En toen stootte Mr T in de supermarkt op een pakje Vicks Ademvrij-keelpastilles, met eucalyptus. Nu staat Mr T van nature redelijk wantrouwig tegenover pillekes, pastillekes en andere bollekes, maar de wanhoop was groot, dus slikken maar. En warempel: bij elk Vickske verdween de jeuk in de keel. Geen geprikkel, geen geschraap. Gevolg: een zorgeloos concert, zowel voor mezelf als voor de anderen. Precies zoals in de reclamespot.
Dus: dank u zeer, dokter Joshua Vicks uit North Carolina. Al moet ik blijkbaar uw schoonbroer bedanken, want het is hij die de oorspronkelijke VapoRub uitvond en naar u heeft genoemd. Dus: dank u zeer, dokter Lunsford Richardson, ook uit North Carolina. U verdient hier zeker een fotootje, ware het niet dat het fototoestel in de 19de eeuw blijkbaar nog niet zo vaak werd gebruikt als uw VapoRub. Ach, misschien staat u pardoes wel op de bijgevoegde foto.
Nog effe melden dat Mr T na een kleine tiental pastillekes wel een hele nacht enorm heeft liggen woelen in bed. Dus effe gegoogeld naar neveneffecten bij Vicks. Niks noemenswaardigs gevonden, behalve dat de Vicks VapoRub wel erg populair is bij partypeople: één fikse snuif versterkt de werking van xtc. (En nog niet zo’n klein beetje, klinkt het op gespecialiseerde sites: “I still do ecstacy every now and then, but I will never ever do the Vicks again.”)
Jaja, Mr T’s blog kan ook leerzaam zijn...
0 reacties:
Een reactie posten