een grijs haar ter hoogte van zijn hart. Als dat niet iets dramatisch heeft...
En wat blijkt: er zijn liefst 19 secties van de Britse MI of Military Intelligence (het ene woord sluit het andere blijkbaar niet uit). Die MI’s zijn opgericht rond oorlogstijd en bestaan nu niet meer, behalve MI-5 en MI-6.
MI-1: kraakte codes.
MI-2: verwerkte Russische en Scandinavische inlichtingen.
MI-3: verzamelde inlichtingen uit Oost-Europa.
MI-4: voorzag het leger van kaarten (landkaarten, hè, geen speelkaarten).
MI-5: de contraspionagedienst of de spooks. Gefocust op interne veiligheid dus. (Zo geheim zijn ze trouwens niet: hun adres is PO BOX 3255, Londen SW1P 1AE en hun basis bevindt zich in het Thames House in Millbank te Londen.)
MI-6: de James Bonddienst. Vergaart buitenlandse inlichtingen. (Ook niet zo geheim: het hoofdkantoor ligt aan de Vauxhall Cross te Londen.)
MI-7: hield zich bezig met propaganda en censuurmaatregelen.
MI-8: (of Radio Security Service) verzamelde inlichtingen via de ether.
MI-9: bood in WOII hulp aan het plaatselijke verzet in bezette gebieden en probeerde contact te houden met gestrande piloten of gevangengenomen soldaten. Ooit gehuisvest in kamer 424 van het Metropool Hotel in Londen. ‘Allo Nighthawk! Allo Nighthawk!’
MI-10: wapens en technische analyse.
MI-11: hield de Zuid-Amerikaanse landen in het oog.
MI-12: (of The Red Army) moest vooral het communisme binnen de landsgrenzen bestrijden.
MI-14: gespecialiseerd in inlichtingen over Duitsland.
MI-15: was bezig met luchtfotografie en luchtdefensie.
MI-16: vergaarde wetenschappelijke inlichtingen.
MI-17: was het secretariaat van de MI-departementen
MI-18: debriefde de geallieerde krijgsmachten.
MI-19: peuterde informatie los van vijandige krijgsmachten.
MI-13: is blijkbaar nooit gebruikt. (Al weet Mr T dat dit eigenlijk de privésectie van zijn eigen special agent Chicken McNugget was.)
Eerst effe zeggen dat Mr T voor de voorstelling enkele uren was gaan snookeren en wat soezerig was van de pintjes. In de rode zetels van de schouwburg begin je dan al rap te knikkebollen. Dat Mr T uiteindelijk niét faliekant in slaap is gevallen, heeft slechts één reden: het toneelstuk zelf. 
‘All my sons’ van Arthur Miller – het lief van Marilyn Monroe indertijd, zo hebben we geleerd – is erg meeslepend, opgebouwd op z’n Amerikaans, dus toewerkend naar een climax, en dat doet het ’m toch steeds. Vader Joe maakte vroeger een productiefout in zijn fabriek voor vliegtuigonderdelen, waardoor 21 piloten zijn neergestort en gestorven. Zijn zakenpartner draait echter voor de hele zaak op en zit in de gevangenis. Nu Joes zoon wil huwen met de dochter van die vennoot, gaan de poppen aan het dansen en komt de waarheid langzaam aan het licht.
Veel onderhuidse spanningen, wat leidt tot veel ambras op de scène – altijd prettig als dat goed gebracht wordt. Ook fijn: de manier waarop het stuk erg hedendaags overkomt, ook al is men relatief trouw gebleven aan de oorspronkelijke versie uit 1947. Speciale vermelding voor Peter Gorissen (foto), die schittert als vader Joe. Met pens en al.
(de Roovers – Met: Robbie Cleiren, Sara De Bosschere, Luc Nuyens, Sofie Sente, Maaike Neuville, Peter Gorissen, Herwig Ilegems en Bram De Win – 18/4 – Stadsschouwburg, Leuven)
Volgende keer: DUS - een heizeldrama (8/5)
- Moeder T: “’t Was frisser dan gisteren.”
- Mr T: “De warmte zit nu binnen”
- Moeder T: (verschrikt) “Wie?!”
Kleine maand geleden een nieuwe portefeuille gekocht. En gisteren ontdekt dat het rijbewijs nog in het oude, versleten en dus weggegooide exemplaar zit. Stoem stoem. Nog door de vuilzakken geploeterd, maar vergeefs. Nu is die foto van Mr T’s achttienjarige melkmuil niks om over te rouwen, maar ’t is zo’n extra gedoe om de paperas weer in orde te krijgen. Op het politiekantoor bleken ze erg sympathiek. Traag. Maar sympathiek. Lang moeten wachten. Anderen moeten laten voorgaan. (Zoals de buitenlandse studenten die wilden weten hoeveel je mag drinken achter het stuur. Waarna het korps onderling begon te discussiëren over ‘0,5 of 0,6 promille’, ‘één of twee Stella’s’ en ‘zijdezeker’.)
Soit, na bijna een halfuur kwam eindelijk de Verlossing. In de gedaante van Agent Nico. Zo ne knappe flik, nondezjaar! Agent Nico heeft alles geregeld. Met zijn strak uniform en zwoele oogskes en al.
Op de terugweg nog stilgevallen met de wagen. Puur van de commotie.
Mr T moet vaker zijn rijbewijs verliezen, nondezjaar.
Als het werk erop zit, als alle foute dingen fout gelopen zijn, als alle ellende is geleden en alle hoop is vergaan, dan rest er nog maar één steunpilaar, één rots in de branding, één balsem voor m’n ziel: jij, die aan de deur van het bedrijf op me wacht. Een beetje verlegen, schuchter, sta je bijna elke avond in het halleke te dralen. Om oprecht te beginnen stralen wanneer ik eindelijk naar buiten kom. Want dan beseffen wij: nu komt óns moment.
Waar je vandaan komt, weet ik nog altijd niet. We hebben het daar nog nooit over gehad. Het doet er ook niet toe. Want ook zonder verleden vind ik jou mooi. Je bent zacht maar karaktervol, elegant maar mannelijk, stil maar wijs. Mysterieus, ja. Geheimzinnig, ook.
Tuurlijk weet ik dat jij even snel kan verdwijnen als je gekomen bent. Dus geniet ik van elk stiekem moment dat we samen kunnen doorbrengen. En ga ik elke keer weer gewillig door m’n knieën, wrijf ik passievol over jouw kopje en fluister: ‘Dag, poeziewoezie.’
Tot straks, poeziewoezie.
Compléét verhangen was Mr T eraan. Op vrijdagavond, denk ik, fris gewassen en met een Kempische koffiewafel voor de tv. Kijken naar het gekrompen manneke Nils Holgersson. Ooit ferm gehuild omdat Nils een stad die maar één keer om de honderd jaar uit de zee rees, toch niet op tijd kon redden. Toppunt van jeugdnostalgie. (Naast Sport Billy natuurlijk). 
Nils, hamster Kruimel, zelfs ganzenleidster Akka van Kebnekajse: ze zitten nog redelijk vers. Maar de naam van die tamme gans, met het koord rond de nek, waarop Nils meevliegt naar het zuiden? Beats me. Blijkt dat weinigen zich nog de naam van die witte ganzerik kunnen herinneren. Er werd al gesteld dat het zeker een vrouwtje was. ‘Rita’ werd al berekend gegokt, of toch ‘zeker iets met een r’. Enfin, bespaar u het gegoogel: ’t is Maarten…
(Trouwens, als je dat beginlied nu terughoort, kan je op het einde van de strofe zo Jo Leemans met 'Que sera, sera' inzetten. Al kan dat ook aan Mr T liggen...)
(Martelarenplein, Leuven)
Hierop afgaande lijkt Mr T’s reisgenootschap voorlopig verdacht veel op een Lourdesbus van de gepensioneerdenbond: de helft van de metgezellen zijn zestigplussers, en zelf is Mr T de benjamin van de bende. Niet dat dit een tegenvaller is – Mr T kan bij ouderen van dagen héél goed de ideale schoonzoon spelen; en bovendien zult ge zien dat die ouwe rotten met een beschamend betere fysiek door de woestijn zullen waden – maar een béétje meer jeunesse zou niet onwelkom zijn.
Ach, on verra… De tijd dat we ons reisgeluk lieten afhangen van anderen, is ook alweer effe voorbij.
En toen stootte Mr T in de supermarkt op een pakje Vicks Ademvrij-keelpastilles, met eucalyptus. Nu staat Mr T van nature redelijk wantrouwig tegenover pillekes, pastillekes en andere bollekes, maar de wanhoop was groot, dus slikken maar. En warempel: bij elk Vickske verdween de jeuk in de keel. Geen geprikkel, geen geschraap. Gevolg: een zorgeloos concert, zowel voor mezelf als voor de anderen. Precies zoals in de reclamespot.
Dus: dank u zeer, dokter Joshua Vicks uit North Carolina. Al moet ik blijkbaar uw schoonbroer bedanken, want het is hij die de oorspronkelijke VapoRub uitvond en naar u heeft genoemd. Dus: dank u zeer, dokter Lunsford Richardson, ook uit North Carolina. U verdient hier zeker een fotootje, ware het niet dat het fototoestel in de 19de eeuw blijkbaar nog niet zo vaak werd gebruikt als uw VapoRub. Ach, misschien staat u pardoes wel op de bijgevoegde foto.
Nog effe melden dat Mr T na een kleine tiental pastillekes wel een hele nacht enorm heeft liggen woelen in bed. Dus effe gegoogeld naar neveneffecten bij Vicks. Niks noemenswaardigs gevonden, behalve dat de Vicks VapoRub wel erg populair is bij partypeople: één fikse snuif versterkt de werking van xtc. (En nog niet zo’n klein beetje, klinkt het op gespecialiseerde sites: “I still do ecstacy every now and then, but I will never ever do the Vicks again.”)
Jaja, Mr T’s blog kan ook leerzaam zijn...
Beste Jehaan, Ik zen Meniejer T, woeënachtig te Leuve en mè roets in de Kempe. ’t Is mor oem te zegge dakik kaa hét genoten hem van die Jehánnespassie van ei. Sjiek gedoan, jom. Echt woa. Doeget mor is, da hiejel verhoal eut den Baabel oep muziek zette.
Wanniejer hiejel da koeër soamen zingt van ‘Baarabas, Baarabas’: effenaf schoeën. Of iederiejen die soamen ‘Kreuzige, kreuzige’ oroakelt: het had zoewoar iet fiejestelek. En die koroalen! Manjifiek.
Ik hem wel iejen vrogske, Jehaan: woroem hedde gaa doa zoeveul aaria’s ingestopt? Hadder te veul of zoewe? Want da stremt den boel serieus hè manneke. Amaai ni. Da was wel efkes deurbaate. Behalve dan die twieje leste: die van die soproan en die van dieje gast mè z’n kaa hoeëge stem. Da was schoeën. Effenaf. Precies dak zelf oep den beirg Golgota stond.
Ik wist wel ni da, noa den doewed van de Jeezus, "de rotsen scheurden, de graven opengingen en de vele lichamen der ontslapen heiligen werden opgewekt". Allee jom, zombies in den Baabel... Hedde gaa ni wa te veul no films gekeken, Jehaan?
En ge mut is on de manne van de boventitels zegge da ze die poar stoem tikfoute d’r eut mutte hoale. Want ‘Nazoreth’, da kent maane gps ni zenne.
Allee, mersiekes veur den oavond. En ok nen dikke mersie on het koeër Helicon, La Passione en de Academie. Ze hemme da goe gedoan – ni dakik er iet van af ken, mo ik hem toch weinig tot gén valse noeëten gehoeërd. En ze hemme maa best meegeslépt, en da’s toch ’t belángrekste, ni?
Allee, dag Jehaan,
Hoeëgachtend,
Meniejer T
(al meugde maa sinds gisteren ok oanspreke mè ‘Herr, unser Herrscher’)
(De Johannespassie – Helicon, La Passione en Stedelijke Academie voor Woord en Muziek – 31/3 – Jezuïetenkerk, Lier)
Volgende keer: ‘All my sons’ door De Roovers (18/4)
