Het moést er eens van komen, van al dat gejog met Evy. Nee nee, Mr T heeft (nog) geen gescheurde meniscus of pijnlijke enkelblessure opgelopen. Wel is hij tijdens zijn vierde looples in het bos… verdwááld. De sessie van 22 minuten werd er zo één van meer dan 130 minuten. En maar dolen, en maar dwalen. Op een gegeven moment bevond Mr T zich zelfs helemaal aan de ándere kant van het bos, aan de Waversebaan, terwijl hij dacht naarstig op weg te zijn naar de kant van de Naamsesteenweg.
Mr T kan er niet zo goed aan uit. Als je noordwaarts moet stappen en ’s middags de zon in je rug houdt, dan zou je toch in de juiste richting moeten wandelen? Niet zo in het Heverleebos. En als je rechtdoor loopt en dan drie keer links draait, zou je toch terug op dezelfde weg moeten uitkomen? Niet in het Heverleebos...
Even nog gedacht dat de bomen zichzelf telkens op Lord of the Ringsiaanse wijze stiekem verplaatsten. Maar nee hoor, zoiets kán het Heverleebos helemaal niet. Want van alle bossen waarin een mens kan verloren lopen, moest Mr T verdwalen in het mínst magische van allemaal. Dat stond daar maar. Met niet één verrassing in petto. Mr T is niét belaagd door een grote boze wolf, niét aangevallen door kabouters die een pot goud bewaakten, niét feestelijk verwelkomd in een geheim land achter een holle boom en niét geadopteerd door een familie beren – hij is zelfs niét abusievelijk aangerand door een pedofiel en niét onder vuur genomen door een ingegraven Duitse kluizenaar die al sinds 1944 geen gazet meer leest.
Ja, één vallende eikel (een echte, niet ik) heeft Mr T op een haar na gemist. Woehoe, spannend bosje…
3 reacties:
Bij vallende eikels denk ik niet direct aan Mr-t. Eerder aan kleine, opgeblazen schrijvertjes met een brilleke en een groot ego (en dan heb ik het ook niet over Tom Lanoye)
laat mij raden...
T. Naegels, ... of neen, dat is te doorzichtig, Tom N. ?
Ik dacht dat ge nu een GPS had...?
Een reactie posten