Meneer T: augustus 2008

KETTERS EN DIEVEN

Abdijen horen te baden in een sfeer van rust en bezinning, hoogstens verstoord door het gelui van een klok of het getsjirp van een vogel. Abdijen horen te draaien rond soberheid en vasten, rond geprevel tijdens gebeden en gemompel tijdens het eten. Abdijen horen maar één Zaak te aanbidden: Onze Heer de Messias.

Niet zo in Maredsous. Daar aanbidden ze de Heilige Boterham met Kaas. De kerk zat leeg, de selfservice propvol. Niemand zat stilletjes te prevelen, iedereen was luid aan het smikkelen. Spaghetti’s en lasagnes werden aangerukt, extra vaten werden aangestoken. De Heilige Drievuldigheid bestond uit Blond, Bruin en Tripel. En op de koop toe moffelde de jongste dame van Mr T’s gezelschap drie mokken in haar handtas, het opschrift “mag niet weggenomen worden” devoot negerend.

Dieven en ketters: het zit er vol van in de abdij van Maredsous. En daar zal dat ene kaarsje dat Moeder T brandde bij de Heilige Benoit – “die ken ik wel niet, maar allez” – ook niets aan veranderen.

dixit BREE

"Of course I know what
an orgasm is. It's that warm sensation, that tinkling feeling of relief when it's all over"

Bree (het personage, niet de kaas) in ‘Desperate Housewives’.

TANZEN MACHT FREI

- Kijk, dat gebouw daar.
- Da’s precies…
- …een oud concentratiekamp, hè?
- Ja.
- Ik wist niet dat er één was in Waals-Brabant.
- En het is precies nog in gebruik...
- Huh?
- Ik bedoel: ze hebben er precies een andere bestemming aan gegeven.
- Maar ge kunt een concentratiekamp toch niet ombouwen tot een fabriek of een discotheek! Dancing Birkenau, stel u voor. Tanzen macht frei.
- Rij wat dichter, er staat een plakkaat voor.
- Ziezo. En, wat staat er?
- Er staat ‘ferme du poulet.’
- Hmm...
- Eerlijk gezegd… ik denk niet dat dit een oud concentratiekamp was.
- Nee, hè.

KENNY

Niet in de y-lijst uit de vorige post, maar meer dan een vermelding waard: Kenny. Kenny zat afgelopen week in Peking. Hij trad aan, samen met kompaan Iljo, in de madison. (Altijd handig, die Spelen, voor een upgrade van uw lingo: de madison bleek een puntenkoers op de baan.) Op het moment dat coureur Kenny de ziel uit zijn lijf koerste, zat de halve natie naar de voetbalmatch België-Nigeria te kijken. En miste zo alle hoogspanning. Kenny reed hard, heel hard, en hij zat op slechts een halve ronde van goud. En Mr T heeft geroepen, hárd geroepen. “Allez, jong! Harder! Nog!” – de buren dachten wellicht dat Mr T intiem bezoek had. Mr T bleef roepen. Dat Kenny moest stoempen, verdoeme. En dat die Duitse medevluchters sneller moesten meerijden, dedju. En dat die Chinese beeldregie op geen kloten trok, miljaar! En dat die godverdenondezjare Hollanders niet zo hard op Kenny moesten jagen!

Het mocht niet baten. Kenny en Iljo werden vierde. Geen trofee. Maar ze verdiénden een trofee. De Gouden Schouderklop of zo. Voor Kenny en zijn kompaan. En voor alle andere Kenny’s. In Peking en daarbuiten. Voor u dus ook. En voor mij. Niets zo herkenbaar als net náást iets verdiends pakken. Daarom: Gouden Schouderkloppen voor iedereen!

POLLEKE GEVEN

Elke zichzelf respecterende blog heeft het al eens gedaan, en ook Mr T wou het al lang eens een keer proberen: een poll. Maar wat vraag je dan aan de mensen? Na een bacardi en een halve liter wijn leek dit wel iets:

MR T ZIT IN HET REISBUREAU

DAY AFTER

Vanmorgen de crashdag uit het volgeschrokte lijf gejogd. Nog altijd ongewassen liep een vuile Mr T, overdadig zwetend uit zijn dichtgeslibde poriën, door het nietsvermoedende bos. Zijn stinkende zelve moet niet te harden zijn geweest. Elke boom die Mr T passeerde, stierf prompt af. Mussen vielen levenloos uit de lucht. Konijnen vluchtten met verschrompelde neusvleugels weg. Distels schoten in doodsangst terug de grond in. Muggen staken uit wanhoop zichzelf neer. Radeloze wespen pleegden harakiri. Boomwortels poogden Mr T het bos uit te tackelen. En door het hele woud galmde het ritmische alarmsignaal van de bevers, wiens witte geurmaskertjes ook geen soelaas konden brengen.

Allez, niet dat Mr T dit allemaal echt gemerkt heeft, daarvoor riep Evy net iets te luid in zijn oor dat hij zo enorm goed bezig was. Hoe dan ook: excuus. Duizendmaal excuus. Noem het overmacht. De Hugo Boss Dark Blue Deo was op. (Net als de gel trouwens, al lieten Mr T’s glimmende haren anders vermoeden.) En het leek zo stom om te douchen vóór het joggen.

Maar wees gerust: Mr T gaat alles weer goed maken. Morgenvroeg zal hij opnieuw gaan joggen op Ground Zero, maar deze keer in een welriekende short én tegelijkertijd in elke hand een bus Febrèze leegspuitend in het bos. Kan de natuur herademen. (Dat de bomen plots naar meiklokjes rieken, moet u er dan maar bijpakken.)

DAMAGE CONTROL

Anderhalve week ver in een vakantie die twee weken duurt, en Mr T heeft zich een hele dag teruggetrokken uit de maatschappij. De laatste tien dagen draaiden rond eten met vrienden, drinken met ex-collega’s en wrijven over kinderbollekes tijdens veel te late babybezoeken (“de kleine zit toch nog niet op de humaniora, hè, huhuhu”). Kortom, damage control op het sociale leven.

Maar niks van dat vandaag. Mr T kwam zijn kot niet uit. De gazet bleef in de brievenbus, de herstelde fiets bleef bij de velomaker, het verse brood bleef bij de bakker. ~~Mr T heeft zich zelfs nooit echt aangekleed, laat staan gewassen.~~ Vanuit de luie zetel heeft ~~een stinkende~~ Mr T gezien hoe onze twee olympische ploegen het goed deden, hoe Stefan Blommaert zwijgende Russen interviewde in Georgië en hoe inspecteur Rebus met behulp van de Digicorder vijf lijken opgroef. Verder was er cola, chips en koekerij, én liet het restje spinaziepuree zich vlotjes opwarmen. Even dreigde iemand op bezoek te komen, maar die hebben we vakkundig wandelen gestuurd. Vadsigheid behoeft geen publiek.

Zo’n crashdag las je echter niet ongestraft in. Dus morgen opnieuw damage control, maar dan helemaal anders. (Wreef hij bedenkelijk over zijn opgeblazen buik.)

IK GA NAAR PEKING EN IK NEEM MEE... (2)

Tussen de Cock’s-spots door zendt Radio 1 ‘Sporza Olympia’ uit. Daarin vertelde zeilster en medaillehoop Evi Van Acker gisteren wat zíj had meegenomen naar Peking: een badeend. En die badeend brengt geluk, zei ze. “Want van de eerste twee regatta’s heb ik er toch al, euh, eendje gewonnen.” Naam van de eend, die eerst in pluche was maar nu toch in waterbestendig plastiek: Mister Lucky Ducky. “Ik zal ook nooit eend eten”, zegt ze op internet. Voilà. De frikandons en beenhammen waren meteen vergeten.

IK GA NAAR PEKING EN IK NEEM MEE... (1)

“Ruben, jij mag beginnen.” “Oké, mama… Ik ga naar Peking en ik neem mee: Cock’s beenham.” “Ik ga naar Peking en ik neem mee: Cock’s beenham en Cock’s kippenfrikandon…”

Aáárghl! Pisnijdig en kakwild wordt Mr T ervan. Tenenkrullend nep, die radiospot. Alsof één gezin zich in die reclame wil herkennen. Nog een geluk dat het vakantie is, of alle Rubens zouden nogal gepest worden op de speelplaats. En dan dat rijmpje op het eind: “Bikke bikke bik, ham ham ham, alleen maar Cock’s op onze boterham!” Ho ho ho, dichtwerk van de debielste plank. ’t Was maandag bij de marketing, zeker?

Trouwens, mág je wel beenham of kippenfrikandon meenemen naar Peking? Denk het niet, hè. Dus nog aanzetten tot burgerlijke ongehoorzaamheid ook. En straks een lang gezicht trekken als er klachten binnenwaaien – want wees maar zeker dat er áltijd mensen zijn die ook écht frikandon in hun valies stoppen.

Slechte reclame is ook reclame? Vergeet het. Cots komt hier nóóit meer binnen.

(Bespaar het u vooral, maar voor de masochisten onder u:
http://www.cocksfresh.eu/about/varia_nl)

BONDING

‘Into the wild’ gezien in good old Cartoon’s. Over het betere ontsnappingswerk. Afgestudeerde pippo verbrandt zijn geld, ontvlucht zijn familie en vertrekt op de goeien boef richting uitgestrekt, weids en eenzaam Alaska. What’s there not to love?

En wat deed Mr T deze week? Hij annuléérde zijn reis naar uitgestrekt, weids en eenzaam Patagonië. En met zijn geld – nee, niet verbrand, zot – vliegt hij recht naar zijn familie in Puerto Rico. Niks op de goeien boef, alles zal properkes geboekt worden, bij Kuoni.

Extra pis in dit mislukt escapisme: zuster – “ik wil een strandvakantie” – T gaat mee. Een experiment tussen uitersten dat kan tellen. Een sprong in het duister (of toch in de schemering). Een eigen soort ‘Into the wild’ (maar dan hélemaal anders). Want ook hier moet toch een goeie film inzitten: broer en zus, twee extremen, trekken naar een tropisch eiland om de broer van hun overleden vader te zoeken (nu ja, zoeken, we weten exact waar hij zit, met zijn hele gezin, adres bekend, we bellen met elkaar, maar kom, een vermíste nonkel zou zoveel beter zijn voor de plot). En intussen beleven de hoofdpersonages (denk spontaan aan Charlotte Gainsbourg en Gael García Bernal) onverwachte avonturen doorspekt met verrijkende ontmoetingen, sloten rum en familiale bonding. Jaja, daar komt nog iets schoons van. Wij laten per ongeluk wel een vlotjes verfilmbaar dagboek achter. Binnen een paar jaar in een bioscoop dicht bij u.

MR T VINDT DIT ALS ENIGE GRAPPIG, WEDDEN?

TEN STRIJDE

Nondezjaar toch… Mr T heeft vakantie, maar heeft zich in de late uren nog eens ouderwets laten verleiden tot een eindeloos spelleke op ’t internet. Galgje. Met landen dan nog. Omdat die gast die op 1 stond, me net iets te spottend aankeek, met z’n stoem sjaaleke. Mr T dus aan de slag. Per woord kon je maximaal 50 punten verdienen, Mr T moest er 6.006 halen. Ja, het heeft schandalig lang geduurd. Maar het stónd er wel nadien: 7.085. Keek er geweldig naar uit om die batskop met zijn nekvod opzij te drummen voor het frisse kopke van Mr T – geluk zit in kleine dingen. Zeggen ze pas helemaal op het eind van het spel: you must be signed in to save your score. Nondezjaar! Alles naar de zwijnen. En sjaalmans maar grijnzen.

dixit FRANK EVENBLIJ

“M’n vader zette me af bij de auditie. Stond ik daar. Tussen honderden andere kinderen in vol ornaat, van Cyndi Lauper tot de Havenzangers. Werd ik opgeroepen en vroegen ze: ‘Waar zijn je spullen?’ Ik zeg: ‘Hoe, waar zijn mijn spullen?! Waar is Hennie, zal je bedoelen! En waar is zijn winkel. Want ik heb m’n kleren nog niet bij.’ En toen zeiden ze: ‘Hennie is er helemaal niet. Hennie komt ook helemaal niet. Dit is een auditie en jij gaat effe laten zien wat je gaat doen, met je pak.’ Ik zeg: ‘Ik heb niet eens een gitaar bij, niet eens een microfoon…’ Met een koffiebekertje heb ik dan Roxanne staan zingen. En toen kreeg ik wat later de afwijzing: ‘Helaas, je zit niet in de Miniplaybackshow.’ Nou, da’s treurig, hoor, voor een kind. Vond ik heel jammer. En m’n vader zei: ‘Zie je wel, die Hennie Huisman is zo onbetrouwbaar als de pest.’ Had-ie toch gelijk.”

De Nederlandse tv-presentator Frank Evenblij (o.m. ‘De Jakhalzen’) in ‘Wat Keek…’ op Nederland 3.

CHILI CON CAOS

De nachtmerries van Toni Travolta

Wawast? Chileens straattheater van Gran Reyneta tijdens de Zomer van Antwerpen. Burleske, melodramatische familiekroniek over een Toni die zich Travolta waant. Of zo.

Oewast? Muy espectacular! Zonder gêne. Nooit zoveel verkleedpartijen in anderhalf uur gezien. Nooit verveeld ook. Dat heb je nu eenmaal met chaos. In het Spaans, maar toch goed kunnen volgen – althans tot iemand van wie we dachten dat die dood was, plots levend en wel een bruidskoppel kwam doodschieten… en tot we achteraf lazen dat er twéé verhalen zouden geweest zijn, waarvan één fictief. Soit, béétje verwarring troef, maar dat doet er niet toe. Naast komisch en hectisch, ook soms best cru – brekende nekken, bloedgutsende sterfscènes, strippende zwaffelaars – zodat sommige kindjes op de eerste rijen misschien een gratis trauma mee naar huis hebben gekregen. Staande ovatie op het einde, wat Mr T er dan weer óver vond, maar allez, het natgeregende publiek wou ook zuiders doen, zeker…

Over naar Yasmine, voor meer details:

(Op 2/8 – op het Arenaplein in Deurne)

http://www.granreyneta.com/

http://www.zva.be/

Welke naam uit de Y-familie zou je zelf willen hebben?
	Brendy
	Britney
	Chardy
	Cindy
	Jimmy
	Lovely
	Pearly
	Purdy
	Ruaby
	Sandy
	Sonny
	Yenty
	Yony
	Yorry
	Wendy
	Xanty

Pages