GEPAKT DOOR DE STOPPENTREKKER

Dit is m’n stoppentrekker. Eigenlijk een kroonkurkwipper, zegt Van Dale, maar voor de herkenbaarheid – en de ondubbelzinnigheid – hou ik het op stoppentrekker. En die stoppentrekker is al meer dan tien jaar mijn trouwe metgezel. Maar nu is hij kapot, gebroken, in twee stukken gebarsten. Hij stierf zoals hij leefde: al trekkend. En hij ging ten onder met een bang: zestien vervallen pintjes ineens gescalpeerd, tot het laatste hem nekte…

Toen hij ‘krak’ zei, riep ik ‘ooh’. Ik vond het oprecht jammer. Het einde van een tijdperk. M’n blauwe kameraad heeft gehangen of gelegen op elke plaats waar ik gewoond heb en heeft pintjes onthoofd voor al m’n vrienden. Hij dateert van de tijd waarin alles nog simpel was, waarin je grootste probleem een cursus was en waarin je de wereld nog bekeek zonder al te grote littekens.

Misschien ligt het aan de tijd van het jaar. Misschien ligt het aan de herfst die geen herfst is. Of aan Allerheiligen dat nadert. Maar ik ben soft tegenwoordig. Week. Gisteren nog, als een overgevoelig grootmoederke, een traan weggepinkt bij een ziekenhuissoap. Daarstraks voor het eerst een madammeke, dat al jarenlang elke dag met haar daklozenkrantje aan de GB staat, iets méér gegeven dan een hartverwarmende maar spaarzame glimlach. En nu, nu ben ik gepakt door een stoeme stoppentrekker.

Ondertussen ligt hij in de vuilbak. Want laten we wel wezen: hij was een simpele prul. Maar toch zonde.

Tweet