Als kind las Mr T veel. Stiekem, tot een kot in de nacht. Van Jommeke tot De Witte. Van Narnia tot De Vijf. Tolkien las hij uit om halfvijf ’s ochtends.
Op die ene avond was het elf uur – Mr T was tien jaar. Hij moest al een hele tijd aan het slapen zijn, maar werd meegesleept door ‘De Apekermis’. Daarin zit een klein jongetje (met zwart haar, rood hemdje en zwarte broek) in een wisselende relatie met een klein meisje (blond haar, wit jurkje, rood strikje). De problemen in ‘De Apekermis’ zijn groot: de wereld wordt bedreigd door een meteoor waarvan de straling alle apen in één klap intelligent maakt. Met alle werelddominantie van dien. Maak het maar mee. Er rest nog één redding: een kamikazeactie in de ruimte. En het koppeltje is de pineut van dienst.
Het jongetje blijkt al op zeer jonge leeftijd een gentleman pur sang: hij slaat zijn liefje knock-out. Weliswaar om haar te behoeden van een gewisse dood. Eens bijgekomen zal zij naar de Aarde kunnen terugkeren, terwijl onze knaap met een blik explosieven de meteoor te lijf gaat…
En toen knakte er iets bij de piepjonge Mr T. Op twee bladzijden van het einde stevende zijn koene leeftijdgenoot af op de ondergang. En bleef Mr T alleen achter, met zijn zaklamp onder de lakens, ontdaan door de opoffering en triest door tante Sidonia’s tranen. Mr T kon het niet meer aanzien. Van pure ellende klauterde hij uit zijn bed, liep helemaal naar beneden en gaf zichzelf halfsnikkend aan bij de mama. Omdat troost toen belangrijker was dan de dekmantel. Want Suske ging dood.
Ach, uiteindelijk kwam alles goed. Wiske kon na de explosie het weggeblazen Suske nog oppikken met de capsule, waarna ze samen levend en wel vanuit de ruimte in de grote oceaan neerplonsden, pal naast – o toeval – de sloep van hun vrienden. Met Suske komt het dan ook altijd goed. Alleen wist Mr T dat toen nog niet.
Voordien had Suske al Mr T’s eindeloze respect verdiend door in ‘De Gouden Cirkel’ eigenhandig een Boeing vanuit Caïro – met de doodzieke Barabas, Jerom en Lambik aan boord – quasi heelhuids aan de grond te zetten in Schiphol. En de jongen verdient dubbel eindeloos respect als je ziet hoe hij telkens de grillen verdraagt van zijn wispelturig en – geef toe – soms bitcherig liefje.
Nee, Mr T heeft nooit helden gehad. Veel te nuchter daarvoor. Maar Suske, die komt aardig in de buurt.
2 reacties:
Dit zou moeten verboden worden. Aanzetten tot kinderarbeider. Waarom moet in godsnaam een 10-jarige knul een vliegtuig besturen als er drie (3!) volwassen mannen aan boord zijn? Onder wie dan nog een perfesser.
Verbieden die handel! Ik denk dat ik een petitie ga beginnen.
Dacht trouwens dat dit verhaal een helemaal foute wending zou nemen toen ge begon over diep onder de lakens kruipen met uw held, maar gelukkig ...
Dat was het probleem net: de drie volwassenen in het vliegtuig waren doodziek en buiten westen. (In 'Suske & Wiske' zijn mensen vaak buiten westen.) Heirkracht dus. En Suske to the rescue.
Tante Sidonia was trouwens ook nog aan boord, maar die moest de knopjes bedienen van een apparaat dat de drie doodzieken nog in leven hield. Misschien dat die rollen in het geëmancipeerde 2008 wel omgekeerd zouden zijn - Sidonie aan het stuur en Sus in de verpleging - maar 'De Gouden Cirkel' dateert nog van 1971. Toen hadden mannen het veel makkelijker om de held uit te hangen.
Een reactie posten