MR TV DOET EEN BEKENTENIS

Het is met een klein hart en héél stille stem dat ik het schoorvoetend toegeef, maar… ik ben verslaafd. En niet aan iets cool als partydrugs, of iets macho als Bastossigaretten. Nee, ik ben verhangen aan een program op Vitaya. Op Vitaya, nondezjaar! De wijvenzender!

Het gaat om de Australische ziekenhuisreeks All Saints, elke werkdag tegen acht uur ’s avonds (of halftwee ’s middags, of één uur ’s nachts – ge moet al moeite doen om het niet tegen te komen). Wat kan ik zeggen… het is The Flying Doctors van de 21ste eeuw! Dan zit ik hier in m’n zetel, met m’n scheve kaarsen en m’n optioneel dekentje, en dan kijk ik naar ambulanciers die levens redden, naar verpleegsters die moeilijke relaties aangaan, en naar kankerpatiënten die kun kind vaarwel kussen.

Nee, het is geen House, M.D. – dat is onovertrefbaar. Maar op een of andere manier wérkt deze serie. En niet alleen voor mij: terwijl de absolute topprogramma’s op Vitaya amper 60 à 70.000 kijkers halen, bereikt All Saints probleemloos de 140.000… (Lach me dus maar niet te hard uit, we zijn met meer dan ge denkt.)

Allez, laat me nu kijken. We zitten ongeveer aan aflevering 130 – Rose staat op flippen, Sarah ligt op sterven, en Ben en Bron staan op kussen – wat betekent dat we er nog bijna 250 te goed hebben, ha!

(Voor de rest ben ik nog altijd de stoere, ruige rambo die ik altijd al was.)

Tweet