H
KOEKERIJ
- Ik moet minder snoepen.
- Gij zijt zwanger, gij. Ge moét eten.
- Nee, ik kom te veel bij. Door koekerij en zo.
- Lekker. Wat voor koekerij?
- Vanalles. Chips en zo
- Met chips ben ik gestopt. Maar efkes, hè. Chocolade daarentegen…
- O ja, donkere.
- Nee, melk, wit of praliné voor mij, geen donkere en ook geen noten.
- En wafels! Van die vanillewafels.
- Mét chocolade dan wel liefst.
- Dat zijn mijn favorieten! Geen Mina-wafels...
- Die ken ik niet.
- Prijs u gelukkig. We kregen die altijd op school. Afschuwelijk.
- Vroeger at ik graag Kempische koffiewafels. Nu nog, vaak met een appel erbij.
- Die ken ík dan weer niet.
- Jawel, die ovalen dunne wafels. Ge hebt ze in harde en ‘rubberen’ vorm. Die rubberen zijn jakkes.
- O ja… En warme suikerwafels!
- Liever warme worstenbroodjes dan. Vroeger had ge zo’n slager op de Diestsestraat en die stond altijd buiten met lekkere dingen, waaronder worstenbroodjes, waarvan ik er gegarandeerd één kocht.
- Ik ook! Die is er niet meer. Stom, hè?
- Ja, die is moeten stoppen wegens ziekte of zo.
- Ook lekker: die ronde kaaskoekjes.
- Fromandi! Kreeg ik altijd bij mijn bomma.
- Juist, de die! Maar die zijn er ook niet meer.
- Toch wel, maar ze zitten nu in het Tuc-gamma.
- Echt?! Die ga ik straks halen dan…
- Ze hebben die wel niet overal.
- En Pim’s!
- Ja! En Deli-Choc!
- Ja! En Sprits!
- Ja! En…negerinnentetten!
- O jáááááááá!
- ... Pff, ik word echt wel te dik…
WÉÉR EEN ZIEKENHUISSERIE
Mja, ik weet ook niet hoe het komt, maar naast ‘House, M.D.’ (genieten!) en ‘All Saints’ (soap addiction!) geniet Mr T dezer dagen van nóg een ziekenhuisserie, zij het wel van een compleet andere orde: het hilarische ‘Green Wing’ (vanavond op Canvas). Moeilijk uit te leggen, dus gooien we er maar dit galblaas-fragment tegenaan:
(ondertitels moet u zelf verzinnen)
MONTEVERDI GOES GIPSY
Sjiek. Geen bal van begrepen, maar erg sjiek. Alain Platel bewerkte De Maria Vespers ofte De Vespro della Beata Vergine van componist Claudio Monteverdi voor Les Ballets C. de la B. (Daar is een zin met woorden die ik tot gisteren amper kende.) Het resultaat is een enorm dynamische, soms bizarre, maar indrukwekkende dansopvoering bij een live zigeunerversie van die Vespers (met sopraan en viool, drum, saxofoon, bouzouki, cornetto’s...) Intrigerend decor ook: een soort besneeuwd berglandschap gemaakt uit talloze flarden van lakens waar de wel erg soepele dansers probleemloos tegenaan klommen. Erg expressieve choreografie – spasmen werden verheerlijkt tot een nieuwe kunstvorm – die vaak verraste – al zal dat scheurtje in de
broek van één van de dansers ter hoogte van het kruis wel niet de bedoeling geweest zijn. Wat alles wou betekenen, had ik zelden door, maar dit langgerekt gebed bleef dansnitwits als Mr T fascineren tot het einde. (Vsprs – Les Ballets C. de la B. – Regie: Alain Platel, muziek: Fabrizio Cassol – 20/12 – Stadsschouwburg, Leuven.)
Volgende keer: Gino Sancti (9/1)
(normaal kerstconcert van Brass-aux-Saxes op 22/12, maar het werk heeft geroepen)
(Les Ballets C de la B)
WAAR BLIJFT TIM BURTON?! (update)
Fijn als een oproep niet in dovemansoren valt. Dank u, Eén, voor het uitzenden van ‘Tim Burton’s The Nightmare Before Christmas’, nu zaterdag 23 december om 23.15 uur. De video zal snorren.
(Oorspr. bericht: Waar blijft Tim Burton?!)
MEXIII-III-CO
Ben ik blij dat ik de afgelopen maandagavonden niks gepland had. Anders had ik nooit ‘Mexico 1986: Het WK van de Rode Duivels’ gezien op Canvas. Geweldige reporeeks. Over de euforie, ja natuurlijk. Het heldenverhaal, uiteraard. En de nationale trots... Maar ook: Gerets die een lokaal keeperke in elkaar wil rammen na een oefenmatchke, de spelersvrouwen die massaal komen afgezakt in de ‘seksbus’ (sic), een voltallig stadion dat ‘Bel-gi-ca’ scandeert, Pfaff die nog keeper is en geen mediazot, Rik De Saedeleer… Soit, ik geef niet rap tips – als bloggers dat doen, denkt een mens nogal rap ‘jaja, het zal wel’ – dus nu ook niet. Bekijk het maar. (Liefst letterlijk te nemen, nu maandag op Canvas, het derde en laatste deel, om 20.50u, tussen de kalkoen en het dessert.)
SHITSHOPPING
Het was perfect weer om binnen te blijven. Maar o nee, Mr T dacht dat hij slim was: kerstshoppen op maandagnamiddag. Ideaal, toch? Mijn gat, ja.
In de Inno alleen al hielden stoefchique poepmadammen van voorbij de zestig de hele boel op. Want én mekaar de oren van de kop tetteren én de gsm beantwoorden én de kassiersters uitleggen wat ze wél willen ingepakt zien (de parfum) en wat niét (de olifantenbeha): dat kúnnen ze niet tegelijk.
De files aan de kassa waren navenant. Bijna achteraan zo’n file stond Mr T. Hij had een klein fleske after shave vast. Niet in te pakken, geen getetter, geen gsm-verkeer, gewoon effe afrekenen. Liefst vijfentwintig minuten gewacht, voor een transactie van vijfentwintig seconden.
In andere winkels was het niet veel beter. Mr T is gevlucht. Cadeauloos naar huis. Toch nog eerst snelsnel langs de Delhaize... Daar opnieuw aanschuiven. Opnieuw kerstgejengel. De stoefmadammen zijn nu puistenkoppen met ipods. En de files komen door ongeprijsde melkfleskes: ‘Aandacht, verantwoordelijke zuivel, het is echt wel heel dringend, hier aan kassa negen.’ In de file aan kassa negen, ergens achteraan: Mr T. Die er snel komaf mee wou maken en alleen wat brood en preparé in z’n zielig mandje had gelegd.
Kerstshoppen gezellig? Och, ga toch kakken, allemaal.
'24' WERKT OP MIJN ZENUWEN
Vijf jaar te laat heeft Mr T zich gestort op ‘24’, het eerste seizoen, op dvd. Mr T heeft goede ervaringen met tv-series op dvd: ‘Lost’ was fun en ‘Band of Brothers’ blijft onovertroffen.
Zoals verwacht blijkt ‘24’ (over de langste dag uit het leven van iemand die zijn familie én een presidentskandidaat moet beschermen tegen terroristen) best spannend, beetje verslavend, wel erg onrustig. Maar wat een langdradige soep! Mensen worden ontvoerd, gered, weer ontvoerd, weer gered, wéér ontvoerd en wéér gered. En dat alles doorspekt met clichés als schietgrage slechteriken, macho turbotaal uit B-films, moreel gezwets en intriges tussen ongeveer alle personages, en goedkope plotwendingen om de boel te rekken (dat geheugenverlies, komaan!). Misschien als je alle afleveringen spreidt over ettelijke weken, zoals op tv, dat het dan wat subtieler lijkt of zo… Geen slechte ontknoping evenwel. In elk geval: ‘24’ (eigenlijk ‘17’: zoveel uren duurt het zonder de reclame) werkte op m’n zenuwen – maar dat was meestal dan weer de bedoeling.
(En ondertussen heb ik ‘House, M.D.’ van vorige woensdag nog steeds niet gezien op video. Schande.)
GEEN FEEST ZONDER HUISWIJF
Da’s nu al het tweede feest waarop Mr T de dj vraagt om ‘Housewife’ van Daan te spelen. En da’s nu al de tweede keer dat de dj zegt “het niet bij te hebben” – met een blik van ‘ik ken da lieke eigenlijk niet maar ik ga me hier niet laten kennen’. Bij deze, dj’s overal te lande: geen feest is geslaagd zonder het uitgelaten huppelen en springen op Daans huiswijf. Neem het altijd mee, leg het bovenaan in die mysterieuze koffers van jullie, en speel het als uw dansplebs het laat afweten. Dan moet ik niet telkens m’n eigen cd gaan halen in m’n veel te ver geparkeerde wagen om het feest alsnog te redden. Merci.
En nu: luister, kijk, huppel, bewonder, spring, bemin, geniet… Dans!
(kon ik meteen de pas ontdekte techniek van het ‘videoposten’ nogmaals toepassen)
WAAR BLIJFT TIM BURTON?!
Mag ik even lááiend enthousiast doen? Wiiiiiiiiiiiiiii!
Voor het goede doel Music for Life (StuBru) hebben Michael Franti, Gabriel Rios en Flip Kowlier een lieke opgenomen: ‘What’s this’, origineel uit Tim Burtons ‘The Nightmare before Christmas’ (fragment hierboven). Nu bekruipt mij op het einde van het jaar altijd al een groot Tim Burtongevoel, maar dankzij deze single beginnen we er dit jaar al wat vroeger aan. Geweldig! Want Tim Burton is melancholie op z’n warmst. Of hoe een macabere, donkere animatiefilm griezelig gezelliger kan zijn dan een tas oxo en Noorse sokken bij een kerstboom en een haardvuur.
Hopelijk leidt de benefietsingle ertoe dat ‘The Nightmare before Christmas’ deze maand eindelijk nog eens op tv wordt uitgezonden. Komaan, Canvas, ik wacht! En smijt er ineens ook de tv-première van 'Corpse Bride' tegenaan...
(Een fragment van de single staat op de site van Studio Brussel.)
GENIETEN NONDEZJAAR
Het mag dan nog te warm zijn, het mag dan ouwe wijven regenen: Mr T heeft ‘kerstvakantie’ tot 22 december en zál nondezjaar van de kerstsfeer genieten. Daarom: deze boom. Niet aan het raam dit jaar, wel aan de tafel. Weet dus dat, elke keer wanneer Mr T iets op de blog zet, hij zal gezeten zijn naast dit opgedirkt stuk flora. Hij mag er zich dan al bijna een rugbreuk aan getild hebben en het groensel-met-lekke-pot mag dan al een modderspoor door de living getrokken hebben: alles voor de kerstsfeer! Geen zelfgemaakte slingers, geen charmante rendiertjes of ander gespuis aan de takken, zelfs geen piek. Gewoon wat Bricolichtjes en wat Blokkerbollen. In goud en zilver, voor het cachet. Net als de vorige jaren. Meer moet dat niet zijn. En nu: genieten nondezjaar.
LEVE DE KOET
Drie Nederlandse actrices met een moslimachtergrond vertolken twaalf monologen. Twaalf waar gebeurde verhalen van moslima’s uit oost en west. Ge wilt het niet meemaken, wat er met die vrouwen soms gebeurde. Van uithuwelijkingen over incest tot besnijdingen. Dramatische verhalen moeten verlicht worden met humor, dus kregen we vagina-woorden als koet (dat Arabisch accent ook altijd), zebra (nauwkeurig geschoren) of gewoon gamba. Erg geslaagd was de lollige voorstelling van het maagdenvlies met tutterfrut. Voor de rest was het allemaal erg intiem, wellicht taboedoorbrekend, soms didactisch. En naar het einde toe iets te veel van hetzelfde – bij de tiende monoloog dacht ik ‘allee, hier gaan we weer’.
Slecht kan je dit alles nooit noemen, maar overtuigd heeft het me toch niet. (Misschien staat zo’n ‘koet’ toch iets te ver van mijn bed.)
('De Gesluierde Monologen' – Bos Theaterproducties – Tekst en regie: Adelheid Roosen – Met: Oya Capelle, Nazmiye Oral, Meral Polat – 6/12 – Stadsschouwburg, Leuven)
Volgende keer: Les ballets C. de la B. (20/12)
LIEF
- Gij zijt nen brave.
- Zeg dat niet, daar gaan m’n haren van rechtstaan.
- Waarom? Da’s toch een compliment?
- Braaf-zijn is géén compliment, da’s… met uw voeten laten rammelen.
- Ge zijt lief, dan.
- Néé, ook nooit zeggen. Da’s alsof ik geen kloten aan mijn lijf heb.
- Dat bedoel ik toch helemaal niet zo. Ge zijt het wel, hoor… lief.
- Ik ga slaan, hè.
- Doet ge toch niet. Daarvoor zijt ge te lie… te goed.
- Te goed? Da’s onmogelijk. Een mens kan nooit ‘te goed’ zijn.
- Euh…
- Voilà, discussie gesloten. Onnozelaar. Met uw stoem complimenten altijd.
- Hm… Zo lief zijt ge misschien ook weer niet…
MR TI-TI-TI-TI-TI-TI-RI-TI (slot)
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Mr T
Bestemming: Boekarest (Roe)
Missie: Help Thor! aan de zege op het Junior Eurovisiesongfestival
McNugget staat stiekem mee op het podium, quasi onzichtbaar in de mist. Hij zingt de moeilijke refreintekst voor, danst mee met de ingewikkelde act, en laat op het einde enkele ferme prottekes, zodat het podium goed stinkt voor de volgende kandidaat.
Conclusie:
Missie mislukt. De Russinnetjes winnen, Thor! wordt 7de en McNugget vertrekt op strafkamp.
MR TI-TI-TI-TI-TI-TI-RI-TI (3)
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Mr T
Bestemming: Boekarest (Roe)
Missie: Help Thor! aan de zege op het Junior Eurovisiesongfestival
McNugget waagt zijn leven om het optreden van de Russische favorieten Nastya en Masha te gaan verbrodden met één versgeperst en welgemikt ei.
(oorspr. foto gepikt bij 12points.tv)
MR TI-TI-TI-TI-TI-TI-RI-TI (2)
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Mr T
Bestemming: Boekarest (Roe)
Missie: Help Thor! aan de zege op het Junior Eurovisiesongfestival
McNugget saboteert: hij brengt topfavorieten Nastya en Masha, een tweeling uit Rusland, van de wijs tijdens de repetitie.
(oorspr. foto gepikt van 12points.tv)
MR TI-TI-TI-TI-TI-TI-RI-TI (1)
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Mr T
Bestemming: Boekarest (Roe)
Missie: Help Thor! aan de zege op het Junior Eurovisiesongfestival
McNugget op prospectie: terwijl Thor! enthousiast zijn lied zingt, monstert de special agent onopvallend de concurrentie. (Al lijkt het manneke van Portugal, uiterst links, hem toch in de mot te hebben.)
(oorspr. foto gepikt van 12points.tv)
TÉ
Sorry aan de fantastische cast (Gilda! Vic! Dirk! Stefan! Katelijne!). Sorry aan de bedenker van het originele decor (schoon projecties). Sorry zelfs aan de lichtman. Maar dit was zó mijn ding niét. Ge kunt een punt maken (moet cultuur wijken voor extreemrechtse druk), maar als dat punt na een uur overduidelijk is, dan resten er nog twee lange uren. Zó pseudo-intellectueel, zó hoogdravend, zó literair… Ik denk niet dat Tom Lanoye, van wie de tekst was, my cup of tea is. Knappe vertolkingen van fragmenten uit Hamlet, Faust en De kersentuin, dat wel, maar zó lang, zó veel, zó saai (vooral die kersentuin – nu weet ik waarom ik nog nooit aan Tsjechov ben begonnen). Technisch perfect allemaal, maar ráken deed het deze cultuurbarbaar hoegenaamd niet. Het Generaal Frisbiegevoel, zeg maar.
Met: Dirk Roofthooft, Stefan Perceval, Gilda De Bal, Vic De Wachter, Katelijne Verbeke, Ariane Van Vliet, Abke Haring, Sam Bogaerts – 27/11 – Stadsschouwburg, Leuven)
Volgende keer: De Gesluierde Monologen (6/12)
TELETEKST PAGINA 114
Excuus. Er had VW-fietsen moeten staan. Verkeerd doorgestuurd naar teletekst. Ik wijt het aan m’n vermoeidheid. Excuus.
MR T FEATURING...
Naam: McNugget
Voornaam: Chicken
Beroep: Special agent
Opdrachtgever: Mr T
Missie: Geheim
Bestemming: Geheim
(Binnenkort meer.
Indien niet geheim)
NAMEN NOEMEN
- Heb je al een naam voor de baby?
- Nee. Het is moeilijk kiezen. Je moet met zoveel rekening houden.
- Ja, de achternaam, mogelijke bijnamen, bekende voorbeelden…
- En de geografie.
- Huh?
- De woonplaats. Zo kunnen ze in de streek van de vader namen regelrecht verkrachten.
- Hoe dat?
- Ze spreken elke ‘o’ uit als ‘eu’.
- Dus Jos wordt Jeus?
- Ja. Feuns, Teum, Euscar, Meu… Dus: geen ‘o’ in de naam.
- Jamaar, ergens anders spreken ze misschien de ‘a’ uit als ‘oe’? Boert, Toemoeroe, Oen… Dan moet je daar ook rekening mee houden?
- Waarom? In dat dialect zal de kleine toch niet opgroeien.
- En wat als hij later verhuist?
- Ja, hallo, dan is het zijn eigen schuld. Ik heb dan gedaan wat ik kon.
- Doe’s woer.
- Eunneuzeloer.
OP Z'N WENDY'TJES
Goedele Liekens is met haar auto tegen een betonnen middenberm geknald. Erg, maar het kind is ongedeerd en stelt zich nu Grote Vragen over de gejaagdheid van haar leven. Terecht. Maar vergeefs. Want zoals je na twee weken gezond eten toch weer chips en chocolade binnensmikkelt, zo word je na twee weken onthaasten toch weer opgezogen door de straalstroom van rekeningen betalen, boodschappen halen, tanken, familie bezoeken, vrienden begroeten, tanken, liefde zoeken, vrijheid vinden, tanken, werkstress opdoen, stoom aflaten, tanken…
Misschien moet iedereen wat meer zijn zoals… Wendy’tje. Want bij Wendy’tje is er geen spoortje van stress te vinden. Dat meisje maakt tijd voor haar Fransje, laat met een vakkundig lachje haar oogjes blinken en loopt op haar lange beentjes elk jaartje wat eleganter te wezen. Geen slopende verkeersfiletjes voor Wendy’tje, nee, zij rijdt tegenwoordig over roze wolkjes.
Helaas heeft Mr T het effe te druk om – tussen het slapen en werken door – het Wendy’tje in hem los te laten. Maar de komende weekjes heeft hij vele vrije dagjes en dan gaat hij ervoor. Bij gebrek aan mooie elegante beentjes en een Fransje zal hij zich gooien op mooie boekjes, spannende dvd’tjes, leuke uitstapjes en toffe vriendjes. Het hartje van Mr T’tje (lees niét: Tietje – hoewel, da’s ook op z’n Wendy’tjes) zal juichen. Maar nu nog effe niet. Nu moet ik een vriendin begroeten, werkstress opdoen, boodschappen halen, morgen familie bezoeken, weer werkstress, tanken…
TERREUR KOST GELD
- Hebt gij schrik van terreuraanslagen?
- Ja. Ik durf niet meer naar Londen.
- Waarom? Daar zijn ze toch al geweest?
- Schrik dat ze die Eurostar te grazen nemen, jong.
- Reis dan ’s nachts. Ze slaan nooit toe als er te weinig volk is.
- Pff, dan ziet ge niks… Hebt gij geen schrik?
- Niet echt. Ik heb al wel eens gedacht dat, als ze ooit de media willen controleren, dat ze dan bij mij op de gazet komen binnenvallen.
- Euh, ik denk niet dat ze achter ú aan gaan komen, hoor.
- Nee, dat zal wel niet... Net zo min als achter u, in uw stadsbibliotheek.
- Wel, we krijgen daar tegenwoordig vaak asielzoekers over de vloer. En de Afghanen, Irakezen en Russen printen dan hele pagina’s van internet af met daarop foto’s van mannen die stoer poseren met allerhande wapens.
- Oei.
- Ook Afrikanen komen vanalles printen, maar dan vooral foto’s van verminkingen en zo. Niet mooi. Da’s wellicht om wantoestanden in hun thuisland aan te klagen, hè. Voor hun dossier of zo. Maar die andere, met hun wapens…
- Zegt ge daar dan iets van?
- Niet echt... Alleen dat ze hun kopietjes moeten betalen.
- Terreur kost geld, hè.
- Iedereen moet zijn kopietjes betalen, dus ook terroristen.
ROAD RAGE
Als u één dezer op de snelweg een dolfijngrijze wagen ziet/hoort voorbijrazen met een mannetje achter het stuur dat veel te enthousiast meedeint op het veel te luide ritme van de veel te foute beat, dan is de kans groot dat ik het ben. Nee, u hoeft dan niet verontwaardigd of afkeurend te kijken: ik heb geen slechte bedoelingen, ik wil niet boenkeboenkgewijs mijn machoschap in de verf zetten, het is gewoon een klein beetje feest in de wagen.
Reden: Mr T heeft, voor het eerst sinds maanden, twee nieuwe cd’s gekocht. ‘The Player’ van Daan en (omdat Keane uitverkocht bleek) ‘Rudebox’ van Robbie Williams. En laat het nu verrassend genoeg die laatste zijn die de ‘peper in m’n kont steekt’. Oké, de plaat ís anders, is niet altijd geslaagd en erg onevenwichtig. Maar: de goeie nummers doen die andere helft compleet vergeten. En zo komt het dat ik over de E40 snoei en luidkeels meebrul met ‘Goodbye to the Normals’, met de Mano Chaocover ‘Bongo bong’ en vooral het lollige ‘The Actor’.
Excuus, excuus, excuus. Ik wéét dat het geen zicht moet zijn, zo’n kalende dertiger die denkt dat hij nog jong genoeg is om de volumeknop over de 38 te jagen en vrolijk puberaal mee te brullen. Maar negeer het gewoon, verdraag het effie, wuif misschien eventjes deemoedig. Want zoiets is altijd van tijdelijke aard.
(Hoewel, we hebben ook nog altijd Daan liggen…)
GEWOON AF
Ik ken hem niet zo goed, Generaal Frisbie. Maar awel, ’t is super meegevallen. Ge kunt daar niks op afdingen, wat die gasten doen. Die staan daar ‘in hunne pure’ – akoestisch dus hè – en da’s volgens mij allemaal technisch perfect in orde. Die Tom Van Laere kan een ferm potteke zingen, die zangeres des te meer. Dik onder de indruk dus… En toch… Voor een sentimenteel repertoire pákt het mij op een of andere manier niet – het ligt misschien aan dat depressief bluessfeertje rond Van Laere. En dan duren negentig minuten best lang. Al werd ik helemaal op het einde plots toch nog ferm geraakt door het mij even onbekende als geweldige ‘Perfect Town’. (Ik heb de titel moeten opzoeken, hoor). Kortom: uitstekende avond, heel mooie dingen gezien en vooral gehoord, maar niet ‘damn-als-ik-straks-naar-de-bakker-of -de- beenhouwer-of-voor-mijn-part-naar-den-delhaize-ga-mag-ik-die- nieuwe-cd-van-Generaal-Frisbie-niet-vergeten-kopen’.
(Admiral Freebee – ‘On The Road’ – 16/11 – CC De Mol, Lier)
Volgende keer: Mefisto forever (27/11)
(Admiral Freebee)
MR T IS VERHUISD!
Dit is het dan! Met een trillende muis in de hand en met iétsje te veel trots voor wat dit banaal moment waard is, heet ik u officieel van harte welkom op m’n gloednieuwe verblijfplaats. Ik hoop dat het u bevalt.Niet dat het slecht vertoeven was op m’n vorige webplek, integendeel. Maar dit kleine bloggertje is een opgroeiende blogpuber geworden, en dan trap je het nogal makkelijk af, omdat je denkt dat het op een ander beter is.
Zodoende heeft Mr T hard gewerkt de afgelopen dagen – hij heeft zich verdiept in templates, formatting, site feeds en zelfs (grmbl) HTML-codes. Resultaat: deze soberdere, maar mooiere omgeving (vindt hij zelf), met ietsje 
meer opties (voor de maker, niet zo voor u) en met dezelfde kostprijs (gratis, want het moet fun blijven). Voor de rest is er eigenlijk… niks veranderd. De indeling, de onderwerpen, de tekstjes: allemaal krék hetzelfde gebleven…
Allez, we zullen er ’ns op klinken. Ontspan u, pak u een glaasje (en speel het muziekje waar Mr T dezer dagen erg opgewekt van wordt). Schol!
DE NON-VERBALE COMMUNICATIE MET DE KOE
Tegengekomen op zoek naar een origineler cadeau dan een wijnfles of een Fnacbon: dit “uniek Nederlands arrangement met z’n tweeën”... Die Hollanders toch.
Centraal staat “de Non-Verbale Communicatie met de Koe”, zo luidt het. “Wat deze workshop exact met je doet, is een verrassing. Wat vaststaat, is dat je geraakt wordt, en anders naar huis gaat dan je kwam.” Om deze belofte waar te maken staat er een “workshop koe knuffelen” op het programma. Vervolgens ga je “schilderen tussen de koeien om de creativiteit en de rust te stimuleren”. En dan komt de hoofdmoot: het daadwerkelijk knuffelen van het uierbeest! Omwille van hygiëne (voor de koe?) krijgen alle deelnemers “laarzen en een T-shirt van de boerderij tijdens de belevenis”.
Als afsluiter is er een diner met feesttaart voorzien in het “Rib House” (non-verbale communicatie met het varken dus).
Dat geen kalf het ooit waagt me dit cadeau te geven. Ik ben zelf ook op zoek gegaan naar iets anders.
MR TV HERKENT DEZELFDE SYMPTOMEN
(Het moést ervan komen.
Had ik me maar op CSI of Prison Break of Wittekerke moeten storten. Of op niks.)
Dinsdag in All Saints: zwangere vrouw weigert chemo om zo haar baby te redden en sterft kort na de bevalling.
Woensdag in House, M.D.: zwangere vrouw weigert chemo om zo haar baby te redden en sterft tijdens de bevalling.
Dan néémt ge eens de tijd om twee series degelijk te volgen, gaan ze allebei over een ziekenhuis – voer voor Freudianen, misschien, ja, ze doen maar – en dan krijgt ge nondezjaar twee keer eenzelfde verhaal. Als dit een trend wordt, kan ik nu al zeggen dat de volgende House M.D. zal draaien rond een nymfomane met een hersenletsel… (Hoezo, onrealistische tv?)
En nu zit ik me constant af te vragen wat er zou gebeurd zijn als die patiënte uit All Saints was onderzocht door dokter House…
(En ja, ik heb nog een leven)
EFFE MELDEN, VOOR DE VOLLEDIGHEID
Toch geen 'Mefisto for ever' gezien gisteren: uitgesteld wegens accident bij de opbouw. Herkansing op 27 november.
(HLN)
Volgende keer: Admiral Freebee (16/11).
MR TV DOET EEN BEKENTENIS
Het is met een klein hart en héél stille stem dat ik het schoorvoetend toegeef, maar… ik ben verslaafd. En niet aan iets cool als partydrugs, of iets macho als Bastossigaretten. Nee, ik ben verhangen aan een program op Vitaya. Op Vitaya, nondezjaar! De wijvenzender! Het gaat om de Australische ziekenhuisreeks All Saints, elke werkdag tegen acht uur ’s avonds (of halftwee ’s middags, of één uur ’s nachts – ge moet al moeite doen om het niet tegen te komen). Wat kan ik zeggen… het is The Flying Doctors van de 21ste eeuw! Dan zit ik hier in m’n zetel, met m’n scheve kaarsen en m’n optioneel dekentje, en dan kijk ik naar ambulanciers die levens redden, naar verpleegsters die moeilijke relaties aangaan, en naar kankerpatiënten die kun kind vaarwel kussen.
Nee, het is geen House, M.D. – dat is onovertrefbaar. Maar op een of andere manier wérkt deze serie. En niet alleen voor mij: terwijl de absolute topprogramma’s op Vitaya amper 60 à 70.000 kijkers halen, bereikt All Saints probleemloos de 140.000… (Lach me dus maar niet te hard uit, we zijn met meer dan ge denkt.)
Allez, laat me nu kijken. We zitten ongeveer aan aflevering 130 – Rose staat op flippen, Sarah ligt op sterven, en Ben en Bron staan op kussen – wat betekent dat we er nog bijna 250 te goed hebben, ha!
(Voor de rest ben ik nog altijd de stoere, ruige rambo die ik altijd al was.)
GOUDEN RAAD VAN TANTE T
Bewaar in de zomer uw winterkaarsen niet in een zonovergoten kamer.
Of de boel begint aan de buitenkant te smelten en je krijgt een Pisa-effect.
Speciaal, maar niet flatterend.
GRA(A)F STUK
Kille novemberavond, 22u: toneel van Hanneke Paauwe & Art Buro Limburg op een kerkhof in vollemaanlicht. Vier monologen op vier plekken tussen de graven. Eerst de moeder, die doet alsof haar zoontje niet dood is. Dan het dode zoontje, dat samoerai wil worden - en met een Star Warszwaard zwaait tussen de doden. Dan de rouwende papa, baf, met de voeten op de grond ("laat het regenen of het blijft bewolkt in mijn hoofd"). Tot slot het tweelingzusje, heel even absurd verkleed als fee in een kleed van barbiepoppen en een omgekeerde 'my little pony' op haar hoofd ("waarom moest Arno gaan en niet één van zijn lelijke klasgenootjes? Of één van jullie?"). Geen Halloweentoestanden. Wel meeslepend, zonder dat het evenwel onder je huid kroop (behalve dat stuk van die vader). En da's misschien maar goed ook. Uniek.(Met: Hans Van Cauwenberghe, Joris Van den Brande, Inneke Nijssen en Sarah Bourgeois of Janne De Smet – 4/11 – Kerkhof Kloosterheide, Lier)
Volgende keer: Mefisto for ever (7/11)
GEVALLEN ENGEL
- Moeder?
- Ja?
- Wat doet die bronzen engelenkop in de asbak?
- Goh, dat beeldje was gevallen en nu heb ik alleen de kop nog. Ik hou van dat kopke.
- Jaja, maar waarom in de asbak?
- Ik hou ook van die asbak.
- Ah...
- Is dat dan geen schoon plaatske?
- Nee, moeder. Het lijkt alsof de engel na zijn onthoofding - hij kijkt ook navenant - nog eens bij het vuil wordt gezet ook.
- Maar nee, die ligt toch schoon daar, in dat schoteltje?
- 't Blijft een asbak, moeder.
- Mij stoort het niet.
- Och ja, ge kunt altijd zeggen dat het kunst is.
ALLERPAASKERSTHEILIGENNOGAANTOE
De seizoenen zijn nu wel heel zeker van slag, nondezjaar: in Lier hangt de kerstverlichting al op straat! Het is eind oktober, jongens, komaan. En de kerstman is ook al gesignaleerd in een tuincentrum – mét kind op de schoot! Zullen we dan maar ineens de kerstboom zetten op Allerheiligen? En de graven versieren met slingers, ballen en lichtjes? En een stalleke zetten op de strooiwei?
Tsss, er zijn geen seizoenen meer, meneer. Het Zeeuwse mosselseizoen begon dit jaar ook pas tegen moederdag (die van half augustus, hè, de echte). En het voetbalseizoen begon al in juli. En dan dat tsunamiseizoen: dat stelt toch echt niks voor, dit jaar.
Nee, alles is van slag. Wat is het volgende: Halloween op Lichtmis? De paashaas op Valentijn? Sinterklaas die op Wapenstilstand een krans legt aan het graf van de onbekende soldaat? Tsss…
Tsss, er zijn geen seizoenen meer, meneer. Het Zeeuwse mosselseizoen begon dit jaar ook pas tegen moederdag (die van half augustus, hè, de echte). En het voetbalseizoen begon al in juli. En dan dat tsunamiseizoen: dat stelt toch echt niks voor, dit jaar.
Nee, alles is van slag. Wat is het volgende: Halloween op Lichtmis? De paashaas op Valentijn? Sinterklaas die op Wapenstilstand een krans legt aan het graf van de onbekende soldaat? Tsss…
GEPAKT DOOR DE STOPPENTREKKER
Dit is m’n stoppentrekker. Eigenlijk een kroonkurkwipper, zegt Van Dale, maar voor de herkenbaarheid – en de ondubbelzinnigheid – hou ik het op stoppentrekker. En die stoppentrekker is al meer dan tien jaar mijn trouwe metgezel. Maar nu is hij kapot, gebroken, in twee stukken gebarsten. Hij stierf zoals hij leefde: al trekkend. En hij ging ten onder met een bang: zestien vervallen pintjes ineens gescalpeerd, tot het laatste hem nekte… Toen hij ‘krak’ zei, riep ik ‘ooh’. Ik vond het oprecht jammer. Het einde van een tijdperk. M’n blauwe kameraad heeft gehangen of gelegen op elke plaats waar ik gewoond heb en heeft pintjes onthoofd voor al m’n vrienden. Hij dateert van de tijd waarin alles nog simpel was, waarin je grootste probleem een cursus was en waarin je de wereld nog bekeek zonder al te grote littekens.
Misschien ligt het aan de tijd van het jaar. Misschien ligt het aan de herfst die geen herfst is. Of aan Allerheiligen dat nadert. Maar ik ben soft tegenwoordig. Week. Gisteren nog, als een overgevoelig grootmoederke, een traan weggepinkt bij een ziekenhuissoap. Daarstraks voor het eerst een madammeke, dat al jarenlang elke dag met haar daklozenkrantje aan de GB staat, iets méér gegeven dan een hartverwarmende maar spaarzame glimlach. En nu, nu ben ik gepakt door een stoeme stoppentrekker.
Ondertussen ligt hij in de vuilbak. Want laten we wel wezen: hij was een simpele prul. Maar toch zonde.
BOEM-SHAKALAKA-BOEM
Wim Helsen, want die zijn show was ’t, kiest fijne woordjes (“de zon is een kleine dikzak”), heeft toffe mopkes (“ik ben de vlag, jullie de lading… en wat doet de vlag dan…?”) en is aardig origineel (“Godje heeft mijn tante zo’n grote neus gegeven dat je,
als je haar ook op de andere wang wil kussen, best langs de achterkant van haar hoofd gaat”). Maar vooral als verteller is hij meeslepend: hoe hij je onderdompelt in een wereld waarin Luxemburg een wereldmacht is en salamanders Rudi heten. Oké, halverwege had ge zijn kunstjes wel door: de grimassen, de verwardheid, de spasmen. Maar alles bleef ferm overeind. Boem-shakalaka-boem. Niet omvergeblazen, wel genoten.
(Wim Helsen – 26/10 – CC De Zandloper, Wemmel)
Volgende keer: In Memoriam (4/11)
WILDENTHOUSIAST (ALWEER)
Union Suspecte brengt met dit tweede deel van hun trilogie - helaas het eerste deel (De Leeuw van Vlaanderen) nooit gezien - intrigerende dans & theater, over moeders & zonen, moslims & christenen, Tunesiërs & Polen, Jezus & Mohammed... Op z’n Arabisch en op z’n Vlaams. Met tragiek & humor. Spetterend einde met moeders die de vloer boenen met hun zonen (letterlijk), terwijl Arabische gezangen gecombineerd worden met Bijbelse hymnes. Wervelend & beklijvend. Voltreffer. Zou het zo opnieuw zien. Ben je al jaloers? Terecht.
(Met: Mourade Zeguendi, Karim Kalonji, Chokri Ben Chikha, Katrien Declercq, Haider Al Timimi, Georgina del Carmen Teunissen en 'Marrakech Emballage' (zang) – 21/10 – CC De Mol, Lier)
Volgende keer: Wim Helsen (26/10)
