Abdijen horen te baden in een sfeer van rust en bezinning, hoogstens verstoord door het gelui van een klok of het getsjirp van een vogel. Abdijen horen te draaien rond soberheid en vasten, rond geprevel tijdens gebeden en gemompel tijdens het eten. Abdijen horen maar één Zaak te aanbidden: Onze Heer de Messias.
Niet zo in Maredsous. Daar aanbidden ze de Heilige Boterham met Kaas. De kerk zat leeg, de selfservice propvol. Niemand zat stilletjes te prevelen, iedereen was luid aan het smikkelen. Spaghetti’s en lasagnes werden aangerukt, extra vaten werden aangestoken. De Heilige Drievuldigheid bestond uit Blond, Bruin en Tripel. En op de koop toe moffelde de jongste dame van Mr T’s gezelschap drie mokken in haar handtas, het opschrift “mag niet weggenomen worden” devoot negerend.
Dieven en ketters: het zit er vol van in de abdij van Maredsous. En daar zal dat ene kaarsje dat Moeder T brandde bij de Heilige Benoit – “die ken ik wel niet, maar allez” – ook niets aan veranderen.
0 reacties:
Een reactie posten